Κυριακές στο πανί: Μια αναφορά στο Φιλμ Νουάρ

Κυριακές στο πανί:
Μια αναφορά στο Φιλμ Νουάρ
Πολιτιστικός Πολυχώρος Παλαιά Σφαγεία
Είσοδος ελεύθερη

Διοργάνωση: Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών.

 
Κυριακή 26 Μαΐου 9 μ.μ. Τσάιναταουν (Chinatown), Ρομάν Πολάνσκι, ΗΠΑ, 1974, 130’
Πρωταγωνιστούν: Τζακ Νίκολσον, Φαίη Νταναγουέι, Τζων Χιούστον.

Σχετικά με την ταινία αναφέρει ο Παναγιώτης Κράββαρης:

«Ο πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ Γκίτες νομίζει ότι αναλαμβάνει άλλη μια τυπική υπόθεση συζυγικής απιστίας, όταν η σύζυγος του γνωστού αρχιμηχανικού του συστήματος υδροδότησης του Λος Άντζελες, Χόλις Μαλρέι, ζητά από τον Γκίτες να τον παρακολουθήσει για να επιβεβαιώσει τις υποψίες της ότι την απατά. Όταν ο Μαλρέι βρίσκεται νεκρός και η πελάτισσα αποδεικνύεται ότι δεν είναι η πραγματική του σύζυγος, ο Γκίτες βρίσκεται μπροστά σε ένα δίκτυο συνομωσιών για το δίκτυο ύδρευσης της πόλης και οικογενειακών εγκλημάτων, το οποίο είναι αποφασισμένος να εξιχνιάσει. Η δαιδαλώδης και σκοτεινή τροπή, που παίρνουν τα γεγονότα, του ξυπνά εφιάλτες αποτυχίας, όπως τότε πριν αρκετά χρόνια στην Τσαϊνατάουν.
«Βαθιά κυνικός για την ανθρώπινη φύση και με έναν προσωπικό κώδικα ηθικής τον οποίο δεν διαπραγματεύεται» (Ρ. Έμπερτ) ο Τζακ Νίκολσον διατηρεί τις δύο βασικές ποιότητες των ηρώων νουάρ. Άλλωστε, όταν η μυστηριώδης φωνή στο τηλέφωνο τον ρωτά αν είναι μόνος, αυτός απαντά «Δεν είμαστε όλοι;». Αυτή η μοναξιά είναι κυρίαρχη στους νουάρ πρωταγωνιστές που αρέσκονται να αποκαλύπτουν τα μυστικά των άλλων ενώ κατατρύχονται διαρκώς από τα δικά τους (Ρ. Έμπερτ). Αυτή είναι η τραγικότητά τους, και αυτό που τους κινητοποιεί να κινδυνεύσουν για να βυθιστούν σε έναν κόσμο αβεβαιότητας. Η κατάληξη όμως μπορεί πάντα να είναι όπως τότε στην Τσαϊνατάουν, μια μαύρη τρύπα αποτυχίας, όπου τα πράγματα ακολουθούν μια δική τους εξωπραγματική νομοτέλεια, πέρα από τη λογική, την ηθική και τις προσωπικές δυνάμεις του ανθρώπου.
Με το απλό και ουσιαστικό σινεμά του, το οποίο εσωκλείει όλη τη συνθετότητα της ανθρώπινης φύσης, ο Πολάνσκι κάνει μια ιστορία που τοποθετείται στις δεκαετίες ‘30 ή ‘40, γραμμένη από τον Ρόμπερτ Τάουν (και του χάρισε το Όσκαρ σεναρίου το 1975), χωρίς να γίνεται νοσταλγικός (ο θεατής ξεχνά μετά το πρώτο δεκάλεπτο ότι βλέπει ταινία εποχής) χρησιμοποιώντας αυτούσιες τις συμβάσεις του νουάρ, αποδεικνύοντας πόσο ανθεκτικό είναι το είδος (Ρ. Έμπερτ)».