Η λογική της συνοπτικής προσέγγισης του θέματος έχει ως βάση την
παραδοχή ότι ο σχεδιασμός, η οργάνωση και η πρακτική εφαρμογή του θεσμού
της εκπαίδευσης ανήκουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα και ευθύνη του
Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων και, πιο συγκεκριμένα, στην
ασκούμενη εκπαιδευτική πολιτική. Όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς
(Πανεπιστήμια, Σχολεία, Στελέχη, Εκπαιδευτικοί κ.λπ.) που καλούνται να
την εφαρμόσουν, αποτελούν υποκείμενους θεσμούς και, επομένως, υπάγονται
διοικητικά και νομικά στο συγκεκριμένο υπουργείο. Η λογική της
παραδοχής εδράζεται στο γεγονός ότι το Υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει,
οργανώνει, σκοποθετεί, χρηματοδοτεί, εποπτεύει, λογοδοτεί… και, τελικά,
λαμβάνει όλες τις σχετικές πολιτικές, εκπαιδευτικές, οικονομικές και
κοινωνικές αποφάσεις. Συνεπώς,
ο ρόλος του Υπουργείου Παιδείας είναι καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση, λειτουργία και, γενικότερα, την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Αυτό σημαίνει, συνακόλουθα, ότι
η αξιολόγηση, ως θεσμός και λογική, επιβάλλεται να συμπεριλάβει στα αντικείμενά της το ίδιο το υπουργείο,
έχοντας ως βασικά και γενικά κριτήρια τον σχεδιασμό, την οργάνωση, τη
χρηματοδότηση και, συνολικά, την αποτελεσματική εφαρμογή της
εκπαιδευτικής πολιτικής του.
Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά
στην πράξη; Δηλαδή, πώς εμφανίζονται αυτές οι παράμετροι στη σημερινή
εκπαιδευτική πραγματικότητα και πώς διαμορφώνονται οι προτεραιότητες,
για να αποδώσουν το αναμενόμενο εκπαιδευτικό και κοινωνικό αποτέλεσμα
στην απαιτητική και πολύπλοκη πολιτική, οικονομική και κοινωνική
πραγματικότητα;