Το παρελθόν αδιαφορεί για το παρόν και ελπίζει σε ένα μετα-πολιτικό μέλλον!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Το "πραξικόπημα" στην Τουρκία ανέδειξε σοβαρές, υψηλού επιπέδου αναλύσεις τόσο για την αποτυχία του, όσο και για πιθανές εξελίξεις. Ένα δυναμικό Ελλήνων μελετητών και ερευνητών με ώριμη, τεκμηριωμένη σκέψη, στάθηκε με  ποιότητα στον  δημόσιο διάλογο, μακριά από λαϊκισμούς. 
Εύλογα διερωτάται κανείς γιατί αυτό δεν είναι διαρκές για το σύνολο των κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, εθνικών προβλημάτων μας;
Ωστόσο ο "τηλεοπτικός χρόνος που πιέζει" έκοβε με συνδέσεις τις συμπυκνώσεις, την αρτιότητα των συμπερασμάτων και ο συντονιστής συνόψιζε στην δύναμη του Face Time, δηλ. μεταπολιτική προσαρμογή ως καταστάλαγμα.
Η εικόνα "ποταμοποίησης" των γεγονότων, θεοποίησης των μέσων, εκτοπίζει τα ουσιώδη, πολτοποιεί αξιόλογες θέσεις, παράγει συνοθύλευμα και θυμίζει την μουχλιασμένη νοοτροπία, την ελαφρότητα και σκοπιμότητα της προπαγάνδας για τα αίτια της κρίσης και τις ευθύνες! 
Το μότο για  παντοδυναμία Ερντογάν διάχυτο. Οι δυνάμεις και οι αντιθέσεις που γεννούν καταστάσεις, οι ιστορικές, θρησκευτικές, κοινωνικές αναφορές ή τα οικονομικά συμφέροντα, τα δίκτυα δύναμης ή επιρροής, δεν "χωρούν" και πολύ στο σκηνικό.
Η γνώριμη μεθοδολογία (με δόση και τρομοκράτησης για την υπόθεση του ασύλου αφού κάποιοι "φοβήθηκαν" εξέγερση στην Θράκη) πάλι σε παράσταση για να μην θιγούν εξουσίες και κέντρα "ισχύος". Οι εξαιρέσεις δεδομένες αλλά δυστυχώς ελάχιστες.
Η άλλη όψη του ίδιου έργου από την αρχή της κρίσης: μη εκλεγμένα πρόσωπα ως πρωθυπουργοί - "σωτήρες",καλλιέργεια απόψεων  για μόνιμους υπουργούς ή γραμματείς ("γενικά αποδεκτούς", βλ. από τις αγορές, και μη ελεγχόμενους από τον λαό ή την δικαιοσύνη, βλ. ακαταδίωκτο διοικήσεων όπου "συμφέρει τα συμφέροντα") σε νευραλγικούς τομείς, μέτρα που κατατάσσουν το ίδιο έχοντες και μη, κά..
Με υποκριτική, κινδυνολογία,  μετρολαγνεία, "τροχοδρομούν" πιέζουν την κοινωνία σε γενικό αόριστο!
Η κακή κινηματογραφική σκηνοθεσία και ροή, οι κολακείες, οι θεατρινισμοί υπέρ προσώπων ή του λαού, περιπτωσιολογικά και σκόπιμα, είναι η ανακύκλωση του κενού σε κάθε νέο κύκλο γεγονότων και εξελίξεων.
Από την Τουρκία στο Brexit, τις διεργασίες για  νέες ισορροπίες στην Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τον κόσμο, έως τις τράπεζες, τα κόκκινα δάνεια, την οικονομική πορεία της Κίνας, βγάζουν μάγο με διαβατήριο από το καπέλο, ακροβάτη με την λύση.
Επιλεκτική μνήμη, συναισθήματα, γνώση, λίγο από το "καλό" και "κακό" παρελθόν, πολύ από το ανυπόφορο, αναγκαστικό παρόν και περισσότερο μετα-πολιτικό φόρτωμα για "ωραίο", γεμάτο "έρωτα" μέλλον.
Χωρίς εμβάθυνση, ανάλυση επί της ουσίας, ηθική, ακέραια πολιτική και κοινωνική προσπάθεια δεν δημιουργείται μέλλον. Αντίθετα θα "χανόμαστε" πάντα στην μετάφραση, χωρίς αξιοποίηση συγκυριών και στρατηγική.
Αυτά είναι υπολείμματα της επικίνδυνης λειτουργίας της καταρρέουσας νεοφιλεύθερης -πάλαι ποτέ νέας- τάξης πραγμάτων που προσδοκά από τον απο-πρασανατολισμό, την αδρανοποίηση  πολιτών  και κοινωνιών, το κλέψιμο χρόνου!
Η μεταπολιτική διάσωση του παρελθόντος είναι ψευδαίσθηση του παρόντος. Η συνθήκη του μέλλοντος στο παρόν είναι  η βαθειά νοηματοδότηση των διακυβευμάτων, των δρόμων υπέρ του ανθρώπινου πολιτισμού. Εδώ είναι η φλόγα δημιουργίας του δηλ. μάχη από αρχή και θέση για πολιτική, οικονομική, κοινωνική δημοκρατία ή αδειανό πουκάμισο όπως στην γείτονα.
Επομένως  λίγα από τα αχαλίνωτα που ακούσαμε από τους θιασώτες του μετα-πολιτικού  θα ισχύουν ως την δημοσιοποίηση του άρθρου αλλά οι ίδιοι με την ίδια εικονικότητα είναι βέβαιο ότι θα τρέχουν το έργο επί άλλων θεμάτων πχ , εκλογικό νόμο !
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι Πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της Α.Δ.Ε.Δ.ΔΥ.