(ένα ιδεολογικό αφήγημα με πολύ παρελθόν και ακόμη πιο δυσοίωνο μέλλον)
Παρακολουθώντας με «κομμένη» την ανάσα…όπως και σεις φαντάζομαι την ψηφοφορία στην Βουλή για την διάσωση της χώρας με κατακλύζουν διάφορες σκέψεις από το παρελθόν…για περασμένα μεγαλεία και άλλα τέτοια, και πολύ λιγότερες ή και καθόλου για ένα πιο σίγουρο μέλλον.
Καθώς οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας κάνουν τις πρώτες δηλώσεις τους μετά το πέρας της ψηφοφορίας, κάποιοι ανακουφισμένοι για το αποτέλεσμα, άλλοι πάλι σίγουροι για την καταστροφική συνέχεια της ετυμηγορίας των πρώτων. Σε όλους όμως ανεξαιρέτως είναι εμφανής ο προβληματισμός για την υποδοχή που θα τύχει η όποια επιλογή τους από τους ψηφοφόρους τους, και για τον καθένα για διαφορετικούς λόγους.
Αφήνω κατά μέρος. Τον γόρδιο δεσμό της ολικής «μνημονιακής» μεταστροφής του κ. Σαμαρά στην κρίση των ψηφοφόρων του. Την επικοινωνιακή ρητορεία των εξυπνακίστικων, αλλά και αφελών επιχειρημάτων του κ. Καρατζαφέρη, που δύσκολα νομίζω θα ξαναδεί τα έδρανα της Βουλής με τις αναρίθμητες πολιτικές του «κωλοτούμπες». Και θα σταθώ σε δύο εικόνες. Η μία σηματοδοτεί την κατάρρευση μη πω την ευτέλεια του πολιτικού μας συστήματος, η δε άλλη την αποδόμηση και τον εκφυλισμό ιδανικών και αξιών.
Ενώ λοιπόν το κέντρο της Αθήνας έχει παραδοθεί στις ορέξεις των «βαρβάρων» και των συναισθηματικά υποστηρικτών τους, η κ. Βάσω Παπανδρέου δηλώνει απόλυτα ανακουφισμένη που επιτέλους καταψήφισε το μνημόνιο. Εικόνα θλιβερή για μια πολιτικό που αμέ τι άλλο ήταν πρωταγωνίστρια της μεταπολιτευτικής διακυβέρνησης και της πιο παθογόνου βεβαίως. Την λιποψυχία την καταλαβαίνω, την παραίτηση επίσης όταν μάλιστα συνοδεύεται από ειλικρινή έκφραση συγνώμης την θεωρώ και υπεύθυνη πολιτική στάση. Την επιλογή της προσωπικής συνειδησιακής διαφυγής όμως θεωρώ ύβρη προς στον δοκιμαζόμενο λαό. Επειδή εσχάτως δηλώνει ότι εγκαταλείπει την πολιτική νομίζω ότι σε κανέναν δεν θα λείψει, και κυρίως η πολιτική πρακτική αυτής και των ιδεολογικών συνοδοιπόρων της.
Από την άλλη η εικόνα του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Γλέζου μάλλον μελαγχολία γεννά παρά τονώνει πλέον την αυτοπεποίθησή μας. Με όλο το σεβασμό στην στάση ζωής και των δύο αυτών επιφανών ανδρών, έχω την αίσθηση όμως ότι ελάχιστα «σηματοδοτούν» πλέον οι παρουσίες τους στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας. Δυστυχώς πολλοί πνευματικοί άνθρωποι και σύμβολα όπως οι ίδιοι δεν προστάτεψαν επαρκώς τις ιδέες τους. Όχι γιατί κατά καιρούς βρέθηκαν στο ίδιο κάδρο με κυβερνώντες της παρακμής ή έβαλαν πλάτη σε κόμματα της λαϊκιστικής αριστεράς, αλλά κυρίως γιατί άθελά τους άφησαν ιδανικά και αξίες να γίνουν συνθήματα σε ένα ιδεολογικό μόρφωμα που κατά επίφαση ονομάστηκε αριστερός προοδευτικός λόγος, που δεν ήταν παρά ένας βερμπαλισμός λόγων και έργων, αποθέωση του ατομικισμού εις βάρος του κοινωνικού ιστού.
Πολλά έχουμε ακούσει αυτά τα δύο και πλέον χρόνια για το πώς φτάσαμε στην κρίση και ακόμη περισσότερα για το πώς θα βγούμε από αυτή αν κάποτε τα καταφέρουμε. Μέσα σε αυτά διακρίνει κανείς και μια ακατάσχετη «μπουρδολογία» που όχι μόνο ταλαιπωρεί την νοημοσύνη μας, αλλά κυρίως δείχνει την ελαφρότητα και τα συλλογικά σύνδρομα ανασφάλειας που έχουν καλλιεργηθεί στην κοινωνία μας. Πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο του κόσμου και εξ’ αυτού οι άλλοι τους χρωστούν τα πάντα. Η υπερηφάνεια αυτή χρησιμοποιείται ως άμυνα απέναντι στην πραγματικότητα και καταφεύγουν σε θεωρίες συνωμοσίας ξένων κέντρων, ενώ είναι προφανείς οι τεράστιες εσωτερικές ευθύνες. Εξακολουθούν να βλέπουν εχθρούς που θέλουν να εξαφανίσουν την Ελλάδα και να ταπεινώσουν τον «αδούλωτο» λαό της.
Ένα είναι σίγουρο ότι η χώρα είτε από επιλογή είτε από έλλειψη προνοητικότητας ένεκα και της παντελούς ανικανότητας των κυβερνώντων της και βεβαίως με την ανοχή αυτών που τους επέλεξαν χρωστάει της Μιχαλούς. Αλήθεια είναι επίσης ότι είχε μπει στο διακριτικό μάτι του «Θηρεσία» των αγορών πολύ πριν έλθει η μάλλον αναπόφευκτη επιλογή του Δ.Ν.Τ. Μπορεί τα μέτρα της δανειακής σύμβασης να είναι ιδιαίτερα επώδυνα για τον εργαζόμενο Έλληνα και κυρίως για τον άνεργο, αλλά δεν ξέρω και κάποιο άλλο «ευαγές» ίδρυμα να είχε προθυμοποιηθεί να μας δανείσει. Αυτά τα περί Ρωσίας και Κίνας τα επιστρέφω ως ανοησίες των εμπνευστών τους για να μην πω κάτι βαρύτερο. Όσο για αυτούς που υποστηρίζουν τον δρόμο της «απόδρασης» με άρνηση πληρωμής των χρεών είναι το λιγότερο αφελείς, ή υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Μια άποψη επικίνδυνη που υποβιβάζει την Πατρίδα μας σε «μπαταχτσή» απομονωμένη με όλες τις χώρες εναντίον της.
Η μεγαλύτερη αλήθεια όμως είναι ότι τα μεγάλα θύματα της κρίσης είναι οι νέες γενιές εκεί λίγο πριν τα είκοσι ή πιο κάτω από τα σαράντα. Ποτέ άλλοτε μια γενιά με την αμέλειά της ή τη μακαριότητα της, αλλά κυρίως με την επιλεκτική της στάση που απέβλεπε στον συντεχνιακό ωφελιμισμό δεν μεταβίβασε με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο τον λογαριασμό της πλασματικής της ευημερίας στα παιδιά της και στα εγγόνια της. Το κακό είναι ότι δείχνει αμετανόητη ακόμη και αυτή την ύστατη ώρα της ευθύνης. Και πώς να είναι διαφορετικά όταν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί της στην συναλλαγή τους με την τρόικα επιλέγουν να «θυσιάσουν» το ύψος του κατώτερου μισθού, που αφορά κυρίως τους νέους και να σώσουν τις επικουρικές συντάξεις, τα κεκτημένα της γενιάς τους, και των «κυρίως» ψηφοφόρων τους θα πρόσθετα.
