Θερμές κηλίδες!

Του Σπύρου Παπασπύρου*

Επειδή οι απειλές και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε μεγαλώνουν, πυκνώνουν, εξελίσσονται ενώ οι συνθήκες στο εσωτερικό της χώρας -και όχι μόνο- οι δομές, οι δυνατότητες, η στρατηγική μας δεν συμβαδίζουν το τοπίο γίνεται ομιχλώδες. Σε ένα κόσμο που η “νέα τάξη πραγμάτων” γεωπολιτικών ρυθμίσεων και συμφερόντων (ΑΟΖ κά) είναι υπό διαμόρφωση και αποσταθεροποεί το άμεσο περιβάλλον της χώρας η ανανέωση της δυναμικής και της πορείας αναδεικνύεται και πάλι ως μείζον.

Ωστόσο, πέρα από τα σκάνδαλα ή την συμβολή της κακοδιαχείρισης στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό - κύριος αρνητικός παράγοντας- μην μας διαφεύγουν: το ιδιωτικό χρέος είναι 1,3 φορές το ΑΕΠ και οι τράπεζες, που χρηματοδοτήθηκαν με δις, και έχουν την βασική ευθύνη για την κατάσταση γενικευμένης παραλυσίας στην χώρα. Άλλωστε τώρα τα στοιχεία της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την σωτηρία των τραπεζών αποδεικνύουν τι ξεπληρώνουμε με την υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου. Μόνο την περίοδο 10ς/2008 έως 10ς/2011 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε 4,5 τρισ. ευρώ (που ισοδυναμούν με το 37% του ΑΕΠ της ΕΕ) για μέτρα κρατικής ενίσχυσης προς χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Μέτρα που οδήγησαν σε πρωτοφανή επίπεδα το δημόσιο χρέος, την ανεργία (τώρα μειώνεται με κυριαρχία των ελαστικών μορφών) και την εκτεταμένη ανάπτυξη μιας νέας κατηγορίας ημι-εργαζόμενων, ημι-ανέργων με μισθό 400€, το κόστος φορολογίας και ασφάλισης.

Και τώρα παράλληλα με τα διάτρητα των κατηγοριών για πολιτικά πρόσωπα (νομικά), υπαρκτά (εγκληματικά) ενός σκανδάλου η ομαδοποίηση, η υπερβολή, η πόλωση, ακόμη και διχαστικές καταστάσεις ρίχνονται στο βωμό ενός “διπολικού” έργου “άγριας δύσης”. Όλοι μας χτυπούν στην πλάτη εκεί που δείχνουμε “υποχώρηση” όπου όμως “δεχόμαστε” προκλήσεις: Τουρκία στο Αιγαίο και την Κύπρο, ίσως να βρεθούμε μόνοι αν πάρουν σοβαρότερη διάσταση. Και ναι μεν για τις τράπεζες και την “διάσωση” της χώρας το αντάλλαγμα ήταν οι μνημονιακές πολιτικές, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εκχώρηση διαχείρισης και εκποίησης δημόσιας περιουσίας αλλά για τέτοιου είδους κινδύνους άραγε τι; Με ποιά εθνική ή διεθνή ατζέντα πάμε; Σύγχυση ή μάλλον όλα σε στρατηγικές μιας παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου.

Ωστόσο όταν από το οικονομικό, το κοινωνικό, το εθνικό έχουμε εξαιρετική ενέργεια στο εσωτερικό, δηλ. θερμές κηλίδες, τότε διακινδυνεύουμε πιο πολλά και ζωτικά. Το ΝΑΤΟ το αποδυναμώνουν “σκοτεινά” εμπορικά και άλλα σχέδια. Ο εορτασμός (τελευταία διάσκεψη στο Μόναχο) της απελευθέρωσης ενός Γερμανού δημοσιογράφου από την Τουρκία δηλ. από άλλο μέλος του με “ύποπτο” ρόλο όμως στην ισλαμική τρομοκρατία και με “μυστηριώδη” ρόλο ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ρωσία, αναδεικνύει την αδυναμία του. Η εγγύηση της ασφάλειας των Ευρωπαίων μπορεί στην οικονομία να επιβάλλει την δημιουργία δομών για την απαγκίστρωση από το ΔΝΤ, στην άμυνα όμως;

Ίσως να έχουμε αργήσει στην προώθηση της Γαλλικής πρότασης για τις δυνατότητες επέμβασης προκειμένου να δοθεί αξιοπιστία σε μια πραγματική επιθυμία για συλλογική άμυνα στην Ευρώπη. Η διεθνής αστάθεια πρέπει να συγκρατηθεί από μια Ευρώπη, η οποία εκπληρώνει το καθήκον της για την προστασία των πολιτών της, σε μια συμμαχία που εξακολουθεί να είναι αναγκαία και αποτελεσματική στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αλλά όχι με την υποβολή σε συμφέροντα τα οποία είναι όλο και λιγότερο δικά της. Μπορεί η ηγεσία του ΝΑΤΟ να ανησυχεί για την αυτονομία της Ευρώπης αλλά κανείς ισχυρός παίκτης δεν έχει διαχωρίσει την άμυνα από τον τεχνολογικό και βιομηχανικό του ιστό.

Να ελπίζουμε ότι αν βρεθούμε σε μεγάλες στιγμές εθνικής ευθύνης ως χώρα στην περιοχή η κοινή Ευρωπαϊκή ασφάλεια να έχει κάνει βήματα. Και εδώ να μην επιδείξουμε την “δειλία” δράσης των θερμών κηλίδων που συσσωρεύουν οι υπολογισμοί των μικρο-πολιτικάντικων παιχνιδιών, γιατί αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο!

Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