Σίντος Στέφανος

The Wheat Sifters, Gustave Courbet, 1854 – 1855

Του Νίκου Τσούλια8

     Θα μπορούσε ένα μείζον εθνικό ζήτημα – το Μακεδονικό – να αποτελεί πεδίο έντονης πολιτικής και κομματικής διαμάχης διαχρονικά και μετά από μια διεθνή Συμφωνία της χώρας μας να μη μας απασχολεί;

     Φυσικά και όχι, γιατί πολύ απλά σε μια τέτοια περίπτωση ούτε «εθνική επιτυχία» θα ήταν, όπως ισχυρίστηκε η ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ούτε και εθνικά επιζήμια, όπως καταγράφηκε από τις λαϊκές αντιδράσεις και από τη στάση όλων των άλλων κομμάτων.

     Απλά η εν λόγω Συμφωνία δεν έχει

δώσει ακόμα τις υλικές της αποτυπώσεις – κάτι που θα φανεί σύντομα στις εμπορικές λειτουργίες – και προφανώς συνδέεται με τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ της Ελλάδας και της «Βόρειας Μακεδονίας», που δεν επιτρέπουν σε αυτή τη φάση να εκδηλωθούν συγκροτημένα αναθεωρητικές τάσεις της γειτονικής χώρας.

     Η Συμφωνία των Πρεσπών, που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μαζί με διάφορους καλοθελητές – εραστές της εξουσίας και της συναλλαγής -, παραχαράσσει την ιστορία, είναι εθνικά επιζήμια και αποτελεί παράγοντα αλυτρωτισμού και εθνικισμού. Υλοποιήθηκε με την πίεση του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., των ΗΠΑ και της Γερμανίας, για να υπηρετηθούν δικά τους στρατηγικά συμφέροντα.

     Δεν έγινε με κοινωνική συναίνεση και με εθνική συνεννόηση. Δίχασε τον ελληνική λαό και τον πολιτικό κόσμο, αφού όλα τα κόμματα πλην του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήσαν αντίθετα στην εν λόγω Συμφωνία. Παράλληλα, για να επιτευχθεί οριακή πλειοψηφία στη Βουλή υιοθετήθηκαν πρακτικές συναλλαγής και αποστασίας βουλευτών υπονομεύοντας ακόμα και τις λειτουργίες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με παρακμιακές αντιλήψεις παλιών δεκαετιών.

     Δεν θα αργήσει να έλθει η περίοδος κατά την οποία θα μορφοποιούνται διάφορες εκφράσεις της Συμφωνίας. Είναι πλέον μια διεθνής συμφωνία και τα περιθώρια της Ελλάδας για αναθεωρήσεις της δεν είναι και πολύ μεγάλα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν έχει κάνει καμιά ουσιαστική αναφορά μέχρι τώρα. Κι όμως θα κληθεί εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίσει πολλά ζητήματα, που θα αγγίζουν εθνικές και οικονομικές όψεις μας.

     Εκτιμώ δε ότι η Ν.Δ. θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα εξ αυτής της υπόθεσης. Και να γιατί. α) Θα αρχίζουν να υλοποιούνται οι εμπορικές δεσμεύσεις της Συμφωνίας και ήδη έχει χαθεί αρκετό έδαφος για τη χώρα μας. Το όνομα Μακεδονία και τα παράγωγά του ήδη έχουν περισσότερο περιεχόμενο της γειτονικής χώρας και όχι δικό μας. β) Το εσωτερικό, κομματικό και εκλογικό τοπίο της Ν.Δ. δεν είναι καθόλου ομοιογενές ως προς τη διαχείριση της Συμφωνίας. Μπορεί να ενοποιήθηκαν γενικά στην εκδοχή της απόρριψης της Συμφωνίας αλλά τώρα τα πράγματα αποκτούν συγκεκριμένη εικόνα.

     Η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα δοκιμαστεί σε αυτό το μείζον εθνικό και πολιτικό. Η κομματική και η εκλογική της βάση (ακροδεξιά, λαϊκή δεξιά, πατριωτική / εθνική δεξιά, μετριοπαθής δεξιά, κεντροδεξιά) αλλά και οι βουλευτές της δεν έχουν ενιαία αντίληψη, και με την παραμικρή ανακίνηση του θέματος για την υλοποίηση των άρθρων της θα υπάρξουν – κατά τη γνώμη μου – φυγόκεντρες τάσεις.

     Όλοι οι προοδευτικοί πολίτες και προφανώς όχι μόνο αυτοί υποστηρίζουν την ειρήνη, τη φιλία και τον αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ των λαών. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε συστηματικά, ώστε τα Βαλκάνια να γίνουν περιοχή συνεργασίας των κρατών μακριά από πολέμους, αλλαγές συνόρων και επεμβάσεις ξένων δυνάμεων.

     Ιδιαίτερα εμείς οι εκπαιδευτικοί οφείλουμε να καλλιεργούμε στους μαθητές μας τις πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της φιλίας των λαών, να προάγουμε την αγάπη προς την πατρίδα μακριά από εθνικισμούς και από φασιστικές αντιλήψεις. Να διαπαιδαγωγούμε τους μαθητές μας στην ανάπτυξη πατριωτικού συναισθήματος. Και να μην ξεχνάμε την όμορφη αναφορά του Καμύ «αγαπώ υπερβολικά τη χώρα μου για να είμαι εθνικιστής!», στο εκπληκτικό βιβλίο του «Γράμμα σε έναν φίλο Γερμανό».

*Ο Νίκος Τσούλιας είναι πρώην πρόεδρος τηςΟΛΜΕ

ΠΗΓΗ:https://anthologio.wordpress.com/2019/10/14