Φ Α Σ Ι Σ Μ Ο Σ

 

 

 

Του Χρήστου Παπαδημητρίου. 

Οικονομολόγου-κοινωνιολόγου

Προέδρου Τ Κ Πύργου.Κόνιτσας.

 

Φ  Α  Σ  Ι  Σ  Μ  Ο  Σ.

Ας έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι και ο φασίστας δεν γεννιέται φασίστας…

 Κι ας έχουμε όλοι υπόψη μας ότι ο φασισμός δεν είναι αφηρημένη έννοια αλλά υπαρκτό «ιδεολογικό» μόρφωμα ικανό να οπισθοδρομήσει και όχι μόνο την ζωή των παιδιών μας και στην δική μας χώρα.

Η «ερωτοτροπούσα» συμπεριφορά μεταξύ κομματικών φορέων είναι μια πρακτική πολιτικά και  κοινωνικά αποδεκτή, και πολλές φορές και εκλογικά αποτελεσματική. Καταδικαστέα όμως  είναι η αποδοχή των συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα σε δημοκρατικά και φασιστικά κόμματα και μηχανισμούς.

Η φαλκίδευση κατά συνέπεια της Δημοκρατίας επέρχεται μοιραία από πολιτικούς δήθεν συμβιβασμούς «ελεγχόμενης αξιοπιστίας», τεκμαίρεται δε  αβίαστα και στην χώρα μας ότι από την εκκόλαψη φασιστών- ναζιστών σε πολιτικά κόμματα είχε ως επακόλουθο την αναρρίχησή των σε υπουργικούς θώκους με ότι αυτό σημαίνει όσον αφορά την αλλοτρίωση των δημοκρατικών ηθών και συμπεριφορών.

Κατά συνέπεια η πολιτική ηγεσία που αποδέχεται την συνύπαρξη με φασιστοειδή απόβλητα θα πρέπει να έχει υπόψη της την απάντηση του καθηγητή μου Δημήτρη Τσάτσου στο αμφιθέατρο της Παντείου Σχολής το 1982 στην ερώτηση περί φασισμού :

«Η Δημοκρατία δεν είναι έννοια δοσμένη, είναι μια έννοια συνεχώς ανακαθοριζόμενη και ιστορικά ολοκληρωνόμενη, όχι μέσα στο ΔΟΣΜΕΝΟ συσχετισμό των κοινωνικοοικονομικών δυνάμεων αλλά μέσα  σε μια διεκδικούμενη ανακατάταξη αυτού του συσχετισμού.»

Αυτή η ανακατάταξη θα πρέπει να έχει συνεχώς πρόσημο δημοκρατικό ειδάλλως …

 

Η συγκεκριμένη αναφορά ενδιαφέρεται για την συμπεριφορά της πολιτικής οντότητας και όχι για το πολιτικό πρόσωπο, κατά συνέπεια ενδιαφέρεται για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του προσώπου που αναμφισβήτητα αποτελούν προωθητικό παράγοντα ομαλής λειτουργίας της Δημοκρατίας, αλλά και ενίοτε αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της παραπέρα εξέλιξής της.

Η πολιτική ηγεσία του δημοκρατικού τόξου οφείλει σήμερα να διακρίνει και να μην ξανά επαναλάβει αλλότριες συνυπάρξεις και βεβαίως της δίνεται η ευκαιρία να καταδικάσει αλλά και να απομονώσει «πρόσωπα και φασιστοειδή», να προωθήσει η να οπισθοδρομήσει την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, να ανατάξει η να περιθωριοποιήσει την Δημοκρατία.

Όχι βεβαίως έξω από πολιτικές διαδικασίες, αλλά μέσα σε αυτές, δια των εκλογών, και με την λογική ότι θα πρέπει να θέσει το εκλογικό σώμα στο περιθώριο αυτούς που καιροσκοπικά εισχώρησαν σε πολιτικούς χώρους που κινούνται στο δημοκρατικό χώρο χωρίς να χρειάζεται άλλη εξήγηση τι σημαίνει δημοκρατικός χώρος, με την βασική βέβαια πολιτική θέση ότι ο πολίτης δεν δρα πολιτικά μόνο όταν ψηφίζει αλλά έχει πολιτική υπόσταση καθημερινά.

Οι παρακάτω σκέψεις σκοπό έχουν μόνο τον πολιτικό προβληματισμό, με δεδομένο αγαπητέ αναγνώστη ότι και σε τούτες τις «στερνές ώρες» της ανελέητης ανάγκης για  επιβίωση,  οι επαγγελματίες της πολιτικής και πρωτίστως υπεύθυνοι του ελληνικού πολιτικού φάσματος επιχειρούν την πολιτική των διάσωση αγνοώντας αλαζονικά αλλά και ανιστόρητα  την κοινωνική επιταγή για αλλαγή στα πολιτικά ήθη  στις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές.

  Ως πολίτης που βιώνω τα προβλήματα που γέννησε μια κατάσταση την οποία δημιούργησαν «κάποιοι επίορκοι και ανίκανοι λειτουργοί», από όλες τις με υψηλές αμοιβές εξουσίες του κράτους δικαίου με τιποτένια χαρακτηριστικά, ,θα περίμενα όπως και ο κάθε Έλληνας επισημάνσεις, αλλά και στάσεις πολιτικές και όχι κομματικές με λογικές και πρακτικές καταδικασμένες και ξεπερασμένες αλλά κοντόφθαλμες και καιροσκοπικά παραβλέποντας τι σημαίνει αλλοτρίωση των δημοκρατικών διαδικασιών…

Δηλαδή απομόνωση και περιθωριοποίηση των νοσταλγών της αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς τόσο απλά.

Γεγονός εντούτοις που προκαλεί ανησυχία επιπρόσθετη σήμερα για την Δημοκρατία και την Πολιτική γενικότερα δεν είναι τα πρόσωπα τα οποία έχουν καταβολές αντιδημοκρατικές, αλλά τα πολιτικά πρόσωπα τα οποία βρίσκονται στο δημοκρατικό τόξο να ανέχονται να επιτρέπουν αλλά και να  αρέσκονται να ερωτοτροπούν με διαδικασίες οι οποίες ακουμπάνε στην ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Το φαινόμενο του Φασισμού είναι εξηγήσιμο Κοινωνιολογικά, γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα στην Δημοκρατία και αποτελεί ανάχωμα και ανασταλτικό παράγοντα της περαιτέρω εξέλιξης της.

Αν μείνουμε στην αριθμολογία και στην στείρα πολλές φορές κατευθυνόμενη κουβέντα στα μέσα, και στην επιφανειακή συζήτηση «περί φασισμού γενικά», ελλοχεύει ο κίνδυνος της κοινωνικοποίησης σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές κυρίως των νέων που βιώνουν μια απροσδιόριστα χαώδη κατάσταση χωρίς να ευθύνονται αλλά και στην αιώρηση της υποβολιμαίας άποψης ότι η εμφάνιση του φαινόμενου αποτελεί δήθεν στάση μόνο διαμαρτυρίας των πολιτών .

Η ερμαφρόδιτη πολιτική συμπεριφορά οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα η «πολιτική» να βάλλεται τόσο σφοδρά, και οι «πολιτικοί» να περιχαρακώνονται σε κλειστή επαγγελματική ομάδα με ότι αυτό συνεπάγεται μέσα και έξω από την Ελλάδα-να συμπεριφέρονται δηλ. ως να μην κατανοούν το εφιαλτικό τοπίο που προέκυψε από συγκεκριμένες «πολιτικές» όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τον κοινωνικό ιστό γενικότερα, όπως για παράδειγμα η συμπεριφορά για ακραίες πολιτικές επιλογές και συνυπάρξεις. 

Ακραίες, αλλά η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που γαλουχεί και τις συνθήκες της εκτροπής της, όταν βέβαια βρίσκονται και υποβοηθούν σε αυτό φυσικοί αυτουργοί, πολιτικάντηδες δηλαδή ,αυτούς που  η κοινωνία χαρακτηρίζει επίορκους και η ιστορία ανδρείκελα.

Συμπεριφορές που οδήγησαν τμήμα του εκλογικού σώματος σε επικίνδυνες αλλά «απόλυτα εξηγήσιμες επιλογές» και τις οποίες εντελώς ανιστόρητα ερμηνεύουν και πάλι επιφανειακά και αντιεπιστημονικά κυρίως οι πολιτικοί αλλά και λοιποί τρίτοι στις ατελείωτες και πληρωμένες τηλεοπτικές συζητήσεις.

Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται πολιτικός χώρος, για να υπάρχει πολιτικός χώρος απαιτείται να τον στηρίζουν πολιτικές οντότητες ήθους και δυναμικής, και με αυτή την δημοκρατική πραγματικότητα ο λαός μας έχει αποδείξει ότι συμφωνεί απολύτως, κατά συνέπεια τον αδικεί αυτή η εξέλιξη της σχέσης των συγκοινωνούντων δοχείων φασιστών και δημοκρατών.

Γιατί απλά όταν βρουν ευκαιρία οι νεκροθάφτες της δημοκρατίας θα ξεδιπλωθούν σε όλο το αντιδημοκρατικό μεγαλείο τους και τότε θα είναι αργά για κλάματα για το τι έφταιξε, και η νεότερη γενιά θα ζήσει εν τοις πράγματι τον φασισμό όπως θα τον απολαύουν οι ιταλοί στις μέρες μας και ο νοών νοείτω…

 Αυτό σημαίνει ότι αν δεν επιχειρηθεί η πολιτική επανατοποθέτηση σε σχέση με το ποιο είναι το ζητούμενο ο «πολιτικός» και η επιβίωσή του, ή η «πολιτική», ο πολίτης θα συνεχίσει να συμμετέχει και σε μη δημοκρατικές διαδικασίες, επίσης να μην τον ενδιαφέρει το πολιτικό γίγνεσθαι, η αποχή να μεγαλώνει, η κοινωνία να μπολιάζεται με άκρως αντιδημοκρατικές παραφυάδες, και η Δημοκρατία να τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Αυτό σημαίνει ότι η όποια  ανάταξη στην οικονομική και κοινωνική πανωλεθρία αν ταυτόχρονα  δεν επιχειρηθεί και η ανάταξη στο πολιτικό υπόβαθρο, όσον αφορά την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας ότι η «πολιτική» είναι συνεχής διαδικασία στο θέμα της εξέλιξης της Δημοκρατίας, ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο και οφείλει ως εκ τούτου να  την υπηρετεί αλλά και να σέβεται τις αρχές της έχοντας σήμερα ιδιαίτερα υπ όψη του ότι η ασέλγεια επί των αρχών της δημοκρατίας  θα τον οδηγεί εκεί που οδηγείται και ο κοινός εγκληματίας.

 ΥΓ. Οι παραπάνω σκέψεις δεν αποτελούν δομημένο άρθρο. Είναι ένα ελεύθερο κείμενο προβληματισμού και μόνο.

Ιωάννινα 29/09/2022