Δύο γεγονότα, την εβδομάδα που μας πέρασε, μας δίνουν την ευκαιρία να επαναξιολογήσουμε πόσο επικίνδυνη για τη δημοκρατία είναι η αναπαραγωγή του εμφυλιοπολεμικού και αντικοινοβουλετικού κώδικα μέσα από τη ρητορική συγκεκριμένων, μικρών σε μέγεθος ομάδων που όμως, καταφέρνουν συχνά να ορίζουν τη θεματολογία της συζήτησης στη δημόσια σφαίρα.
Το πρώτο γεγονός είναι τα επεισόδια που σημειώθηκαν στον δικηγορικό σύλλογο της Θεσσαλονίκης, όταν δικηγόροι που πρόσκεινται στη Χρυσή Αυγή θέλησαν να καταθέσουν ψηφοδέλτιο για τις εκλογές του συλλόγου και βρέθηκαν μπροστά σε συναδέλφους τους ακροαριστερής οργάνωσης που τους υποδέχτηκαν με εμφυλιοπολεμικά συνθήματα και απειλές για κρεμάλες και το δεύτερο γεγονός είναι η ίδρυση του κόμματος “Ένωση για την Πατρίδα και τον Λαό” από τον κ. Βύρωνα Πολύδωρα.
Θα το δηλώσω χωρίς περιστροφές: διαφωνώ με όσους βλέπουν στην αναπαραγωγή εμφυλιοπολεμικών συνθημάτων από ακροαριστερές ομάδες ή μεμονωμένους οπαδούς και στελέχη της αριστεράς επιθυμία για ένα πραγματικό εμφύλιο πόλεμο εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες.
Τα εμφυλιοπολεμικά συνθήματα και οι αναφορές στις “κρεμάλες” αναβίωσαν από ομάδες των “Αγανακτισμένων” στην Πλατεία Συντάγματος και σχεδόν πάντα συνοδεύονταν από το σύνθημα “Η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73”. Το 2011 ήταν εξαιρετικά βολικό να δηλώνεις ότι υπήρχαν άλυτοι λογαριασμοί από την περίοδο του Εμφυλίου και της Χούντας ώστε να αυτοεξαιρεθείς από την υποχρέωση να καταθέσεις μια πειστική αντιπρόταση στα μέτρα που προέβλεπε η πρώτη δανειακή σύμβαση και ήταν αυτό που πρωτίστως επιθυμούσαν όσοι αναπαρήγαγαν αυτούς τους κώδικες: να δημιουργήσουν μια διαφορετική κατάσταση επείγοντος από αυτή που είχε δημιουργήσει η τότε κυβέρνηση (γιατί και η κυβέρνηση είχε δημιουργήσει μια εξίσου αντιδημοκρατική κατάσταση επείγοντος, να το πούμε κι αυτό) αποποιούμενοι της υποχρέωσης να απαντήσουν με επιχειρήματα και προτάσεις όπως προβλέπουν οι όροι της πολιτικοποίησης στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Είναι σαφές ότι τα συνθήματα που προβάλλουν τη βία ως λύση σ' ένα πολιτικό πρόβλημα ανάγονται στον λενινισμό ωστόσο, η άποψη ότι αυτά από μόνα τους λειτουργούν ως πρόσκληση καταφυγής στη βία δεν είναι πειστική. Απόδειξη ότι ενώ τα συνθήματα αυτά και οι ρητορικές αναφορές σε “μια εξουσία που θα κατακτηθεί στους δρόμους” επαναλαμβάνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, δεν βρίσκουν καμία ανταπόκριση στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών η οποία γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη στις σχετικές προτροπές.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η αναπαραγωγή των συνθημάτων αυτών ακριβώς επειδή είναι κενή νοήματος, είναι “άσφαιρη” και καταντά μια τελετουργία στην οποία οι μετέχοντες περισσότερο επιθυμούν να ενδυθούν μια ταυτότητα σε μια εποχή ασάφειας και κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος παρά να “αιματοκυλίσουν τη χώρα”, όπως τους κατηγορούν. Άλλως τε, το να μιλούν για κρεμάλες άτομα όπως οι δικηγόροι στη Θεσσαλονίκη που βιοπορίζονται ακριβώς από τη λειτουργία του συστήματος σε περιβάλλον κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλεί. Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από αυτούς, λοιπόν.
Αντιθέτως, κοιτάζοντας τη φωτογραφία από τη συνέντευξη τύπου του νέου κόμματος που ίδρυσε ο κ. Βύρων Πολύδωρας στην οποία ποζάρει μ' ένα πλατύ χαμόγελο μπροστά στον θυρεό του κόμματος, αισθάνθηκα έκπληξη και βαθειά ανησυχία. Με έμβλημα του κόμματος μια ασπίδα που παραπέμπει απροκάλυπτα και χωρίς καμία αιδώ στους θυρεούς των στρατιωτικών σωμάτων με αναφορές στην πατρίδα και τον λαό, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τα αισθήματα αντικοινοβουλευτισμού που διέπουν τον νέο αυτό σχηματισμό.
Οι αναφορές στην Ευρώπη από τον κ. Πολύδωρα, ένα πολιτικό που έγινε γνωστός ως κεντροδεξιός και θιασώτης του κοινωνικού φιλελευθερισμού του κόμματος χάρις στο οποίο απέκτησε υπόσταση, επιχειρούν να παραπλανήσουν το σώμα για τις προθέσεις του και να τον διαφοροποιήσουν από ομοειδή πολιτικά υβρίδια, όπως αυτό των Ανεξάρτητων Ελλήνων για παράδειγμα, δεδομένου ότι σημειολογικά η Ευρώπη βρίσκεται στον αντίποδα των θέσεων του κ. Πολύδωρα και των συν αυτώ και των εμβλημάτων που δημιούργησαν ως αντιπροσωπευτικά της ιδεολογίας τους. Πλέον είναι βέβαιο ότι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί που γεννήθηκαν ως προϊόντα της σύγχισης που επικράτησε μετά την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος επενδύουν στη διατήρηση της σύγχισης αυτής ώστε να εξασφαλίσουν την πολιτική τους ύπαρξη.
Ποιος είναι πιο επικίνδυνος για τη δημοκρατία, λοιπόν; Ο γραφικός που φωνάζει άσφαιρα εμφυλιοπολεμικά συνθήματα στα οποία η συντριπτική πλειοψηφία ακόμα και της Αριστεράς γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη ή αυτός που διεκδικεί την ψήφο του σώματος για να νομιμοποιήσει μια απροκάλυπτα εχθρική στάση απέναντι στον κοινοβουλευτισμό και όλα αυτά στο όνομα του “βασανισμένου λαού και της άτυχης πατρίδας”; Να το σκεφτούμε.
*Η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου είναι σύμβουλος επικοινωνίας.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου