Kυριακή 24/3 Λόλα (Lola), Ζακ Ντεμύ, 1961, 90’

Κυρικές στο Πανί

Κύκλος: Μια αναφορά στη γαλλική Nouvelle Vague
Ώρα έναρξης: 8:30 μ.μ.

Πολιτιστικός Πολυχώρος Παλιά Σφαγεία
Είσοδος Ελεύθερη
 
 
Kυριακή 24/3 Λόλα (Lola), Ζακ Ντεμύ, 1961, 90’

Σχετικά με την ταινία αναφέρει ο Παναγιώτης Κράββαρης:

«Σε μια παραλιακή πόλη της Γαλλίας, ο Roland, ένας ονειροπόλος μουσικός, υποφέρει από την καταπιεστικά αδιάφορη δουλειά του και αφήνει τη ζωή του να κυλά. Λίγο μετά την παραίτησή του, συναντά κατά τύχη έναν παιδικό του έρωτα, που πια έχει εξελιχθεί στη Λόλα, μια σαγηνευτική χορεύτρια καμπαρέ, στο οποίο συχνάζουν Αμερικανοί ναύτες. Ο ξεχασμένος έρωτας του Roland αναζωπυρώνεται, πράγμα που δίνει νόημα στην άσκοπη καθημερινότητά του, ενώ η Λόλα, μόνιμο αντικείμενο του πόθου των θαμώνων του καμπαρέ, περιμένει τον παλιό της έρωτα Michel που την εγκατέλειψε μαζί με το εφτάχρονο πια γιό της, σε μια πόλη που οι κάτοικοί της μοιάζουν να προσδοκούν τον έρωτα σε κάθε τυχαία συνάντηση με έναν άγνωστο.
Πρόκειται για μια ταινία για «την πρώτη αγάπη, την αναγεννημένη αγάπη, την χαμένη αγάπη» (F. F. Croce), όπως τη ζει η Νάντη, η γενέτειρα του σκηνοθέτη, ο οποίος την χρησιμοποιεί στην πρώτη του ταινία σαν ένα θέατρο ονείρων. Ο έρωτας δεν είναι μεγαλειώδης, αλλά ίσως μια ταπεινή ανάγκη που επηρεάζεται από την τύχη και το περιβάλλον, «λυρικός και γλυκόπικρος», όπως αναφέρει ο κριτικός E. Guthmann που συνεχίζει: «Η Λόλα είναι μια ωδή στη λαχτάρα και τη μαγεία του έρωτα, ένα ερωτικό τραγούδι για τη Γαλλία, τις όμορφες γυναίκες, για τις γελοίες αλλά νόστιμες ρομαντικές ιδέες του Hollywood».
Η Nouvelle Vague, μέσω του «καθοδηγητή» της, Γκοντάρ, αποθεώνει τον Ντεμύ για το «Λόλα» για να τον κατακρίνει στη συνέχεια όταν ο τελευταίος, ενσωματώνοντας όλο και περισσότερο τον ονειρικό κόσμο του Hollywood στις ταινίες του, απολαμβάνει την εμπορική επιτυχία. Ο Γκοντάρ τότε θα τον χαρακτηρίσει παιδαριώδη, ξεπερασμένο και «πουλημένο», που ζει εκτός πραγματικότητας. Ωστόσο, στο «Λόλα», ο Ντεμύ επιδεικνύει έναν «καλλιεργημένο ρεαλισμό» που συγκίνησε τον Γκοντάρ την πρώτη φορά, και με τη βοήθεια του εμβληματικού διευθυντή φωτογραφίας του κινήματος Raul Coutard, θα κάνει την κάμερα να «χορεύει» γύρω από τους ηθοποιούς, προσδίδοντας την ονειρικότητα στην τυχαιότητα και την αβεβαιότητα των συναντήσεών τους».