Peach Tree in Bloom – Vincent van Gogh, 1888
Δεν ξέρω κατά πόσο είστε ανεξάρτητα από
εμένα, αν έχετε κάποιο βαθμό αυτονομίας – καταπώς λένε σ’ αυτές τις
περιπτώσεις – και αν κατά συνέπεια οφείλω να συζητήσω με εσάς ή απλά και
μόνο με τον εαυτό μου. Ταλαντεύομαι ανάμεσα σ’ αυτές τις άκρες του
δίπολου, όπως ταλαντευόμαστε σ’ όλα τα μεγάλα ζητήματα της ζωής.
Και όμως υπάρχει
επαρκής αιτιολογία για κάτι
τέτοιο. Γιατί με συντροφεύετε πιστά σ’ όλη τη ζωή μου. Είσαστε το μόνιμο
καταφύγιό μου, η ανεξάντλητη πηγή της αυτοενθάρρυνσής μου, ο τόπος της
διαρκούς ελπίδας μου. Σε κάθε περίπτωση σκοτεινιάς και βαρυσυννεφιάς
αποδιώχνετε την γκρίζα εικόνα της σκέψης μου και στρέφετε το βλέμμα μου
εκεί που εσείς μου δείχνετε, στον ορίζοντα του ροδοχαράματος.
Δημιουργείτε πάντα μια νέα αρχή και μια νέα πίστη. Προπάντων υποσχόσαστε
ότι τα πάντα είναι δυνατά, ότι όλα μπορώ να τα κατορθώσω. «Κοιτάτε προς τα πίσω», μου λέτε, «πόσες
φορές αυτό που σου φάνταζε ανεκπλήρωτο και ουτοπικό δεν έγινε μια απτή
πραγματικότητα και λέγατε μετά ‘δεν ήτανε τελικά κανένα θεόρατο βουνό,
ένας μικρός λοφίσκος ήτανε’»;
Ναι, αλλά εκεί που υλοποιούσα το ανεκπλήρωτο
την ίδια στιγμή δεν ξεπηδούσαν άλλα και άλλα τρελά όνειρα για να πάρουν
τη θέση τους; Και έτσι το ταξίδι της ζωής συνοδεύεται πάντα από
ανεκπλήρωτα όνειρα. Δεν γίνεται αλλιώς. Χωρίς εσάς ο άνθρωπος
τρελαίνεται και δεν θα μπορούσε να υπάρξει εξέλιξη στις κοινωνίες μας.
Είσαστε ένα παράλληλο με τα δικό μάς σύμπαν και κάθε άνθρωπος έχει το
χάρισμα της πρόσβασης στο δικό σας σύμπαν. Αλλά και εσείς δεν μπορείτε
να υπάρξετε χωρίς εμάς. Γεννιόσαστε την ώρα που ο άνθρωπος σάς αγγίζει
με της φαντασίας του τις ακρώρειες.
Και τι θα κάνω τελικά, θα σας πάρω μαζί μου
όταν πεθάνω; Αυτό με απασχολεί, γιατί έχω πειστεί ότι το τέλος μου –
όπως και το τέλος όλων των ανθρώπων – είναι απόλυτα φυσικό και πιο
απόλυτα αναγκαίο, αφού χωρίς το θάνατό μας δεν θα μπορούσε να υπάρξει
ζωή και η διαρκής αναπαραγωγή της. Αλλά εσείς τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τα
μεγάλα όνειρα των ανθρώπων, γιατί να καταστρέφεστε μαζί μας; Αυτό δεν
είναι καθόλου αναγκαίο, αφού εσείς δεν είστε φθαρτά, το υλικό σας είναι
άυλο και απλώς εμείς οι άνθρωποι αγκιστρωνόμαστε πάντα απ’ εσάς, για να
φωτίζουμε τα ερέβη της μοναξιάς, για να γλυκαίνουμε τη σκληρότητα του
κόσμου, για να κάνουμε τη ζωή μας όμορφη και ελπιδοφόρα.
Ίσως και να μην πρέπει να ανησυχώ γι’ εσάς.
Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα ιδιαίτερα μεγάλα όνειρά τους, αλλά
πάντα υπάρχει ένας βασικός πυρήνας σας που είναι κοινός γι’ όλους μας
όπου γης και όπου χρόνου. Γιατί κοινή είναι η ουσιώδης διαδρομή της ζωής
μας, κοινή και η ουσία της ανθρώπινης φύσης και δεν θα μπορούσε να
είναι διαφορετικό το δικό σας μεγάλο στερέωμα.
Δεν πρέπει να ανησυχώ ακόμα γιατί θα μείνετε
κάποια απ’ εσάς ανεκπλήρωτα, γιατί ακόμα και την τελευταία στιγμή της
ζωής μου η σκέψη μου θα φτερουγίζει – ίσως και από την ανάγκη του βάρους
της έντονης μεταφυσικών αγωνίας των στιγμών – σε ακόμη πιο τολμηρά
ανεκπλήρωτα όνειρα ζητώντας την αθανασία του πνεύματός μου στο αιώνιο
ταξίδι των γενεών των ανθρώπων και ευχόμενος μορφές σας που μόνο εκείνη
τη στιγμή γεννάει το συναίσθημά μας.
Άλλωστε, ποτέ δεν κατάλαβα πότε άρχισε η δική
σας παρουσία στη ζωή μου. Από τότε που κατανόησα τον εαυτό μου υπήρχατε
και εσείς, ήσασταν συστατικό της ύπαρξής μου και του ειδώλου μου,
ήσασταν μέρος της εικόνας της κοσμοθεωρίας μου και της ματιάς που έριχνα
κάθε στιγμή στη ζωή μου. Κάποτε νόμιζα ότι γεννιέστε μαζί με τα παιδικά
παραμύθια. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Γιατί ο κόσμος των ονείρων
στα παιδιά προηγείται της αφήγησης των παραμυθιών και απλώς τα παραμύθια
έρχονται ως φυσική ανάγκη για να σχηματοποιήσουν με πιο προσωπική
θεώρηση τον δικό σας κόσμο. Γιατί ακόμα και τα παιδιά που δεν θα
ακούσουν ποτέ στα πρώτα τους βήματα παραμύθια, θα κάνουν και αυτά τα
τολμηρά όνειρά τους.
Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο σας είναι τούτο.
Σε κάθε στάδιο της ζωής μου κυριαρχούν ένα – δύο μεγάλα όνειρα και αυτά
τα όνειρα έχουν αμφισημίες και πολυσημίες, γιατί άλλα τμήματά τους
εκπληρώνονται και άλλα όχι, γιατί κάθε φορά η όποια υλοποίησή τους
απέχει άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο από το πρωτόλειο σχήμα τους. Παίζετε
μαζί μου ή εγώ μετακινούμαι από την αρχική σύλληψή σας ή συμβαίνουν και
τα δύο «γεγονότα» σε έναν πίνακα τέχνης της κοινής μας εικόνας, εικόνας
συνύπαρξής μας και συνδημιουργίας μας; Έχετε άλλωστε διεισδύσει τόσο
πολύ στον βαθύ πυρήνα της ύπαρξής μου και έχετε μάλιστα δημιουργήσει ένα
πάντα διεγερμένο πεδίο δράσης σας, την ονειροπόληση, για να είναι συνεχής και αδιάλειπτη η μορφή σας και η δράση σας.
Αγαπητά ανεκπλήρωτα όνειρά μου, μού δίνετε
σφρίγος και ζωντάνια στη ζωή μου. Διατηρείτε στη σκέψη μου την εικόνα
του παντοτινού βλαστού και της διαρκούς θαλερότητας. Το φως σας
ακτινοβολεί μέσα μου την έννοια της νεότητας. Είναι το φως που συνέχει
όλη τη ζωή μου, το άπαν του εαυτού μου. Αγαπητά ανεκπλήρωτα όνειρά μου,
δεν χρειαζόταν να πω τίποτα από όλα τα παραπάνω, αρκεί να ομολογήσω το
κοινό μυστικό όλων των ανθρώπων. Είστε η απόλυτα στενή παρέα μου, η πιο
όμορφη συντροφιά μου σ’ όλη τη ζωή μου. Είστε ο γυμνός πυρήνας του
εαυτού μου.
*Ο Νίκος Τσούλις είναι πρώην Πρόεδρος της ΟΛΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου