Του Νίκου Τσούλια
Είναι από τις λίγες παρατάξεις του γενικότερου
ιδεολογικού χώρου της κεντροαριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, του
δημοκρατικού σοσιαλισμού που πέρασε τη βαθιά και σχεδόν υπαρξιακή κρίση
των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών αυτού του χώρου – μέσα στην περίοδο
της γενικής κρίσης της χώρας – χωρίς να χάσει την ψυχή της και τη
συλλογική δυναμική της. Κράτησε όλη αυτή τη σκοτεινή περίοδο «τα
κάρβουνα και όχι τη στάχτη», για να αγωνιστεί και να δράσει για την
μεταμνημονιακή περίοδο ακόμα πιο δυνατή και αποτελεσματική.
Φυσικά, υπάρχει ερμηνεία γι’ αυτή την εξέλιξη.
Η
Δημοκρατική Συνεργασία Π.Ε. όχι μόνο κράτησε αποστάσεις από τις
κυβερνητικές πολιτικές των μνημονίων όλων των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
και της Ν.Δ. αλλά εναντιώθηκε συλλογικά και μαχητικά σ’ αυτές. Για να
δώσει δε ένα συμβολικό – επομένως και εμβληματικό – περιεχόμενο σ’ αυτή
την αποστασιοποίηση, επέλεξε τον προαναφερόμενο τίτλο που καταδεικνύει
έναν ριζοσπαστικό μετασχηματισμό σε σχέση με ό,τι κουβαλούσε η πρότερη
ονομασία της, εκείνης της ΠΑΣΚ. Προφανώς δεν άλλαξε ούτε τις αρχές και
τις αξίες της και δεν αποκήρυξε την ιστορία της· αντίθετα την
υπερασπίστηκε και την τίμησε, αφού είναι μια ιστορία αγώνων και
προσφοράς στη δημόσια εκπαίδευση και στο σχολείο, στο εκπαιδευτικό
επάγγελμα και στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Έτι περαιτέρω, διεύρυνε το οργανωτικό της σχήμα
συνεργαζόμενη με διάφορες Ανεξάρτητες Κινήσεις Εκπαιδευτικών (Α.Κ.Ε.) με
τις οποίες συνέπλεε και είχε (και προφανώς έχει) συναντίληψη στις
θεωρήσεις για το ρόλο των κοινωνικών κινημάτων και για τον
προσανατολισμό της εκπαίδευσης. Μέσα στους σκληρούς καιρούς, που πέρασαν
και περνάνε οι εργαζόμενοι και οι εκπαιδευτικοί, ανέδειξε την ανάγκη
της συλλογικής δράσης με θέσεις και προτάσεις μακριά από τη διαμόρφωση
των στρατοπέδων του ακτιβισμού και των μανιχαϊστικών αντιλήψεων και
πρακτικών, που έσπερναν την αγανάκτηση και τη στείρα αντιπαράθεση των
κίβδηλων στρατοπέδων και που τελικά τροφοδότησαν τελικά το λαϊκισμό, με
αποτέλεσμα τώρα να θερίζουν την απογοήτευση.
Στηρίχτηκε και στηρίζεται στη σταθερότητα των
τεκμηριωμένων θέσεών της και στην προαγωγή του μαζικού κινήματος μακριά
από τις παρακμιακές πρακτικές των δήθεν πρωτοποριών και του
«επαναστατημένου» αλλά γραφειοκρατικού συνδικαλισμού της στείρας και
διαρκούς άρνησης. Ανέδειξε και αναδεικνύει τον κοινωνικό και το
μορφωτικό ρόλο της δημόσιας εκπαίδευσης για την πρόοδο της χώρας.
Αγκάλιασε και αγκαλιάζει όλα τα προβλήματα των εκπαιδευτικών της
πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης από τους διορισμούς μέχρι το ρόλο και το
περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου.
Κατακτά μέσα από αυτό το καμίνι των έντονων
αρνητικών ανατροπών στην κοινωνία, στην εκπαίδευση, στο οικονομικό και
επαγγελματικό πεδίο των εκπαιδευτικών τη δική της νέα αγωνιστική
φυσιογνωμία με βάση τις σταθερές αξίες και αρχές της αλλά και με μια
θαυμαστή συλλογική ενότητα στο εσωτερικό της. Χωρίς την εσωτερική
συλλογικότητα και το κλίμα συνεργασίας μεταξύ των στελεχών της δεν θα
μπορούσε να περάσει τις τόσες και τόσες δυσκολίες των καιρών. Αλλά οι
παρατάξεις δεν είναι μεταφυσικά μορφώματα· αντίθετα υποστασιοποιούνται
και εξελίσσονται από τις θεσμικές και δημοκρατικές λειτουργίες αλλά και
από τη δυναμική και την αξιοσύνη των ηγετικών στελεχών τόσο στο κεντρικό
επίπεδο όσο και στο περιφερειακό.
