Ο καθένας και η κραυγή του

 

Αννα Διαμαντοπούλου*

 Η τόσο αναγκαία εθνική ανόρθωση μπορεί να γίνει μόνο μέσα από ένα εθνικό αφήγημα που θα γίνει σχέδιο για την Ελλάδα. Σ' αυτό το σχέδιο μπορούν να συντεθούν οι δύο «Θεσσαλονίκες»: αυτή που συναρπάζεται από την μεγάλη τεχνολογική επανάσταση και θέλει να είναι ισότιμο κομμάτι του καινούργιου κόσμου και αυτή που αγωνιά για το εθνικό μέλλον

 

10 Ιανουαρίου 2018

Μακεδονία! Θεσσαλονίκη! Κόσμος πολύς! Γέμισαν σκάλες, εξώστες, νέοι κρέμονται σαν τσαμπιά σταφύλια στα εσωτερικά μπαλκόνια. Στο Διαδίκτυο χαμός, αναπαραγωγή της ομιλίας, φωτογραφίες, έντονοι διάλογοι, ιδέες, σκέψεις, προβολές στο μέλλον, φόβοι, ελπίδες, όνειρα. Μια γενιά θέλει και νιώθει πως μπορεί να απογειωθεί και μαζί της να τραβήξει την πατρίδα.
Μιλά ο Κώστας Δασκαλάκης! Νέοι σπουδαστές και νέοι επιστήμονες, αλλά και απλοί πολίτες κάθε ηλικίας που αγωνιούν για το μέλλον της χώρας, έτρεξαν να ακούσουν έναν σπουδαίο με διεθνή αναγνώριση Έλληνα, που δεν ξεχνά στιγμή την Ελλάδα και δεν παύει να μιλάει συνέχεια γι’ αυτή.

Μιλά για τον κόσμο που αλλάζει με απίστευτες ταχύτητες! Η Τέταρτη  Βιομηχανική Επανάσταση είναι εδώ. Η ψηφιακή εποχή αλλάζει την οικονομία, την επικοινωνία, τη δημοκρατία, καταργεί θέσεις εργασίας και δημιουργεί νέες, με άλλα προσόντα και απαιτήσεις. Οι χώρες, μεγάλες και μικρές, σχεδιάζουν τη θέση τους στον νέο ανταγωνισμό, κινούνται να πιάσουν θέση στο μέλλον που είναι ήδη παρόν, να οπλίσουν τους λαούς τους με τα νέα όπλα- προσόντα που απαιτεί ο 21ος αιώνας. Η εκπαίδευση και τα Πανεπιστήμια μαζί με τα ερευνητικά κέντρα, ιδιωτικά και δημόσια, γίνονται η πρώτη ύλη της νέας «επανάστασης».
Μίας επανάστασης που μπορεί να μετατρέψει και την Ελλάδα από μια μικρή, χρεοκοπημένη και γεμάτη ανισότητες χώρα, σε μια χώρα πρωτοπόρο στη νέα εποχή, μια χώρα που δημιουργεί, παράγει, εξάγει και φέρνει τους νέους της πίσω. Μια χώρα που προστατεύει του αδύναμους και σπάζει με τα εργαλεία της νέας εποχής, τα δεσμά της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της κακοδιοίκησης.
Αυτός ο ιδιοφυής έλληνας επιστήμονας περιέγραψε τα σενάρια του μέλλοντος για τον πλανήτη! Σ’ αυτό το εκπληκτικό μέλλον, πού θα είναι άραγε η Ελλάδα, πού θα είναι η Μακεδονία, η Θεσσαλονίκη; Ποιοι είναι οι σύγχρονοι Μεγαλέξανδροι, ποιοι θα είναι οι Έλληνες που θα κατακτήσουν ειρηνικά τον κόσμο; Ποιοι και πώς θα δώσουν όραμα και σχέδιο για την Ελλάδα του αύριο;

21 Ιανουαρίου 2018

Μακεδονία! Θεσσαλονίκη! Κόσμος πολύς! Γέμισε η παραλία, οι πλατείες, οι δρόμοι. Στο Διαδίκτυο χαμός, συνθήματα, φωτογραφίες, άγριοι καβγάδες, «ηρωικές» δηλώσεις, καρικατούρες , θριαμβευτικές και επιπόλαιες απαξιωτικές περιγραφές .
Μιλούν στρατηγοί, ψάλλουν παπάδες, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς που βρίσκονται εκεί δεν ενδιαφέρονται να τους ακούσουν. Είναι εκεί για τους δικούς τους λόγους. Ο καθένας και η κραυγή του. Υπάρχουν οι αρρωστημένοι πατριδοκάπηλοι, ως μια θορυβώδης περιθωριακή μειοψηφία. Όμως οι πολλοί είναι οι «άλλοι». Ένα αίσθημα διαρκούς εθνικής ήττας και πολιτικής ανυπακοής είναι η αόρατη κλωστή που ενώνει αυτούς του πολλούς «άλλους». Μιας εθνικής ήττας από τη χρεοκοπία που δεν λέει να τελειώσει, από τις ελπίδες που διαρκώς διαψεύδονται, από τον Ερντογάν-σουλτάνο μέσα την Αθήνα. Ένα αίσθημα «αιμορραγούσας εθνικής αυτοπεποίθησης» που ζητά εθνική  ανάταξη. Είναι η έκφραση μιας πολιτικής ανυπακοής απέναντι σ’ ένα πολιτικό σύστημα που δεν εκπέμπει πια εμπιστοσύνη, ούτε για τα μικρά-προσωπικά, ούτε για τα μεγάλα-εθνικά. Γιατί  25 χρόνια τώρα, κάθε ευκαιρία  (1992,1995, 2001, 2008, 2012) που χάθηκε, δεν δίδαξε στις πολιτικές ηγεσίες την ανάγκη για τη συγκρότηση εθνικής γραμμής, η οποία θα έπρεπε στη συνέχεια να εξηγηθεί, από κοινού, στο λαό και  να σφυρηλατήσει την εθνική λαϊκή ενότητα.
Μπορούμε να βάλουμε κάγκελα ανάμεσα στις δυο συγκεντρώσεις;
Όχι, είναι η απάντηση.
Οι Έλληνες -όπως όλοι οι λαοί- είναι έτοιμοι να υπερασπίσουν με πάθος ό,τι έχει σχέση με τις εθνικές τους ρίζες. Έχουν ανάγκη να παλέψουν για ένα όραμα, για το αύριο. Όσο το μέλλον παραμένει σκοτεινό και αβέβαιο, τόσο το παρελθόν γιγαντώνεται. Όσο το μέλλον περιγράφεται ως εξήντα χρόνια ξένης εποπτείας με θλιβερά επιδόματα ελεημοσύνης, τόσο το παρελθόν ωραιοποιείται, τα πραγματικά δεδομένα διαγράφονται, το εθνικό συναίσθημα γίνεται επιθετικό προς τους άλλους, ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του και η χώρα κλείνει σαν όστρακο.

24 Ιανουαρίου 2018

Νταβός. Οι  μεγάλοι «παίκτες» του κόσμου, που προσπαθούν να τακτοποιήσουν την γεωπολιτική ρευστότητα των Βαλκανίων, πιέζοντας για λύση του «Μακεδονικού», ασχολήθηκαν  μόνο με το μέλλον και τις αλλαγές που αυτό επιφυλάσσει στον πλανήτη: τεχνητή νοημοσύνη, ρομποτική στην αγορά εργασίας, επενδύσεις και νέο ρυθμιστικό πλαίσιο. Η Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση ήταν παρούσα, ακούσθηκε  σε όλες τις ομιλίες. Ο Σαντάρ Πιτσάι της Google και ο Κινέζος Τζακ Μα της Alibaba, προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον, ίσως μεγαλύτερο από τις ομιλίες των ηγετών των μεγάλων χωρών, με εξαίρεση την ομιλία Μακρόν.
Σε κάποια άλλη αίθουσα στο Νταβός, οι Τσίπρας και Ζάεφ, πολύ μακριά από τις συναρπαστικές και συνάμα ανήσυχες περιγραφές του παγκόσμιου μέλλοντος, πιστοποιούσαν την καθυστερημένη βαλκανική ιδιαιτερότητά τους. Πήγαν εκεί να συζητήσουν μόνο το «Μακεδονικό». Η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας αγνόησε τον 21ο αιώνα και βολεύτηκε στις ασπρόμαυρες  φωτογραφήσεις  του 20ού.
Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά οπισθοδρομική για να κατανοήσει την Θεσσαλονίκη του Δασκαλάκη (ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποκαλέσει τεχνοφασισμό(!) την ηλεκτρονική ψηφοφορία για την εκλογή Διοικήσεων στα Πανεπιστήμια). Και είναι, επίσης, ιδιαίτερα αλαζονική, για να κατανοήσει το λαϊκό αίσθημα της «άλλης» Θεσσαλονίκης.
Η τόσο αναγκαία  εθνική ανόρθωση, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από ένα εθνικό αφήγημα  που θα γίνει σχέδιο για την Ελλάδα, το οποίο με τη σειρά του θα πατήσει στέρεα πάνω στην παραγωγική ανόρθωση της χώρας και θα οικοδομήσει συνθήκες εθνικής ασφάλειας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σ’ αυτό το σχέδιο μπορούν να συντεθούν οι δύο «Θεσσαλονίκες». Αυτή που συναρπάζεται από την μεγάλη τεχνολογική επανάσταση που συντελείται και θέλει να είναι ισότιμο κομμάτι του καινούργιου κόσμου και αυτή που αγωνιά για το εθνικό μέλλον. Και δεν θα πρόκειται για «δύο σε ένα», αλλά το «Μεγάλο Ένα». Αυτό που καθιστά την Ελλάδα αληθινά ισχυρή και τον λαό ξανά αισιόδοξο και νικητή.
Δυστυχώς, λείπει μια μεγάλη προϋπόθεση για να τα κάνει όλα αυτά πράξη. Απουσιάζει μια αποφασισμένη ηγεσία και ένα ώριμο πολιτικό σύστημα που μπορεί να κατανοήσει και να σχεδιάσει  τον  Ελληνικό 21o αιώνα. Και όσο απουσιάζουν  αυτά, ο κίνδυνος μιας πιο οδυνηρής εκτροπής είναι ορατός.

---

* Η Αννα Διαμαντοπούλου είναι πρόεδρος του Δικτύου για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, πρώην Επίτροπος ΕΕ & πρώην υπουργός