Του Σπύρου Παπασπύρου* 

Ιστορικός χρόνος και πραγματικότητα, καιροί που έχουν απογυμνώσει:
-κάθε αραχνιασμένη εμμονή, «παραδοσιακό» πολιτικό παραμύθι, λαϊκισμό, κούφια ρητορική και ψευδαίσθηση,
-κάθε πλάνη, κρυφτούλι, άλλοθι, εύκολη μετάθεση ευθυνών και επιπολαιότητα.
Oι εβδομάδες, οι μήνες που έρχονται προβάλλουν κολασμένoι και συγκλονιστικοί!
Το προσφυγικό -που έχει κρύψει το ήδη μεγάλο πρόβλημα του μεταναστευτικού- αναδεικνύεται ως το  «νέο όχημα» για την ελάφρυνση του χρέους, την αποφυγή «άτεγκτων» αξιολογήσεων. Όμως δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ο άλλος άξονας συσχετίσεων: η αύξηση των πιέσεων στα εθνικά με την ίδια παλιά κατεύθυνση (Αιγαίο, Κύπρος, Σκόπια) από τους συμμάχους. Φρόνιμο λοιπόν είναι η κυβέρνηση να επιδείξει ιδιαίτερη σπουδή και προσοχή ώστε να αποφύγει η φαινομενική ευκαιρία της σημερινής μέρας να μετατραπεί σε απειλή την επομένη.   
Το ασφαλιστικό, οι τράπεζες, το φορολογικό, η προστασία της πρώτης κατοικίας αναδεικνύονται σε ζώνη «απο-συσχετίσεων» μεταξύ των κοινωνικών αναγκών και των κυβερνητικών πράξεων. Έτσι διευρύνονται τα ρήγματα σε ένα ιδιότυπο, αμφίρροπο και πιθανόν επικίνδυνο ιστορικό κράμα.
Η δημιουργία εμπιστοσύνης είναι το κλειδί για την οικοδόμηση ασφαλούς και θετικής πορείας. Εδώ η εσωτερική ομογενοποίηση και η εθνική συνεννόηση είναι η αναντικατάστατη συνθήκη αλλά δυστυχώς δεν τρέχει ακόμη και τώρα. Αντίθετα οι τακτικισμοί ως κυβερνητική πρακτική αυξάνουν  το μέγεθος των προβλημάτων και το ρίσκο των (και από-) συσχετίσεων σε μία ιστορική στιγμή που χρειάζεται τακτική ενταγμένη σε ισχυρή στρατηγική.
Οι μεταρρυθμίσεις για να παράγουν αποτέλεσμα απαιτούν συνδυασμό των πόρων (ανθρώπινων, οικονομικών, τεχνολογικών και φυσικών) σε γήινη και κοινή λογική. Αρκετά έχουμε ταλαιπωρηθεί από τις “ευφυείς συλλήψεις”. Άρα νέοι κανόνες, καθαροί και εφαρμοστέοι χωρίς διακρίσεις, ως ένα νέο «πρωτόκολλο» συμπόρευσης, είναι αναγκαίοι για να απεμπλακούμε από την καχυποψία και την αυτοκαταστροφική παρακμιακή τροχιά και να οδηγηθούμε σε ενδογενή ανάπτυξη.
Σήμερα οι δημιουργικές παραγωγικές δυνάμεις πρέπει να έρθουν στο προσκήνιο, χωρίς τη μεσολάβηση κάθε είδους γραφειοκρατιών. Η αναδημιουργία των συλλογικοτήτων, των νέων σχέσεων και δεσμών είναι επείγουσα για να στηρίξει αυτή την κατεύθυνση.  
Καθαρές κουβέντες: καμμιά ομάδα, στρώμα ή τάξη ή ηλικία δεν κατέχει την «μοναδική αλήθεια και λυσιτελή πρόταση» ή είναι απείραχτη σε επιρροές ή νοοτροπίες από «χρόνιους ιούς» που διάφοροι «γκουρού» εκμεταλλεύονται!
Επομένως αν γίνει κατανοητό ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να περιορίζεται στις μνημονιακές επιταγές και η κοινωνία στην “μετρο-μονομέρεια”, τότε ή «Αργεντινοποίηση» μπορεί να αποτραπεί και η έξοδος από την κρίση να γίνει ορατή!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.