Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του (Rocco e i suoi fratelli), 1960, 167 λεπτά

Αφιέρωμα στον Ιταλικό Κινηματογράφο:
από τον Ιταλικό νεορεαλισμό στον σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο
Ώρα προβολών: 8.30 μ. μ.
Πολιτιστικός Πολυχώρος
«Δημήτρης Χατζής»
Είσοδος Ελεύθερη
 
 
Τετάρτη 16 Οκτωβρίου
Λουκίνο Βισκόντι: Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του (Rocco e i suoi fratelli), 1960, 167 λεπτά

O Παναγιώτης Κράββαρης, ειδικός συνεργάτης του Πνευματικού Κέντρου, μας ενημερώνει για την ταινία:

«Κάποια μέρα, αν γινόταν, θα ήθελα να γυρίσω στο χωριό μας. Αν δεν μπορέσω να το κάνω εγώ, ίσως κάποιος από σας γυρίσει στην πατρίδα μας. Η γη της γαλήνης, γη της αγάπης. Με τις προλήψεις της. Πιστεύουν περίεργα πράγματα, αλλά όμως πιστεύουν. Θυμάσαι στο χωριό μας; Όταν κάποιος έχτιζε το σπίτι του, πετούσε μια πέτρα στον ίσκιο του πρώτου που περνούσε. Προσφέρει θυσία για να είναι γερό το σπίτι του». Σ’ αυτά τα μελαγχολικά λόγια του αδερφού του Ρόκο, ο Τσίρο κοιτάζει την φωτογραφία του άλλου αδερφού Σιμόνε, που είναι κολλημένη στον τοίχο, και τον δείχνει να αγωνίζεται στο ρινγκ την εποχή που ήταν επιτυχημένος μποξέρ. Ο Σιμόνε είναι ο μοναδικός που λείπει από την γιορτή της οικογένειας Παρόντι στο νέο τους σπίτι στο Μιλάνο, καθώς ο Ρόκο κέρδισε άλλον έναν τίτλο στο μποξ, ακολουθώντας και αυτός με τη σειρά του αυτή την καριέρα. Όταν η χήρα Ροζάρια Παρόντι κουβάλησε με υπομονή τους τέσσερις γιους της από τη Λουκανία της Νότιας Ιταλίας για να βρουν τον αρραβωνιασμένο μεγάλο γιο στο Μιλάνο, ήταν αποφασισμένοι να αφήσουν πάντα πίσω τους την χέρσα γη και τις κακουχίες του Νότου. Οι αναμνήσεις όμως της σκληρής πατρίδας μπροστά στις νέες δυσκολίες της μεγαλούπολης γίνονται πιο γλυκές, καθώς ένας από τους αδερφούς, ο Σιμόνε, δεν μπορεί να αντισταθεί στις παγίδες του εύκολου χρήματος, του ερωτικού πάθους και των προσωπικών μικροφιλοδοξιών, και καταστρέφεται από τις λάθος αποφάσεις. Έτσι γίνεται η «θυσία» για να επιβιώσει και να ορθοποδήσει η οικογένεια στη νέα της ζωή.
   Πρόκειται για μια ακόμα «οπερατική» ταινία του Βισκόντι, που συνδυάζει το μελόδραμα της όπερας με τον ωμό κοινωνικό ρεαλισμό, δύο στοιχεία που θα έπρεπε να συγκρούονται αλλά δεν το κάνουν σε κανένα σημείο από τα 177 λεπτά της ταινίας (R. Ebert). Ο Βισκόντι αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες καθώς του στερούν πρόσβαση και άδειες σε πραγματικές τοποθεσίες, η πόλη του Μιλάνου προσβάλλεται από τις σκληρές σκηνές σε τουριστικές τοποθεσίες, ενώ η τολμηρή προσέγγιση του θέματος της αθρόας εσωτερικής μετανάστευσης από τον εξαθλιωμένο Νότο στον Βορρά, ενόχλησε, και προκάλεσε την λογοκρισία. Παρ’ όλα αυτά, όλος ο αμερικάνικος γκανγκστερικός κινηματογράφος της δεκαετίας του 70 (Κόπολα, Σκορσέζε), βρήκε σε αυτή την ταινία τη δομή και το στυλ για να αφηγηθεί τις ιστορίες του.