Σε συνάρτηση με όλη την προηγούμενη ανάλυση
υπάρχει ένα ξεχωριστό στοιχείο που προσδίδει ακόμα μεγαλύτερη δυναμική
και προοπτική αλλά και ομορφιά και ξεχωριστή γοητεία στη Δημοκρατική
Συνεργασία – Α.Κ.Ε. Είναι η μεγάλη παρουσία νέων εκπαιδευτικών αλλά και
μεγάλη παρουσία των γυναικών εκπαιδευτικών· στοιχείο που πολύ δύσκολα θα
βρούμε σε άλλες συλλογικές μορφές, κοινωνικές ή πολιτικές!
Υπάρχει ερμηνεία προς τούτο και θεωρώ ότι είναι
δύο οι βασικοί λόγοι, ένας αντικειμενικός και ένας διαμορφωμένος από την
ηγετική ομάδα της. α) Είχαμε πολλούς διορισμούς νέων ηλικιακά
εκπαιδευτικών πριν από την εφαρμογή των μνημονίων, με την ισχυρή ούτως ή
άλλως παρουσία του γυναικείου φύλου στο εκπαιδευτικό επάγγελμα
διαχρονικά. β) Η συλλογική κουλτούρα και οι μεταρρυθμιστικές και
δημιουργικές θέσεις της παράταξης αλλά και η πλούσια σε αγώνες και σε
αποτελέσματα ιστορική διαδρομή της αποτέλεσαν και αποτελούν προνομιακό
έδαφος για την ανάπτυξη νέων πρωτοποριακών αντιλήψεων και για την
προαγωγή ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος, για το ελληνικό σχολείο και για τον
εκπαιδευτικό της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Και πρέπει να καμαρώνουν αυτά τα στελέχη γιατί
κράτησαν το χώρο τους στο φωτεινό μέρος των πραγματικότητας, και να
θεωρούν αυτή την προσφορά τους σαν ένα κομμάτι ομορφιάς της ζωής τους!
Γιατί μόνο αν η συλλογική δράση καλλιεργεί μια αισθητική αντίληψη για
την κοινωνία και προάγει την προσωπική ελευθερία, την πνευματική
πληρότητα και την αυτοπραγμάτωση των εργαζομένων και αν στην περίπτωσή
μας προσθετικά συνθέτει ένα συνεκτικό «παιδαγωγικό παράδειγμα», μπορεί
να αποτελεί μορφή κοινωνικής ολοκλήρωσης και χειραφέτησης.
Υστερόγραφα
· Θέλω να τονίσω την καταλυτική σημασία του ρόλου των
εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στη μόρφωση των νέων. Η
μεγάλη πνευματική πρόοδος του ανθρώπου γίνεται στις πρώτες φάσεις της
θεσμικής εκπαίδευσης. Τότε διαμορφώνονται όχι μόνο οι βάσεις – όπως
εθιμικά λέγεται – αλλά και η μαγιά του συνολικού σύμπαντος της
προσωπικότητάς μας. Και αυτό δεν είναι προσωπική θεώρηση αλλά απόσταγμα
της έρευνας της παιδαγωγικής και της επιστήμης.
· Έχω και προσωπική αφήγηση. Ένα σημαντικό μέρος των
όποιων «κατακτήσεων» έχω κάνει στη ζωή μου το οφείλω κυρίως στο δάσκαλο
της Ε΄ και ΣΤ΄ τάξης στο Δημοτικό σχολείο, τον κ. Στάθη Πολυχρονόπουλο.
Μια ενθαρρυντική κατ’ ιδίαν συζήτησή του μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης και
τον τρόπο που έβλεπα τον εαυτό μου με πολύ θετικό και «μαγικό»
προσανατολισμό. Αλλά επί αυτού θα επανέλθω με το διήγημα: «Μια διαρκώς
οφειλόμενη ευγνωμοσύνη στο δάσκαλό μου».
· Ευχαριστώ τους συναδέλφους της Δημοκρατικής
Συνεργασίας – και ιδιαίτερα τον Σταύρο Πετράκη και τον Δημήτρη Μπράτη –
που με κάλεσαν να απευθύνω χαιρετισμό στο 2ο Συνέδριό τους
μαζί με τους προηγούμενους Προέδρους της ΔΟΕ. Ήταν σημαντική τιμή για
μένα. Ήταν μια όμορφη στιγμή στη ζωή μου, γιατί απευθύνθηκα σε ένα
ξεχωριστό τμήμα της διανόησης και της συλλογικής δράσης και των
κοινωνικών κινημάτων της χώρας μας.
· Αφιερώνω στις συναδέλφους εκπαιδευτικούς το
παρακάτω άρθρο, που έχει στον τίτλο του όμως τον παλιότερο βιωματικό
προσδιορισμό, εκείνον της δασκάλας.
και στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς το:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου