Γιατί τα θρησκευτικά;

του Κώστα Γιαννακίδη    

  31/03/2011

Δεδομένης της συγκυρίας η Αννα Διαμαντοπούλου είναι μία τυχερή πολιτικός. Πιθανότατα επειδή το δικαιούται. Διατηρεί ένα χαρτοφυλάκιο που επιτρέπει στον κάτοχό του να έχει όραμα. Την ώρα που ο υπουργός Υγείας βλέπει εφιάλτες, η υπουργός Παιδείας οφείλει να περιγράφει οράματα. Το όραμα της Αννας Διαμαντοπούλου για το νέο Λύκειο περιλαμβάνει και τη μορφή της Μεγαλόχαρης. Προς Θεού, όχι δακρυσμένη και παραπονούμενη όπως συνηθίζει να εμφανίζεται σε όνειρα και λερωμένα τζάμια. Η Μεγαλόχαρη χαμογελάει σαν τη Μόνα Λίζα. Αν το επέτρεπε η θέση Της, μπορεί και να έκλεινε το μάτι στην ιεραρχία. Αλλά δεν πειράζει, αυτό το κάνει η υπουργός. Το νέο Λύκειο, που θα παλιώσει κατά το 2040, έχει στις δύο πρώτες τάξεις του τα θρησκευτικά ως υποχρεωτικό μάθημα. 

Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πολιτική στην Ελλάδα σε υποχρεώνει να δεις την υπουργό με κατανόηση. Αν καταργείτο ο υποχρεωτικός χαρακτήρας των θρησκευτικών το Σύνταγμα θα μαύριζε από ράσα. Η ρήξη θα απαιτούσε πολιτικούς πόρους που δεν υπάρχουν, ενώ και η ίδια η υπουργός θα έθετε σε κίνδυνο ακόμα και την επανεκλογή της. Εν τέλει, αν το δεις με κυνισμό, θα πεις ότι η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να ασχοληθεί στη συγκεκριμένη στιγμή με τη θέση των θρησκευτικών στην εκπαίδευση. Εντάξει. Δεν αδικώ την υπουργό, απλώς πλέον έχω λιγότερες προσδοκίες από αυτήν. Αλλωστε το περίγραμμα όσων ανακοίνωσε είναι θετικό και επιχειρεί πραγματικά σύγχρονες τομές που δημιουργούν σκεπτόμενους μαθητές και όχι νευρωτικούς υποψηφίους. Αν ξεχάσουμε το θέμα των θρησκευτικών, η Αννα Διαμαντοπούλου μπορεί να εγγράψει ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο στην πολιτική της βιογραφία. 

Ίσως βέβαια να κρύβει κάποιο ξόρκι στο μανίκι της και το περιεχόμενο του μαθήματος να αλλάξει, μετατρέποντας τα θρησκευτικά σε θρησκειολογία. Ομως, μεταξύ μας, ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να συμβεί ούτε και αυτό. Ακόμα και αν η εποχή μας ευνοεί τις ανατροπές, το μάθημα των θρησκευτικών βρίσκεται πίσω από μία γραμμή που το πολιτικό προσωπικό διστάζει να διαβεί. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι στα ελληνικά σχολεία μετά βίας διδάσκεται η δαρβινική θεωρία της εξέλιξης, καθώς πρόκειται για θέμα που ενοχλεί την Εκκλησία. Η μισή αμαρτία, λοιπόν, ας βαρύνει την υπουργό και η άλλη μισή όλους εμάς που, ως κοινωνία, φτιάχνουμε το σχολείο του 21ου αιώνα με υποχρεωτικό το μάθημα των θρησκευτικών. Κανένας γονιός δεν θα βγει στο δρόμο για τον Δαρβίνο. Χιλιάδες, όμως, θα έβγαιναν για τους ήρωες της Βίβλου. 

Η υπουργός ίσως δεχθεί κριτική για την κατάργηση της Πληροφορικής από το Λύκειο. Θα ήταν άδικο. Ετσι όπως διδάσκεται η πληροφορική στα ελληνική σχολεία, η διατήρηση της στο Λύκειο θα αποτελούσε κατασπατάληση διδακτικών ωρών. Αν έχεις φτάσει στην εφηβεία χωρίς να γνωρίζεις πως να χρησιμοποιείς υπολογιστή, τότε το Λύκειο δεν έχει να σου προσφέρει κάτι και ίσως και εσύ να μην έχεις να προσφέρεις κάτι σε αυτό. 

Αντιθέτως, πίσω από τη θριαμβολογία για την επικείμενη πάταξη της παραπαιδείας ίσως κρύβεται μία αντίφαση. Αν υποθέσουμε ότι αύριο δεν υφίσταται παραπαιδεία, τι θα κάνουν όλοι όσοι συντηρούνται από αυτήν; Πως θα ζήσουν οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί και οι φροντιστές; Εκτός και αν απορροφηθούν σε μοναστήρια που, λόγω υποχρεωτικής διδασκαλίας των θρησκευτικών, θα διατηρήσουν την ακμάζουσα λειτουργία τους. Αμην.