Κυριακή 20 Ιανουαρίου, Ζιλ και Τζιμ (Jules et Jim), Φρανσουά Τρυφώ, Γαλλία, 1962,

Κυριακές στο Πανί

Κύκλος: Μοντέρνοι καιροί
Ώρα έναρξης: 8:30 μ.μ.

Πολιτιστικός Πολυχώρος Παλιά Σφαγεία
Είσοδος Ελεύθερη

 

 

Κυριακή 20 Ιανουαρίου, Ζιλ και Τζιμ (Jules et Jim), Φρανσουά Τρυφώ, Γαλλία, 1962, 105 λεπτά

Σχετικά με την ταινία αναφέρει ο Παναγιώτης Κράββαρης:

«Δύο νέοι, ο Γάλλος Jim και ο Αυστριακός Jules, συναντιούνται στο Παρίσι του 1912, όπου ακολουθούν μια ελεύθερη ζωή γράφοντας ποίηση και διηγήματα, και μοιράζονται ερωτικούς συντρόφους. Όταν ο φίλος τους Albert τους δείξει μερικά slides γλυπτών στο σπίτι του, οι δυο φίλοι θα

μαγευτούν από ένα αρχαίο γλυπτό γυναικείου προσώπου σε ένα νησί της Αδριατικής, στο οποίο εντοπίζουν τα τέλεια γυναικεία χαρακτηριστικά, και ορκίζονται ότι όταν τα βρουν σε μια γυναίκα, θα την ακολουθήσουν για πάντα. Πράγματι, λίγο καιρό μετά, ανακαλύπτουν ότι η νέα γνωριμία τους Catherine έχει το χαμόγελο του αγάλματος. Ο Jules τη διεκδικεί για τον εαυτό του και την παντρεύεται, ζητώντας από τον Jim να μην την δει ερωτικά. Ωστόσο η Catherine, διαισθανόμενη τον θαυμασμό των δύο αντρών, μέσα από μια κυνικά απρόβλεπτη συμπεριφορά και μια διαρκή έλλειψη ικανοποίησης δημιουργεί ένα ερωτικό τρίγωνο που θα κρατήσει περίπου 20 χρόνια, ακόμα και όταν οι δυο φίλοι θα πολεμήσουν σε χωριστά στρατόπεδα στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και όταν η Catherine θα αποκτήσει μια κόρη με τον Jules.
Ο Truffaut γοητεύεται από την αθωότητα και την ελαφρότητα με την οποία ο Henri-Pierre Roche πραγματεύεται σοβαρές καταστάσεις στο ομώνυμο βιβλίο του. Η ταχύτητα με την οποία τρέχουν τα γεγονότα (η εξέλιξη των χαρακτήρων, η ιστορία του Παρισιού, 1ος παγκόσμιος πόλεμος, εναλλαγές γεωγραφικών τόπων), μέσα από μία φωνή που αφηγείται χωρίς να παίρνει ανάσα, και οι σχεδόν συναισθηματικά αμέτοχοι χαρακτήρες, μοιάζουν σαν να βρισκόμαστε στους ρυθμούς της μνήμης του γέροντα συγγραφέα, ο οποίος έζησε τα γεγονότα, καταγράφοντάς τα στο βιβλίο του σε μεγάλη πια ηλικία.
Η ταχύτητα αυτή μετατρέπεται από τον Truffaut σε ελευθερία στυλ και σε έναν καθαρά συνειρμικό ρυθμό, με την κάμερα κυριολεκτικά να «πετάει», αγνοώντας τη μέχρι τότε στιβαρά δομημένη φιλμική γλώσσα. Με την ίδια ελευθερία που οι δυο φίλοι και η Catherine ζουν ένα ερωτικό «ανήθικο» τρίγωνο, όπου κανείς δεν είναι ο κακός, έτσι και ο Truffaut, μαζί με τους υπόλοιπους της Nouvelle Vague (Νέο Κύμα), απελευθερώνουν το σινεμά από τους αφηγηματικούς του δογματισμούς και το ανανεώνουν με μια αλάνθαστη ευρηματικότητα, και με αγάπη για το μέσο, που αναδύει μια φρεσκάδα και δύναμη».