Άμυνα και Δαπάνες: μια νέα προοπτική!

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΣ 

Η κινητικότητα για την γεώτρηση στην Κυπριακή ΑΟΖ φέρνει στην επιφάνεια με πολυδιάστατο τρόπο την εθνική και ευρωπαϊκή άμυνα.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί και έντονα αναδεικνύουν την ανάγκη για ενιαία πολιτική άμυνας της Ευρώπης. Πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Μάϊο) ανακοίνωσε σειρά προτάσεων για την βελτίωση της Ευρώπης στις στρατιωτικές δυνατότητες.
Από τις χώρες του ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ διαθέτουν το 4% του ΑΕΠ για αμυντικές δαπάνες και είναι στην κορυφή, ακολουθεί στην δεύτερη θέση η χώρα μας με 2,8% του ΑΕΠ, η Τουρκία με 2,7%. Στο 2,4%, η Γαλλία 2,4%  και η Βρεττανία με την Βουλγαρία στο 2,3%. Ενώ σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Έρευνας της Στοκχόλμης για τη Διεθνή Ειρήνη (Sipri) οι χώρες με τις μεγαλύτερες εισαγωγές όπλων κατά την τελευταία διετία είναι η Κίνα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ινδία και η Ελλάδα. Στη άλλη  άκρη, οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και ακολουθούν Ρωσία κα Γερμανία.

Σύμφωνα με την Εurostat ο αντίστοιχος Ευρωπαϊκός μέσος όρος δαπανών ανέρχεται στο 1,4%, ενώ αντίστοιχα για την παιδεία ή για την υγεία υπολειπόμαστε.

Επομένως έχουμε κάθε λόγο -πέρα από τις μεγαλοστομίες ότι φυλάμε Θερμοπύλες για την Ευρώπη- να υπάρξει αυτονομία της Ευρώπης στον τομέα της άμυνας και ασφάλειας και να αναγνωριστούν κοινά κριτήρια. Αυτό πλέον είναι ζωτικής σημασίας και στρατηγικής με δεδομένα τα τρομοκρατικά χτυπήματα και τις γεωπολιτικές εξελίξεις.

Το ζήτημα είναι αν ο Ευρωπαϊκός προϋπολογισμός πρόκειται να ανοίξει και σε ποιό βαθμό για την χρηματοδότηση και προμήθεια  σύγχρονου εξοπλισμού ή να συμμετάσχει στις αμυντικές δαπάνες των χωρών. Και βέβαια αυτό σημαίνει αρκετά δις Ευρώ αφού μόνο η Γαλλία -που διατηρεί ίσως τον πληρέστερο στρατό στην ΕΕ και με παρουσία σε αρκετά εξωτερικά μέτωπα- χρειάζεται επιπρόσθετα 2 δις το χρόνο για να διατηρήσει το ίδιο επίπεδο και να ανταποκριθεί σε υποχρεώσεις που κρίνονται ωφέλιμες για το σύνολο της Ευρώπης.

Εδώ τίθεται και το θέμα των επενδύσεων στην αμυντική βιομηχανία και ιδιαίτερα για την εγχώρια παραγωγή που είναι μείζονος σημασίας, ευκαιρία, που πρέπει να αποτελέσει κεντρική προτεραιότητα. Και αφού δεν μιλάει κανείς για ενσωμάτωση των εθνικών στρατών σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό αλλά για συντονισμό και συνεργασία απαιτείται με προσοχή να "δούμε τα του οίκου μας". Στην βάση ότι η Ευρωπαϊκή άμυνα προσδιορίζεται -ακόμη- στα μέσα και εργαλεία και όχι στο σύνολο των σκοπών και έως να ολοκληρωθεί επιβάλλεται, η ανάπτυξη εδώ, ορισμένων βιομηχανικών τομέων με αξιοπιστία  και προοπτική και για την οικονομία μας. Όμως χωρίς σχέδιο, φαντασία και εύστοχες συνεργασίες στον βιομηχανικό τομέα με άλλες και κυρίως ευρωπαϊκές χώρες, η συνέχεια του βυθίσματος στην "απουσία και αδράνεια" μπορεί να μας κρατήσει εκτός της ευρωπαϊκής αγοράς που αναπτύσσεται. Κάτι που μπορεί να έχει ως συνοδό πολιτική για την εξαίρεση των κρατικών δαπανών για επενδύσεις από το δημόσιο έλλειμμα ως αναγκαία συνθήκη προστασίας της.

Σε ένα διεθνές τοπίο που η ΕΕ θέλει να επηρεάσει για την υποστήριξη της πορείας και των αξιών της είναι προφανές ότι η άμυνα και ασφάλεια όλο και θα αποκτούν σημαντικό ρόλο. Μπορεί να μένει  πολύς δρόμος και δουλειά αλλά οι επιχειρησιακοί σχεδιασμοί είναι στο τραπέζι και είναι απαραίτητη και η δική μας, εθνική παρουσία, η ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας, η ικανότητα και πρωτοβουλία μας!