Γιατί πρέπει να ταλαιπωρούν οι διαδηλώσεις

ΣΠΥΡΟΣ ΒΛΕΤΣΑΣ

 

Κινηματογραφιστής και συγγραφέας

Στην Ελλάδα για κάθε πρόβλημα έχουμε πολλούς τρόπους για να μη βρίσκουμε λύση και να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος αναφερόμενος στο ζήτημα των διαδηλώσεων στην Αθήνα μίλησε για «ημίτρελους διαδηλωτές, που θα κλείσουν την Πανεπιστημίου και θα φωνάζουν λευτεριά στην Παλαιστίνη», ενώ ένας από τους αντιπάλους του, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης δήλωσε για το ίδιο θέμα: «Σε ό,τι αφορά τις μικρές σε όγκο(διαδηλώσεις), σημειώνω ότι οι διοργανωτές είναι κομμάτι της κοινωνίας και έχουν την ευαισθησία να μη διαταράσσουν τη λειτουργία της πόλης. Είμαστε υπέρ της αυτορρύθμισης». Από τον δεξιό τσαμπουκά περάσαμε στον αριστερό ρομαντισμό.
Δεν υπάρχει κάτοικος της Αθήνας που να μην έχει ταλαιπωρηθεί, να μην έχει χάσει πολύτιμο χρόνο, να μην έχει δυσκολευτεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο πραγματοποιούνται οι διαδηλώσεις. Το πρόβλημα δεν σταματά εκεί. Χιλιάδες μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα επιβαρύνουν κι άλλο την ατμόσφαιρα της πόλης, ενώ οι οικονομικές επιπτώσεις είναι πολυδιάστατες. Πεταμένες εργατοώρες, χαμένη παραγωγικότητα, περισσότερα καύσιμα, προβληματική τουριστική εικόνα.
Οι συνέπειες από τις καθημερινές διαδηλώσεις στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας είναι τεράστιες. Στην οδό Σταδίου, όπου περνούν δυο-τρείς πορείες τη μέρα, έχουν κλείσει περισσότερα από τα δύο τρίτα των καταστημάτων και έχουν χαθεί εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Δεν ευθύνεται μόνο η οικονομική κρίση για την κατάντια αυτού του, άλλοτε, τόσο εμπορικού δρόμου της Αθήνας. Στα εμπορικά κέντρα τύπου mal έχουν κλείσει αναλογικά πολύ λιγότερα καταστήματα, όπως και στην οδό Ερμού, στο Κολονάκι και σε πολλές άλλες περιοχές.
Το δικαίωμα των διαδηλωτών στη διαμαρτυρία συγκρούεται με το δικαίωμα των υπολοίπων στην εργασία και τη μετακίνηση. Δεν πρόκειται, ωστόσο, για μια δυσεπίλυτη σύγκρουση δικαιωμάτων από αυτές που δυσκολεύουν τους λειτουργούς του δικαίου. Με δεδομένο ότι ο όγκος πολύ λίγων συγκεντρώσεων δικαιολογεί την διακοπή της κυκλοφορίας, είναι πολύ εύκολο και διαδήλωση να γίνει και ο κόσμος να κάνει τις δουλειές του. Ο Δήμος Αθηναίων ζήτησε από μια ομάδα ειδικών επιστημόνων να προτείνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ασκείται το δικαίωμα της διαδήλωσης χωρίς να καταστρέφεται η ζωή της πόλης. Σε λίγο καιρό το πόρισμα των ειδικών παρουσιάστηκε και προέβλεπε ρυθμίσεις, όχι μόνο για τη συμπεριφορά των διαδηλωτών, αλλά και της αστυνομίας.
Παρότι η λύση που προτάθηκε διασφάλιζε τα δικαιώματα όλων ,δεν έγινε απολύτως τίποτε. Ο Δήμαρχος της Αθήνας, που είχε την πρωτοβουλία, έκανε το πρώτο σημαντικό βήμα, αλλά δεν επέμεινε με τη δημιουργία ενός μετώπου πολιτών και φορέων εναντίον αυτής της μορφής υποβάθμισης της ζωής στην πόλη.
Τα συνδικάτα και κόμματα που είναι αντίθετα στη ρύθμιση των διαδηλώσεων θέλουν να μιλούν για απαγόρευση της διαμαρτυρίας, λες και η διαμαρτυρία έχει αξία μόνο όταν ταλαιπωρεί. Αν έβλεπαν το ζήτημα ορθολογικά, οι ίδιοι οι διαμαρτυρόμενοι θα έπρεπε να αποφεύγουν να εξοργίζουν τους πολίτες. Με την ταλαιπωρία που προκαλούν δεν κερδίζουν τίποτε, αλλά είτε η αδιαφορία για τους άλλους, είτε η προσκόλληση στην παραδοσιακή τελετουργία της διαμαρτυρίας τους τυφλώνει.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Στον παραδοσιακό καπιταλισμό η απεργία των εργατών προκαλούσε άμεσες ζημιές στον εργοδότη. Κάθε μέρα απεργίας στερούσε από τους εργάτες τα μεροκάματα και από τον εργοστασιάρχη τα κέρδη από τα προϊόντα που θα παράγονταν. Αυτό ήταν το όπλο των εργατών. Στη σημερινή Ελλάδα βλέπουμε να απεργούν, σχεδόν αποκλείστηκα, εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα. Επομένως δεν υπάρχουν εργοδότες να ζημιωθούν και το μόνο όπλο των απεργών είναι οι συνέπειες της απεργίας στους χρήστες των υπηρεσιών του δημοσίου και οι επιπτώσεις των συγκεντρώσεων στους χρήστες των δρόμων. Όσο μεγαλύτερη η ταλαιπωρία, τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα. Έτσι, είδαμε την προσυμφωνημένη συμμετοχή μόνο 20 εργαζομένων στην απεργία να ακινητοποιεί ολόκληρο το Μετρό της Αθήνας.
Η αδυναμία αναγνώρισης της θέσης και των δικαιωμάτων του άλλου χαρακτηρίζει τη σημερινή Ελλάδα. Την περίοδο της ευμάρειας, πολλοί εξέφραζαν την αντικοινωνικότητά τους μέσα από την κατανάλωση. Η επιθετική οδήγηση είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο σεβασμός αυτονόητων πραγμάτων, όπως το πώς περνούν τα αυτοκίνητα τα φανάρια των δρόμων, δεν είναι καθόλου δεδομένος στη χώρα μας. Δεν μιλάμε για υποχώρηση, αλλά για τη μη αναγνώριση της δεδομένης προτεραιότητας του άλλου, ειδικά αν είναι πεζός.
Είχαμε ήδη μια κατακερματισμένη κοινωνία και με την κρίση τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Το πελατειακό σύστημα δημιουργούσε προνομιούχους και παρίες. Οι συντεχνίες του δημόσιου τομέα και αυτοί που διορίστηκαν εκτός αξιοκρατικών διαδικασιών κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία για να διασώσουν τα προνόμιά τους ή για να εκδικηθούν τους πρώην προστάτες τους. Το ζήτημα είναι ότι οι υπόλοιποι, τα πραγματικά θύματα της κρίσης και οι δημιουργικοί Έλληνες που αγωνιούν για το αύριο, αισθάνονται αδύναμοι σε σχέση με τις οργανωμένες ομάδες συμφερόντων. Αυτό συμβαίνει και όταν δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους και όταν το πολιτικό σύστημα τους αγνοεί.
ΠΗΓΗ: