Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012, ώρα 9:00 μ.μ.Χριστούγεννα με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Ιωαννιτών
Μια συναυλία με έργα Μότσαρτ, Σοστακόβιτς, Χάαν, Φούτσικ και μελωδίες
των Χριστουγέννων παρουσιάζει η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου
Ιωαννιτών, την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου, στις 9 μ.μ., στην αίθουσα Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Την ορχήστρα διευθύνει ο μαέστρος, Δημήτρης Αμπατζής.
Η συναυλία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του φλαουτίστα Νίκου Χαλικιά.
Για το Νίκο Χαλικιά έγραψε ο δάσκαλός του, Δημήτρης Φωτόπουλος:
«Αρχές της δεκαετίας του '80, ο Τάτσης Αποστολίδης, δάσκαλός μου στη
Μουσική Δωματίου και την Ορχήστρα - από τους πιο αγαπημένους μου - μου
ζήτησε να διδάξω ένα παιδί από την ιδιαίτερή του πατρίδα, τα Γιάννενα.
«Θέλω να το αναλάβεις εσύ», μου είπε.
Λίγες μέρες αργότερα, γνώρισα τους Χαλικιάδες. Ζεστοί άνθρωποι, φιλόξενοι, ανοιχτόκαρδοι και λεβέντες. Ο Χρίστος (Χριστόδουλος), ο πατέρας, εργατικός, ακούραστος, συνεπής αλλά και ευαίσθητος και ταλαντούχος μουσικός στο κλαρίνο και στο βιολί (πολλά χρόνια μέλος της Φιλαρμονικής των Ιωαννίνων, την οποία και συχνά διηύθυνε), η μητέρα, η Κυριακή, ψυχή όλων των καλών πραγμάτων, δαιμόνια και εφευρετική.
Αυτή ήταν και η κληρονομιά του Νίκου Χαλικιά: Μουσική, Καλοσύνη και Λεβεντιά. Σ' αυτή την ατμόσφαιρα μεγάλωσε, ανδρώθηκε και διακόνησε την Τέχνη του, τη μεγάλη του αγάπη, το Φλάουτο, που από τα πρώτα του βήματα στη Φιλαρμονική του Δήμου Ιωαννιτών έδειχνε να γνωρίζονται από πολύ παλιά. Δεν θα ξεχάσω τις ευκολίες που είχε. Έκανε κυριολεκτικά ό,τι ήθελε.
Η δουλειά μου μαζί του ήταν εύκολη και ενδιαφέρουσα. Μάθαινε γρήγορα, ήταν ενθουσιώδης και ορμητικός, αλλά και ευαίσθητος και προικισμένος με την αντίληψη της μελωδίας και του «τραγουδιού» στο όργανο.
Ο χρόνος των σπουδών του κυλούσε γρήγορα και ιδιαίτερα αποδοτικά.
Αναγνωρίζοντας την αξία του, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, για να τον ενθαρρύνει, του χορήγησε την υποτροφία του Κατσάρειου Ιδρύματος. Γνώση και ταλέντο δημιουργούσαν μέρα με τη μέρα έναν αληθινό καλλιτέχνη. Το καλοκαίρι του 1990 πήρε με Άριστα το Πτυχίο του από το Ηπειρωτικό Ωδείο «Τσακάλωφ» στα Ιωάννινα και το 1992 το Δίπλωμά του με Άριστα και Β' Βραβείο από το Ωδείο Ορφείο Αθηνών.
Το 1993 διακρίθηκε σε διαγωνισμό για την Ορχήστρα Νέων της Ε.Ε. παίρνοντας τη θέση του αναπληρωματικού μέλους της ορχήστρας. Από το 1996 ήταν μέλος της ορχήστρας «Εναρμόνια» και της Συμφωνικής Ορχήστρας Πειραιά. Το 2001 μετά από διαγωνισμό σύνθεσης κέρδισε την 1η θέση στην Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου της Αθήνας.
Σεμνός και ντόμπρος, ατίθασος, δίκαιος με ομαδικό πνεύμα και σεβασμό στο συνάδελφο, ασυμβίβαστος σε κάθε παραγκωνισμό ή «εύνοια» που θα είχε ως αποτέλεσμα να κινδυνέψει η «θέση» ή η εργασία των άλλων. Στη σύντομη διδακτική του δραστηριότητα έδειξε επίσης πολύ καλά στοιχεία. Καθοδηγούσε σωστά και ενέπνεε τους μαθητές του, οι οποίοι τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν. Δίδαξε, παλαιότερα στο Ηπειρωτικό Ωδείο Ιωαννίνων και αργότερα στο Ωδείο Ορφείο και στο μουσικό σχολείο του Ιλίου. Θυμάμαι τη μεγάλη εντύπωση που μου είχε κάνει το μάθημά του στο 1ο Φεστιβάλ Φλάουτου στο Βόλο, το 2003. Η σαφήνεια, η αποτελεσματικότητα και οι λύσεις που έβρισκε σε κάθε πρόβλημα που εντόπιζε.
Σ’ αυτό το φεστιβάλ, στις «Ημέρες Πλαγίαυλου 2005», τον άκουσα για πρώτη φορά να παίζει, στις 9 Μαΐου 2005, την ημέρα των γενεθλίων το.
Έκλεινε τα 35 του χρόνια, και ήταν ό,τι καλύτερο είχα ακούσει από τον αγαπημένο μου μαθητή. Ήταν ίσως το κύκνειο άσμα του καθώς δύο εβδομάδες αργότερα, στις 23 Μαΐου, λίγο πριν αρχίσει την καινούργια του ζωή με τη μέλλουσα γυναίκα του, άφηνε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο.
Εμείς που τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε από κοντά κλείσαμε μέσα στη μνήμη μας την εικόνα του και θα τον θυμόμαστε για πάντα. Κάθε χρόνο την άνοιξη, τότε που ήλθε και έφυγε από τη ζωή, οι «Ημέρες Πλαγίαυλου» θα του αφιερώνουν πάντα το Α΄ βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού, το οποίο ονομάζεται πλέον «Βραβείο Νικόλαος Χαλικιάς».
Λίγες μέρες αργότερα, γνώρισα τους Χαλικιάδες. Ζεστοί άνθρωποι, φιλόξενοι, ανοιχτόκαρδοι και λεβέντες. Ο Χρίστος (Χριστόδουλος), ο πατέρας, εργατικός, ακούραστος, συνεπής αλλά και ευαίσθητος και ταλαντούχος μουσικός στο κλαρίνο και στο βιολί (πολλά χρόνια μέλος της Φιλαρμονικής των Ιωαννίνων, την οποία και συχνά διηύθυνε), η μητέρα, η Κυριακή, ψυχή όλων των καλών πραγμάτων, δαιμόνια και εφευρετική.
Αυτή ήταν και η κληρονομιά του Νίκου Χαλικιά: Μουσική, Καλοσύνη και Λεβεντιά. Σ' αυτή την ατμόσφαιρα μεγάλωσε, ανδρώθηκε και διακόνησε την Τέχνη του, τη μεγάλη του αγάπη, το Φλάουτο, που από τα πρώτα του βήματα στη Φιλαρμονική του Δήμου Ιωαννιτών έδειχνε να γνωρίζονται από πολύ παλιά. Δεν θα ξεχάσω τις ευκολίες που είχε. Έκανε κυριολεκτικά ό,τι ήθελε.
Η δουλειά μου μαζί του ήταν εύκολη και ενδιαφέρουσα. Μάθαινε γρήγορα, ήταν ενθουσιώδης και ορμητικός, αλλά και ευαίσθητος και προικισμένος με την αντίληψη της μελωδίας και του «τραγουδιού» στο όργανο.
Ο χρόνος των σπουδών του κυλούσε γρήγορα και ιδιαίτερα αποδοτικά.
Αναγνωρίζοντας την αξία του, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, για να τον ενθαρρύνει, του χορήγησε την υποτροφία του Κατσάρειου Ιδρύματος. Γνώση και ταλέντο δημιουργούσαν μέρα με τη μέρα έναν αληθινό καλλιτέχνη. Το καλοκαίρι του 1990 πήρε με Άριστα το Πτυχίο του από το Ηπειρωτικό Ωδείο «Τσακάλωφ» στα Ιωάννινα και το 1992 το Δίπλωμά του με Άριστα και Β' Βραβείο από το Ωδείο Ορφείο Αθηνών.
Το 1993 διακρίθηκε σε διαγωνισμό για την Ορχήστρα Νέων της Ε.Ε. παίρνοντας τη θέση του αναπληρωματικού μέλους της ορχήστρας. Από το 1996 ήταν μέλος της ορχήστρας «Εναρμόνια» και της Συμφωνικής Ορχήστρας Πειραιά. Το 2001 μετά από διαγωνισμό σύνθεσης κέρδισε την 1η θέση στην Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου της Αθήνας.
Σεμνός και ντόμπρος, ατίθασος, δίκαιος με ομαδικό πνεύμα και σεβασμό στο συνάδελφο, ασυμβίβαστος σε κάθε παραγκωνισμό ή «εύνοια» που θα είχε ως αποτέλεσμα να κινδυνέψει η «θέση» ή η εργασία των άλλων. Στη σύντομη διδακτική του δραστηριότητα έδειξε επίσης πολύ καλά στοιχεία. Καθοδηγούσε σωστά και ενέπνεε τους μαθητές του, οι οποίοι τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν. Δίδαξε, παλαιότερα στο Ηπειρωτικό Ωδείο Ιωαννίνων και αργότερα στο Ωδείο Ορφείο και στο μουσικό σχολείο του Ιλίου. Θυμάμαι τη μεγάλη εντύπωση που μου είχε κάνει το μάθημά του στο 1ο Φεστιβάλ Φλάουτου στο Βόλο, το 2003. Η σαφήνεια, η αποτελεσματικότητα και οι λύσεις που έβρισκε σε κάθε πρόβλημα που εντόπιζε.
Σ’ αυτό το φεστιβάλ, στις «Ημέρες Πλαγίαυλου 2005», τον άκουσα για πρώτη φορά να παίζει, στις 9 Μαΐου 2005, την ημέρα των γενεθλίων το.
Έκλεινε τα 35 του χρόνια, και ήταν ό,τι καλύτερο είχα ακούσει από τον αγαπημένο μου μαθητή. Ήταν ίσως το κύκνειο άσμα του καθώς δύο εβδομάδες αργότερα, στις 23 Μαΐου, λίγο πριν αρχίσει την καινούργια του ζωή με τη μέλλουσα γυναίκα του, άφηνε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο.
Εμείς που τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε από κοντά κλείσαμε μέσα στη μνήμη μας την εικόνα του και θα τον θυμόμαστε για πάντα. Κάθε χρόνο την άνοιξη, τότε που ήλθε και έφυγε από τη ζωή, οι «Ημέρες Πλαγίαυλου» θα του αφιερώνουν πάντα το Α΄ βραβείο του Διεθνούς Διαγωνισμού, το οποίο ονομάζεται πλέον «Βραβείο Νικόλαος Χαλικιάς».
Αίθουσα Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας
Είσοδος ελεύθερη
Διοργάνωση:Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών
Είσοδος ελεύθερη
Διοργάνωση:Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου