Του Νίκου Τσούλια*
Αυτοαναφορικό το σημερινό μου άρθρο…
Η σχέση μου με τα άρθρα μου είναι σχέση
προσωπική, όχι με την έννοια ότι είναι δικά μου. Όχι, πρόκειται για μια
έντονα προσωπική σχέση, σαν εκείνες που δημιουργούν την αίσθηση της
ομορφιάς και της πληρότητας του πνεύματός μας. Τα νιώθω σαν
δημιουργήματά μου, μέσα από τα οποία γεύομαι σε μεγάλο βαθμό την
αυτοπραγμάτωσή μου.
Κάθε φορά που
τελειώνω τη γραφή ενός άρθρου
νιώθω χαρά και ικανοποίηση. Μπορεί να βιώνεις δυσκολίες αλλά γνωρίζοντας
ότι θα τις υπερβείς, τις προσλαμβάνεις ως προκλήσεις που συντείνουν
στην καλύτερη γραφή. Ο λόγος είναι απλός. Για τη γραφή κάθε άρθρου
οφείλεις να κάνεις έναν διάλογο, που θα τον επινοείς παίρνοντας υλικά
από τις πλευρές που αντιμάχεσαι σεβόμενος όμως την άλλη άποψη, γιατί για
να νιώθεις την εντιμότητα στη γραφή – η γραφή είναι εξ ορισμού μια
αισθητική και ηθική τελετουργία – δεν πρέπει να απαξιώνεις τις άλλες
πλευρές.
Η γραφή ξεκινάει πριν καθίσω μπροστά από το
λάπτοπ. Κάθε ημέρα σκέπτομαι διάφορα άρθρα τα οποία επεξεργάζομαι στη
σκέψη μου και όποιο κρίνεται ώριμο, παίρνει την άγουσα προς το
πληκτρολόγιο και εκφράζεται σαν τα ώριμο ωάριο που προκύπτει κάθε τόσο
από τα άωρα ωοκύτταρα. Ναι, η γραφή είναι μια λειτουργία γέννησης.
Υπάρχει γονιμοποίηση, αφού κάθε φορά η τελική μορφή της σκέψης μας έχει
«συναντηθεί» και διασταυρωθεί με χίλιες άλλες μορφές σκέψης ξένων είτε
των βιβλίων είτε των ανθρώπων που συναναστρέφεσαι. Υπάρχει κυοφορία,
αφού επιτελείται ολόκληρο τελετουργικό στη διάρκεια της επεξεργασίας
είτε είμαι κατά μόνας είτε με παρέα.
Τα άρθρα μου είναι δημιουργήματά μου. Είναι η περιουσία μου. Και τα νιώθω ότι είναι όμορφα όχι γιατί είναι σπουδαία αντικειμενικά, αλλά γιατί σκέπτομαι το εξής. Αφού εγώ νιώθω τόσο όμορφα όταν γράφω, είναι δυνατόν να μην έχουν και αυτά κάποιο άρωμα ομορφιάς;
Φέρουν την εικόνα μου, αφού είναι γλυκά βασανιστική εκδήλωση του
πνεύματός μου. Δεν τα εξισώνω και επομένως δεν τα ισοπεδώνω ποτέ . Κάθε
άρθρο έχει και ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού μου που δεν υπάρχει σε
κανένα άλλο και είναι αυτή η μοναδικότητα που φτιάχνει τα ξεχωριστά
είδωλα της σκέψης μου. Είναι όμως μερικά που ξεχωρίζουν πιο πολύ. Είτε
γιατί διαβάστηκαν περισσότερο στο διαδίκτυο είτε γιατί συνδέονται με μια
ιδιαίτερα προσωπική στιγμή μου είτε γιατί προκλήθηκαν από ορμητικούς
χείμαρρους συλλογισμών είτε γιατί φιλοξενήθηκαν σε έγκριτες εφημερίδες
και περιοδικά – τα άρθρα αυτά τα βλέπω με άλλη ματιά και τα καμαρώνω…
Τα άρθρα μου είναι σημάδια του εαυτού μου.
Δεν υπάρχουν σε άλλο πεδίο τόσα πολλά σημεία της διαδρομής της ζωής
μου. Σχεδόν κάθε ημέρα έχει και τη μαρτυρία της ότι ήταν πράγματι
διαφορετική από κάθε άλλη, με βάση τη γέννηση του δικού της άρθρου, του
συγκεκριμένου μου προβληματισμού. Και δεν εννοώ απλά και μόνο το γεγονός
ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων εξ εκείνων που γράφτηκαν εκτός
γραφείου μου θυμάμαι ότι γεννήθηκαν στο τάδε καφέ των Αμπελοκήπων ή του
κέντρου της Αθήνας. Εννοώ ότι επιστρέφοντας πίσω και περιδιαβαίνοντας τα
γραμμένα κατά διάφορους καιρούς και σε ιδιαίτερες πολιτικές και
κοινωνικές συγκυρίες άρθρα δοκιμάζω τον εαυτό μου. Δοκιμάζω την ισχύ των
εκτιμήσεών μου και των επιχειρημάτων μου όχι απλά και μόνο στη τριβή
του χρόνου αλλά στην αλληλουχία των γεγονότων και των αιτιακών σχέσεων.
Έτσι, για παράδειγμα, από την πρώτη στιγμή που
προέκυψε το μείζον ζήτημα των Μνημονίων είχα επιμείνει ότι δεν έχει
κανένα νόημα η δημιουργία στρατοπέδων του τύπου «υπέρ – κατά» (με
προδότες από τη μια πλευρά και απελευθερωτές από την άλλη), ότι η όποια
δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη δημαγωγία επιτείνει την κρίση και ότι δεν
μπορούν να υπάρχουν λυτρωτικές λύσεις αλλά απαιτείται συστηματική
προσπάθεια, γενναία αυτοκριτική, κοινωνική και πολιτική συνεννόηση και
μετριοπάθεια κουλτούρας και όχι νταηλίκι και οργή, θυμοί και
προπηλακισμοί. Και διαπίστωσα εκ των υστέρων ότι έτσι είναι η
πραγματικότητα.
Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο στη σχέση μου με τα άρθρα είναι ότι θέτω τη σκέψη μου σε μόνιμη αναζήτηση.
Ψάχνω να βρίσκω θέματα, να τα ανοίγω σαν βεντάλια και να ανακαλύπτω ένα
περιεχόμενο που δεν ξέρω κατά πόσο είναι δικό μου δημιούργημα ή
προέρχεται από τον άγνωστων ορίων κόσμο μας των διαρκών προσλήψεων.
Μόνιμος ερευνητής, πεισματικός αναζητητής, επιμελής τρυγητής είμαι
λοιπόν και μέσα σ’ όλα αυτά αυθεντικός δημιουργός του δικού μου ταπεινού
μικρόκοσμου.
Μαζί με το ταξίδι της φαινομενικότητας και της
κοινωνικότητας δημιουργώ και το απόλυτα δικό μου μονοπάτι, τις
προσωπικές μου πατημασιές, γιατί βιώνω μια κατάσταση έκστασης, γιατί
γεύομαι τόσο εύκολα την ομορφιά της ζωής. Και έτσι απλώς εύχομαι να μη
μου συμβεί κάτι κακό και δεν μπορώ να γράφω, γιατί τότε θα χάσω το τόσο
γοητευτικό προσωπικό μονοπάτι μου των ατέλειωτων ξέφωτων…
*Ο Νίκος Τσούλιας είναι πρώην Πρόεδρος της ΟΛΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου