Πυροτεχνήματα ή τέχνη με ικανότητα προσαρμογής; Δυσδιάκριτα τα όρια σε θολό ορίζοντα!

ΤΟΥ  ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Στο "μωσαϊκό" της πολυπολιτισμικής παγκοσμιοποίηση δεν "βλέπεις" αν πρόκειται για την αρχή ενός "νέου" ψυχρού πολέμου -με νέες συνθέσεις πρωταγωνιστών- ή το τέλος. Στην ζωή αρκετές φορές  τα όρια είναι δυσδιάκριτα σε αντίθεση με τα μαθηματικά που είναι μετρήσιμα.
Η πατρίδα, σταυροδρόμι, γέφυρα Δύσης-Ανατολής, Ευρώπης-Μεσογείου, διανύει με πίεση, εκρηκτικά αδιέξοδα, πολύπλευρη κρίση, με υποχώρηση διπλωματικής, γεωπολιτικής δύναμης, τον ιστορικό χρόνο.
Η Τουρκία στα δύο "ίσως απρόσμενα" φαινόμενα εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης: την νέα μορφή τρομοκρατίας, τυφλής βίας και το προσφυγικό, επιχειρεί να γίνει "κυρίαρχη" στην λεκάνη της Μεσογείου.
Η "διελκυστίνδα" και "εκκρεμότητα" για το χρέος μπορεί να αρθεί σε σκληρή πραγματικότητα, καθώς η αμφίρροπη προσπάθεια για "ευνοϊκή ρύθμιση" δεν απαντά στο πώς και πότε του 55% του πληθυσμού (με ισχνό εισόδημα και μεγάλα προβλήματα επιβίωσης) και ενός 15% μεταξύ φθοράς και "αφθαρσίας" (τα 2/3 αντίστροφα με τα πριν της κρίσης)! Η άγρια λιτότητα, ο φόβος, οι αβεβαιότητες είναι οι πραγματικοί εχθροί της κυβέρνησης που ήδη έχει σημαντικότατες απώλειες δημοτικότητας. 
Μετά την  ψήφιση του "μνημονιακού πολύ-εργαλείου" η τάση που καταγράφεται στους κοινωνικούς χώρους συναναστροφής,  συζήτησης, "εκδήλωσης" των πολιτών δείχνει πορεία για πτώση έως και 50% των εκλογικών της  ποσοστών. Κάμπτεται στο "μέσο νού", με τον υπολογισμό των νέων βαρών, το "ελαφρυντικό" της συμπεριφοράς των προηγούμενων, του αντίπαλου δέους. Η αξιοπιστία της κυβέρνησης έχει σοβαρά κλονιστεί και οι πολίτες αρχίζουν να την αναγνωρίζουν ως "μια από τα ίδια"!
 Αυτό δεν σημαίνει ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, που σκληραίνει την τακτική και τους μηχανισμούς της, είναι εύκολο να "εισπράξει", ούτε τα άλλα κόμματα, αφού η διάψευση προσδοκιών μπορεί να οδηγήσει στην "αυξηση του κατακερματισμού" ή την  "αποχή"!
Είμαστε σε θολό τοπίο, επαναπροσδιορισμό δεδομένων σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό πεδίο. Λεπτές στο εξής οι κινήσεις, οι ισορροπίες και ό,τι βλέπουμε τώρα και τους προσεχείς μήνες μάλλον πυροτεχνήματα θα είναι και γι’ αυτό στιγμιαίες  οι εντυπώσεις, σε αντίθεση με την τέχνη της προσαρμογής που έχει διάρκεια και ζωή.
Ακούμε  και πάλι τα χιλιοειπωμένα περί εθνικού σχεδίου. Πράγματι είναι η λύση. Ποιό όμως είναι αυτό και που στηρίζεται;
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι τα μόνα που μας έμειναν είναι: η ιστορία, η γλώσσα και ο πολιτισμός, για να βγούμε και πάλι φωτεινά, ως φάρος στην πολύπαθη ευρύτερη περιοχή, την Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο.
Αυτό σημαίνει να σταματήσουμε "χθές" να φλερτάρουμε με παρακμιακές λογικές και ψευδαισθήσεις. Δηλ. εθνικό σχέδιο σήμερα είναι το σχέδιο εκπαίδευσης πρώτα απ´ όλα συνειδητών πολιτών με υψηλό αίσθημα ευθύνης, καθηκόντων και δικαιωμάτων δηλ. μια σύγχρονη Δημοκρατία για φυγή από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση! 
Τέτοιος προσανατολισμός δεν διακρίνεται ούτε στα λόγια ούτε στις πρακτικές αυτού που υπάρχει στην "πολιτική αγορά" ή κυριαρχεί στην δημόσια  σφαίρα ως "πνεύμα", κλίμα, αξίες.
Ίσως να φταίει το θολό και ρευστό τοπίο που δεν επιτρέπει στους «μαθηματικούς» του δικού μας προβλήματος να ορίσουν τις σωστές παραμέτρους της εξίσωσης!
Ο "τετραγωνισμός του κύκλου" επιλύεται θεωρητικά μέσα από συναρτήσεις αλλά στην πολιτική πράξη, όπου πίσω από τους αριθμούς κρύβονται οι άνθρωποι και τα δικαιώματα και οι ανάγκες τους, δεν επιλύεται!
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι Πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.