Εμμονές, αμφισημίες, αψιμαχίες: Ψευδαισθήσεις του παρόντος!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Πεζοπορώντας την επικαιρότητα, τις αναζητήσεις των πολιτικών,  την πρόοδο, την καλύτερη ισορροπία "μακράν της ισορροπίας" σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, διαπιστώνει κανείς σε τρία σημεία που αποτελούν ολόκληρα κεφάλαια ιστορίας και "αυτοτελούς" πολιτικής  να τα διαπερνά ένας πολύπλευρος αυτο- και αλληλο-εγκλωβισμός της εποχής  στην αναπαραγωγή του παρελθόντος και των αδιεξόδων του.

Η κυβέρνηση εμμένει ρητορικά  "μειώνει" το χρέος και η ΝΔ ότι την αντιπολιτεύεται, πελαγοδρομώντες

 απο την θέση του 2014  ότι είναι "βιώσιμο" και την άποψη του ΔΝΤ ότι "δεν είναι" -ενώ απόσταση κρατά από το αν το PSI ήταν "πετυχημένη" αναδιάρθρωση αφού νομίζει ότι έτσι παίζει στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ- και αμφότεροι επιχειρούν να μεταφράσουν κατά το δοκούν, να εντάξουν στον διπολισμό  μια συμφωνία  που πέρα από το παρόν ζήτημα, (δηλαδή την καταβολή της δόσης), δεν έχει κανένα καθαρό μέλλον σε ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πεδίο το οποίο είναι ρευστό, και όχι μόνο οικονομικά. Το 2018 από την αρχή -πόσο μάλλον στα μέσα που λήγει το ελληνικό πρόγραμμα ή το τέλος- προδιαγράφεται με άλλα δεδομένα. Άλλοι είναι αισιόδοξοι και άλλοι όχι. Επαμφοτερίζουσες και στενές σκοπιμότητες για τις εκλογές δηλ. στάση που οδηγεί στην μη συγκρότηση εθνικής γραμμής, σε κατώτερες επιδόσεις από τις αναγκαίες, σε συνέχεια της σχοινοτενούς πορείας -μεταξύ πτώσης ή όχι- της χώρας και διεύρυνση της φτώχειας. 

Στις 24/12/2004 ο Ερντογάν, ως Πρωθυπουργός τότε, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις Βρυξέλλες θεώρησε ότι  εκπληρώνεται  το όνειρο: η Τουρκία θα "θηλάζονταν" από την Συμφωνία της Άγκυρας (δηλ. την Συμφωνία Σύνδεσης της  12-9-1963). Ωστόσο η έκφραση του αποκάλυψε και την απογοήτευση: το πρόσθετο Πρωτόκολλο έκρυβε και την επέκταση για την Κυπριακή Δημοκρατία και άλλα εννέα κράτη που έγιναν  μέλη της την 1-4-2004. Αυτή ήταν η προϋπόθεση για την έναρξη των διαπραγματεύσεων. Από τότε μια πορεία αποκλίσεων -με ευθύνη της Τουρκίας- "παρανοήσεων και παρεξηγήσεων" έχει καταλήξει στην τεχνητή συντήρηση των όποιων διαπραγματεύσεων ως "εμπόδιο" στην παραπέρα διολίσθηση της γείτονος, στην "συγκράτηση" της αρνητικής κρίσης για την αξιοπιστία της στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και την αποφυγή νέων εντάσεων. Μπορεί να είναι μακρύς ο δρόμος για την επίλυση του Κυπριακού, σύμφωνα με τις εδώ δηλώσεις του Τούρκου Πρωθυπουργού, είναι όμως και μακρύς ο δρόμος της χώρας του στην νύχτα ώσπου να κυριαρχήσει ο λόγος της μέρας δηλ. των εποικοδομητικών και ελπιδοφόρων σχέσεων αντί των κινήσεων κατευνασμού. 

Και άλλες τώρα αψιμαχίες: όπως η τελευταία της Γερμανίας που άνοιξε και "μάχη" για την ποντοπόρο ναυτιλία και αποδεικνύει ότι το ενδιαφέρον του Βερολίνου δεν είναι το πρόγραμμα "διάσωσης", τα δημοσιονομικά ή μακροοικονομικά, αλλά άλλα και διαφορετικά, στρατηγικά διακυβεύματα -γερμανικών και όχι ευρωπαικών -συμφερόντων. Σε μια στιγμή που λόγω Brexit διεκδικούμε την έδρα μεγάλων ναυτιλιακών εταιρειών, την ώρα που η Ευρώπη είναι σε "αδύναμη" θέση στον παγκόσμιο ανταγωνισμό -δεδομένου ότι το κανονιστικό και φορολογικό πλαίσιο δεν κρίνεται ευέλικτο συγκριτικά με άλλα ναυτιλιακά κέντρα- τι εξυπηρετεί η μεταφορά του ανταγωνισμού εντός και όχι εκτός της ΕΕ; 

Η "λοταρία" με το παρελθόν των ενφανιζόμενων ή κυρίαρχων σήμερα εναντίον του μέλλοντος: των υπόγειων διαδρομών με την διαφάνεια, του παρασκηνίου με το προσκήνιο, των ανομολόγητων σχεδίων με τα επίσημα, μπορεί να έχει με το παρόν μόνο σχέση ψευδαίσθησης, πλέον !

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