Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Κ Ο Π Ο Ι Η Σ Η (Με όρους Λούμπεν προλεταριάτου.)

Χρήστου Παπαδημητρίου.
 Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου.

                   Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Κ Ο Π Ο Ι Η Σ Η.

                                (Με όρους Λούμπεν προλεταριάτου.)

                 

Τούτη την καθημερινότητα και ανεκδιήγητη προβληματική την γέννησε και την  δημιούργησε η μεταπολιτευτική πολιτική ανομία.

Τούτο σημαίνει ότι «Επίορκοι και ανίκανοι κατά νόμο λειτουργοί», από όλες τις με υψηλές αμοιβές εξουσίες του δήθεν  κράτους δικαίου με τιποτένια χαρακτηριστικά, έζησαν βίο ανθόσπαρτο, και βέβαια σήμερα θα περίμενα εγώ αλλά και ο κάθε ευνομούμενος  πολίτης την ένοχη σιωπή των έως ότου πιθανότατα έρθει η παραδειγματική των τιμωρία, ως αυτή του ανεγκέφαλου συν τοις άλλοις και αμοραλιστή  δημάρχου Θεσσαλονίκης…

Αντιθέτως πολιτικά ερπετά, πρυτάνεις και αρχιμανδρίτες, απόστρατοι κομματικά δηλητηριασμένοι, αλλά και μισθωτοί αρθρογράφοι, και όχι μόνο,  χωρίς ντροπή, και χωρίς  ενδοιασμούς επιχειρούν ως άλλοι κομπογιαννίτες να ενημερώσουν να μορφώσουν να πληροφορήσουν… οι άθλιοι.

Την Δημοκρατία όμως  όταν την “λιβανίζουν” χθεσινοί κλεπταποδόχοι και σημερινοί απατεωνίσκοι ,τότε αυτό προβληματίζει εντονότερα ,από  την εργολαβική υποστήριξη πληρωμένων αναφορών & αναληθειών από κλίκα ερμαφρόδιτων ελλήνων,  υπηρετούντων από την κορυφή μέχρι την βάση της διοικητικής πυραμίδας την χώρα μας.

Βεβαίως βρίσκουν χώρο στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και σε τούτο ευθύνη ιστορική έχουν και οι εκδότες οι όποιοι χωρίς να πρεσβεύω σε καμιά περίπτωση την λογοκρισία θα έπρεπε απόψεις που προσομοιάζουν της βλακείας της ανοησίας αλλά και της  δηλητηριασμένης κομματικής μυωπίας , να τις παραπέμπουν στις καλένδες… γιατί αυτό που θα πρέπει να παράγεται από την όποια τοποθέτηση πρέπει να αφορά το μέλλον και όχι το παρελθόν.

Δεν ωφελεί πια αγαπητέ μου συμπολίτη  να περιγράψουμε την «απροσδιόριστα» τραγική κατάσταση, της Ελληνικής κοινωνίας, οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες  της οποίας είναι  ήδη φανερές, το εφιαλτικό τοπίο της ύφεσης υπαρκτό , η «προβληματική» της παρέμβασης του Δ.Ν.Τ δεδομένη, κατά συνέπεια δεν αρκεί απλά και μόνο να αναφερόμαστε στην συγκεκριμένη κατάσταση αλλά η παρέμβασή μας ιδιαίτερα σήμερα οφείλει να σηματοδοτεί αυτό που έρχεται και να μην αναμασά αυτό που φεύγει.

   Η άποψή μου είναι ότι δεν προάγουμε τίποτα σήμερα με το  να  περιγράφουμε τα αυτονόητα, και βέβαια ο λόγος μας γραπτός η προφορικός θα πρέπει να έχει μια διαφορετική λογική για να προκύψει μια νέα ίσως προοπτική, και είναι σαφώς άδικο και ενέχει και ανηθικότητα εν μέρει η θέση ότι για όλα τα κακώς κείμενα την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά  και μόνο οι πολιτικοί, χωρίς βέβαια  και οι ίδιοι να έχουν κάνει την αυτοκριτική των όσον αφορά την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.

Είναι πρόδηλο ότι η παρούσα κατάσταση θα έχει  περαιτέρω εφιαλτικές συνέπειες όχι μόνο οικονομικές αλλά κοινωνικές- οικογενειακές, ψυχολογικές, χαρακτηρίζονται  δε τέτοιες γιατί θα είναι πρωτόγνωρες, σε σχέση με τα παραπάνω αλλά και σε σχέση με την καθυστικία τάξη περί θεσμών και μάλιστα  περί δημοκρατικών θεσμών οι οποίοι δέχονται μια ανελέητη πίεση ευτελισμού.

Και εν μέσω αυτής της χαώδους κατάστασης, αγαπητέ μου συμπολίτη φαίνεται και  προβληματίζει ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά  το γεγονός ότι  μέσα σε όλο αυτό το αρνητικό  κλίμα  υφίσταται   λειτουργεί και παράγει αποτελέσματα μια «ομάδα δημοσιογράφων» από την κεντρική αθηναϊκή σκηνή, και  για την οποία  έχει δημιουργηθεί η πεποίθηση  ιδιαιτέρως σήμερα στον πολίτη ότι πρόκειται φανερά για  «κατευθυνόμενη» δημοσιογραφική στάση που σκοπεύει στην «γαλούχηση» νέου τύπου πολιτών.

Χρησιμοποιεί δε η «ελίτ» αυτή η δημοσιογραφική  την  ισχυρή εξουσιαστική  δυνατότητα  που απέκτησε όσον αφορά την δυναμική της παρέμβασης μέσω της τηλεόρασης.

Αλλά και την οικονομική της  δυναμική  αποτέλεσμα (και) της άμεσης συσχέτισης  με πολιτικούς και πολιτικές από όλους τους χώρους η οποία(ελίτ) ανέλαβε  «εργολαβικά» το έργο της κοινωνικοποίησης του Έλληνα σε όρους και συνθήκες Γουατεμάλας,  (Κοινωνικοποίηση είναι η εκμάθηση κανόνων και στάσεων ζωής).

Είναι κοινός δε τόπος ότι οι  ωραιοποιημένες  συζητήσεις  της τηλεόρασης  πέραν της αυτοϊκανοποίησης των συγκεκριμένων αρεστών της «δημοσιογραφικής εργολαβίας»  και των σχεδόν ιδίων  πολιτικών «μαιδανών» στα κανάλια, ελέγχονται για τις προθέσεις των με αποτέλεσμα να τις έχει σιχαθεί η κοινωνία, μιας και αναφέρονται δήθεν στην  κοινωνία απούσης της ιδίας…  

Διαθέτουν χαρακτηριστικά τα οποία  η προβληματική  πολιτική σκηνή επί χρόνια επέτρεψε σε μεγάλο αριθμό ομάδων να αποκτήσουν  όπως  πολιτική δύναμη χρήμα εξουσία αλλά και αυθάδεια θράσος και προκλητικότητα εις βάρος των υπολοίπων κοινωνικών ομάδων αλλά  και της χώρας, καθότι ομολογείται φανερά πια ότι τα απέκτησαν  πιθανότατα όχι δια της παραγωγικής μεθόδου και πρακτικής αλλά δια της γνωστής και συζητημένης πια από όλους μας εύκολης «κλοπής» της κρατικής περιουσίας. 

  Και εν μέσω αυτής της χαώδους κατάστασης, αγαπητέ μου συμπολίτη φαίνεται ότι δομημένες μορφές συμφερόντων του συστήματος, ακόμη  και μέσα σε αυτή την δίνη και  μέσα σε όλο αυτό το αρνητικό κλίμα, υφίστανται και διαμορφώνουν, ως μια νέου «τύπου ομοσπονδία» από πολιτικούς, δημοσιογράφους, ιερωμένους, και λοιπούς λειτουργούς, οι οποίοι φαίνεται ότι έχουν όλα τα διαπιστευτήρια να πλαισιώσουν και να αποτελέσουν μια νέα «ελίτ», η οποία θα βρίσκεται στον αντίποδα της  κοινωνικής τάξης των νεόπτωχων.

                         

Αγαπητέ Συμπολίτη, σε τούτη την μικρή  αναφορά, θα ήθελα με σκόρπιες απόψεις που ψιθυρίζονται καθημερινά από όλους μας  να αναφερθώ σε αυτά που μας κούρασαν ,σε αυτά που στέρησαν το χαμόγελο, σε πολλούς πολίτες  σε αυτά που καθημερινά αναφέρονται εκπομπές  και δημοσιογράφοι, άσχετοι και σχετικοί, επαγγελματίες αρθρογράφοι, & συνταξιούχοι που ενδιαφέρονται περισσότερο για την σωτηρία της ψυχής τους και όχι για την βιωσιμότητα της Ελληνικής Οικονομίας , επαγγελματίες «δόλιο- φθορείς» των συνειδήσεων μας, σε όλα  αυτά κοντολογίς που μας οδήγησαν με ακρίβεια περίπου  στο τέλμα, γιατί αυτό ακόμη δεν ήρθε… κουράγιο.

Πύργος Κόνιτσας 21/03/2013

Ευχαριστώ τα έντυπα που ανα 40 ημέρες φιλοξενούν τις απόψεις μου.

Χρήστος Παπαδημητρίου.