Βρισκόμαστε ενάμιση μήνα πριν τις εκλογές, ίσως τις πιο κρίσιμες μετά την μεταπολίτευση. Το σίγουρο διακύβευμα και δικαίως είναι η «τιμωρία» των υπαιτίων της κρίσης, τώρα πόσο μεγάλη ή μικρή μέλλει να αποδειχθεί. Το να διεκδικούν κάποιοι την διακυβέρνηση της χώρας όταν οι ίδιοι την έχουν φέρει λίγο πριν την χρεωκοπία αν δεν είναι ανίατη εμμονή συστημικής αυτοσυντήρησης τότε είναι σίγουρα ύποπτος τυχοδιωκτισμός. Τα πολιτικά κόμματα που διεκδικούν με τις περισσότερες πιθανότητες να είναι το κυβερνητικό σχήμα της επομένης μέρας μοιάζουν καρικατούρες, χωρίς όραμα και με νωπές τις «δάφνες του παρελθόντος». Βρίσκονται στο χαμηλότερο σημείο αξιοπιστίας, μοιάζουν αδύναμα να διαχειριστούν τις όποιες επιλογές τους. Παρότι ψήφισαν την δανειακή σύμβαση και τις δεσμεύσεις που απορρέουν από αυτή και θα μπορούσε να αποτελεί πειστικό ή και «ασφαλές» για αυτούς πολιτικό πεδίο δράσης, πολλοί δείχνουν να μην τις πιστεύουν.
Από την άλλη οι πολιτικοί σχηματισμοί της αριστεράς και όσους γέννησε η «αντίσταση» κατά του μνημονίου φαίνεται να έχουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Θα εισπράξουν την όποια ψήφο διαμαρτυρίας αλλά τίποτε δεν μου λέει ότι θα την μετοχοποιήσουν σε πειστική πρόταση απεμπλοκής από το μνημόνιο, και αυτό για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Στην αριστερά δύσκολα διακρίνεις κάτι πολιτικά απτό και εφαρμόσιμο πέρα από μια ανέξοδη λαϊκιστική ρητορεία. Ακόμη και το Κ.Κ.Ε. που δείχνει την μεγαλύτερη συνέπεια μέσα στην ανεφάρμοστη ιδεολογική του παράνοια, ανέχεται να καθοδηγείται από ένα αστικό «φρικιό» όπως η Λιάνα Κανέλλη. Όσο για τους υπόλοιπους αντλούν δύναμη από την έλλειψη αυτογνωσίας τους ποντάροντας στον λαϊκισμό, άλλα δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά «φθαρμένα» υλικά όσο και οι συγγενείς τους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.
Σε αυτές τις εκλογές θα αναμετρηθεί από την μια η καταγραφή θυμού και της τιμωρίας και από την άλλη η διαχείριση του φόβου και της αβεβαιότητας της επόμενης μέρας Η συγκυρία ίσως δεν είναι ευνοϊκή αλλά θα μπορούσε όμως υπό προϋποθέσεις να ήταν μια αρχή αξιοπιστίας για πρόσωπα και κυρίως για απόψεις. Ίσως μια ευκαιρία να διαλυθούν μύθοι και να υπερκεραστούν από πειστικές απόψεις-προτάσεις οι παραδοσιακές οργανωτικές και συγχρόνως παρακμιακές κομματικές γραμμές.
Θα επιστρέψω στην αρχή αφιερώνοντας σε όσους επέλεξαν την αποχή στις κρίσιμες ψηφοφορίες της Βουλής, αλλά και σε όσους πιθανόν «κρύφτηκαν» πίσω από την σίγουρη ψήφο των άλλων. Παραφράζοντας λοιπόν τον στίχο «αντάρτες της π…ς με τα λεφτά του μπαμπά» στο «αντάρτες της π…ς με τα λεφτά του Δ.Ν.Τ. και την ασφάλεια της ψήφου των άλλων»…ελπίζω οι ψηφοφόροι να τους στείλουν σπίτι τους.
Ευάγγελος Θεοδώρου
Καθηγητής Πληροφορικής
Δ/ντής Ι.Ε.Κ. Ιωαννίνων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου