Νίκος Γεωργιάδης
Τους
την έφερε ο αριστερός διαβολάκος, ο οποίος τώρα επιχαίρει. Όλοι νόμισαν
πως έκανε ανασχηματισμό αλλά την πάτησαν και τώρα συζητούν και αναλύουν
στα σοβαρά το ανύπαρκτο μήνυμα στο οποίο τάχα μου παραπέμπει η
κυβερνητική αλλαγή. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας κυνικός οπαδός του
«Πολιτικού Blender». Δεν είναι ούτε
αριστερός ούτε δεξιός ούτε καν κεντρώος. Αν διέθετε το πολιτισμικό επίπεδο θα του ταίριαζε ο χαρακτηρισμός «Ιακωβίνος α λα Μιτεράν», αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια σύγκρισης. Ο γάλλος σοσιαλιστής με ένα σκοτεινό παρελθόν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Αλγερία, ήταν γνήσιο τέκνο της Γαλλικής σχολής των «Hommes D’ Etat».
Ουδεμία σχέση, λοιπόν. Η ελληνική εκδοχή του αδίστακτου «Ιακωβίνου» υπηρετήθηκε πιστά από τουλάχιστον τρεις προσωπικότητες που ίδρυσαν και τη «σχολή». Τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρώτος έλαβε και το παρατσούκλι «Ο Γέρων της Δημοκρατίας». Ο δεύτερος «Ογκόλιθος του Κοινοβουλευτισμού». Ο τρίτος «Ο απρόβλεπτος». Ε όχι, λοιπόν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν πολύ λίγος για «Ιακωβίνος». Ο Αλέξης Τσίπρας διεκδίκησε και κατάφερε να κερδίσει το αξίωμα του «Κυνικού». Σε συνάρτηση με τη γιακωβίνικη παράδοση στην αριστερή της εκδοχή, δηλαδή με τη λενινιστική απόχρωση του ενός βήματος μπροστά και δύο προς τα πίσω και ολίγα πλαγίως, ο γαλλικός ιακωβινισμός εμπλουτίζεται από νέα υλικά. Ας μην το ξεχνάμε. Τότε στα χρόνια του «Τρόμου» μετά τη Γαλλική Επανάσταση, τη μοναδική άλλωστε που κερδήθηκε παγκοσμίως και επιβίωσε διαχρονικά, οι πρωταγωνιστές της «Τρομοκρατίας» ένιωθαν και ήταν παιδιά της προόδου. Τα παιγνίδια της Ιστορίας, βλέπετε.
Τα υπόλοιπα συστατικά παρέμειναν ως έχουν. Πατάς το κουμπί και η αλεθομηχανή κάνει τη δουλειά της. Το ζητούμενο είναι ένα και το αυτό. Να δημιουργηθεί δεξιό κόμμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας με κρυπτοφασιστικές τάσεις, που αποκαλείται και «ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς». Να συνθλιβεί το εναπομείναν δυναμικό στην Κεντροαριστερά. Να συσπειρωθεί η οπουρτουνιστική πλειοψηφία στην Κουμουνδούρου η οποία επιθυμεί να διαδραματίζει ρόλο στα σαλόνια της εξουσίας, να αδιαφορεί για το ιδεολογικό πρόσημο του ρόλου αυτού (Νίκος Παππάς), να γεύεται ακόμη και τα αποφάγια από τα δείπνα του πολιτικού συστήματος. Το «Πολιτικό Blender» είναι απλή χημεία. Κάτι σαν τη μοριακή κουζίνα. Παίρνεις μία γαρίδα, την καραμελώνεις και την παγώνεις σε άζωτο. Τη δένεις με σπόρους κακάο, πασπαλίζεις με ξεραμένο τρίμμα από φιλέτο βίσωνα και βυθίζεις το μίγμα σε χυλώδη μαρινάτα με φύκια Ιαπωνίας. Το παρουσιάζεις φλαμπέ από βότκα με δηλητήριο φιδιού από τη Σιβηρία και αίμα γαιοσκώληκα. Το αποτέλεσμα είναι περιπετειώδες.
Οι αναλυτές-πωλητές στο τμήμα «Εδώδιμα και Αποικιακά» του σύγχρονου μιντιακού Σούπερ Μάρκετ εντρυφούν με δέος, αναλογιζόμενοι το πολιτικό ειδικό βάρος του Ανασχηματισμού. Ο Φώτης Κουβέλης στο Ναυτιλίας, ψιθυρίζουν εκστασιασμένοι επιχειρώντας να αποκωδικοποιήσουν τη μετακίνησή του. Μηδέν συν μηδέν, ό,τι και να κάνεις, ισούται με μηδέν. Πώς να το κάνουμε. Τουλάχιστον στην Πολιτική. Και όχι μόνον. Άλλωστε η παραίνεση - εντολή προήλθε από τη γνωστή βίλα της Εκάλης. «Δώσ’ του ένα υπουργείο του δόλιου….!»
Οι Βρυξέλλες, μέσω Γιώργου Κύρτσου, μέσα στο κατακαλόκαιρο, προειδοποίησαν και με το δίκιο τους. Κυβέρνηση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν εκεί πάνω στον Βορρά. Πώς το λένε να δεις; «Grosse Koalition». Η διαχείριση της εξουσίας βασίζεται σε κανόνες οι οποίοι δεν έχουν αλλάξει από την εποχή του Αλκιβιάδη. Δεν υπάρχει ιδεολογικό πρόσημο, παρά μόνο το «σεντούκι». Οι Διαχειριστές έρχονται και παρέρχονται ανάλογα με τα χρωστούμενα και τις επιταγές. Άντε και τις υποσχετικές. Υπάρχουν πάντα κάποιοι καλύτεροι manager από τους τωρινούς. Θα υπάρξουν στο μέλλον κάποιο καλύτεροι από τους επόμενους. Είναι ζήτημα «μόχλευσης» των «Ανθρωπίνων Πόρων». Σε μία χώρα που καίγεται και πνίγεται γιατί οι πολίτες-ψηφοφόροι της φρόντισαν γι’ αυτό με την απόλυτη συνδρομή των κρατικών θεσμών και των πολιτικών ηγεσιών, δεν υπάρχει πια θέση για Αριστερούς, Δεξιούς ή Κεντρώους. Όλοι μαζί τα κάναμε. Όλοι μαζί τα κάνουμε. Όλοι μαζί θα τα κάνουμε. Ο Θίασος. Ποιος ανασχηματισμός;
αριστερός ούτε δεξιός ούτε καν κεντρώος. Αν διέθετε το πολιτισμικό επίπεδο θα του ταίριαζε ο χαρακτηρισμός «Ιακωβίνος α λα Μιτεράν», αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια σύγκρισης. Ο γάλλος σοσιαλιστής με ένα σκοτεινό παρελθόν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Αλγερία, ήταν γνήσιο τέκνο της Γαλλικής σχολής των «Hommes D’ Etat».
Ουδεμία σχέση, λοιπόν. Η ελληνική εκδοχή του αδίστακτου «Ιακωβίνου» υπηρετήθηκε πιστά από τουλάχιστον τρεις προσωπικότητες που ίδρυσαν και τη «σχολή». Τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρώτος έλαβε και το παρατσούκλι «Ο Γέρων της Δημοκρατίας». Ο δεύτερος «Ογκόλιθος του Κοινοβουλευτισμού». Ο τρίτος «Ο απρόβλεπτος». Ε όχι, λοιπόν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν πολύ λίγος για «Ιακωβίνος». Ο Αλέξης Τσίπρας διεκδίκησε και κατάφερε να κερδίσει το αξίωμα του «Κυνικού». Σε συνάρτηση με τη γιακωβίνικη παράδοση στην αριστερή της εκδοχή, δηλαδή με τη λενινιστική απόχρωση του ενός βήματος μπροστά και δύο προς τα πίσω και ολίγα πλαγίως, ο γαλλικός ιακωβινισμός εμπλουτίζεται από νέα υλικά. Ας μην το ξεχνάμε. Τότε στα χρόνια του «Τρόμου» μετά τη Γαλλική Επανάσταση, τη μοναδική άλλωστε που κερδήθηκε παγκοσμίως και επιβίωσε διαχρονικά, οι πρωταγωνιστές της «Τρομοκρατίας» ένιωθαν και ήταν παιδιά της προόδου. Τα παιγνίδια της Ιστορίας, βλέπετε.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέδειξε την τέχνη του «Πολιτικού Blender» σε επιστήμη. Πολιτικός μηχανικός ο ίδιος, θεωρητικά γνωρίζει από «χαρμάνια».Ο Αλέξης Τσίπρας ανέδειξε την τέχνη του «Πολιτικού Blender» σε επιστήμη. Πολιτικός μηχανικός ο ίδιος, θεωρητικά γνωρίζει από «χαρμάνια». Μία δόση λαϊκής δεξιάς –ακροδεξιάς απόχρωσης– ενισχυμένης με ολίγη Παπακώστα, ξενόφοβης και οπαδού της εκδοχής Όρμπαν για τα «σκουπίδια του Μετανάστες». Μία δόση εθνικιστικής υστερίας με τους ΑΝΕΛ. Μία γερή δόση κακοχωνεμένου Σημιτισμού με ολίγο Γιώργο Παπανδρέου λόγω επιστρατεύσεως της Μυρσίνης και της Μαριλίζας (τρανταχτό και κανονικό δημιούργημα του κομματικού σωλήνα). Μία δόση «φεμινισμού» με τη «Θεία Όλγα σε εκδοχή στολής παραλλαγής ΜΑΤ» συνεπικουρούμενης από την «Κατερίνα σε απόχρωση μουστάρδας». Μία δόση «αγανάκτησης» με την «Ωραία της Περαίας» σε τόνο Φα(λτσο) μείζονα.
Τα υπόλοιπα συστατικά παρέμειναν ως έχουν. Πατάς το κουμπί και η αλεθομηχανή κάνει τη δουλειά της. Το ζητούμενο είναι ένα και το αυτό. Να δημιουργηθεί δεξιό κόμμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας με κρυπτοφασιστικές τάσεις, που αποκαλείται και «ΣΥΡΙΖΑ της Δεξιάς». Να συνθλιβεί το εναπομείναν δυναμικό στην Κεντροαριστερά. Να συσπειρωθεί η οπουρτουνιστική πλειοψηφία στην Κουμουνδούρου η οποία επιθυμεί να διαδραματίζει ρόλο στα σαλόνια της εξουσίας, να αδιαφορεί για το ιδεολογικό πρόσημο του ρόλου αυτού (Νίκος Παππάς), να γεύεται ακόμη και τα αποφάγια από τα δείπνα του πολιτικού συστήματος. Το «Πολιτικό Blender» είναι απλή χημεία. Κάτι σαν τη μοριακή κουζίνα. Παίρνεις μία γαρίδα, την καραμελώνεις και την παγώνεις σε άζωτο. Τη δένεις με σπόρους κακάο, πασπαλίζεις με ξεραμένο τρίμμα από φιλέτο βίσωνα και βυθίζεις το μίγμα σε χυλώδη μαρινάτα με φύκια Ιαπωνίας. Το παρουσιάζεις φλαμπέ από βότκα με δηλητήριο φιδιού από τη Σιβηρία και αίμα γαιοσκώληκα. Το αποτέλεσμα είναι περιπετειώδες.
Οι αναλυτές-πωλητές στο τμήμα «Εδώδιμα και Αποικιακά» του σύγχρονου μιντιακού Σούπερ Μάρκετ εντρυφούν με δέος, αναλογιζόμενοι το πολιτικό ειδικό βάρος του Ανασχηματισμού. Ο Φώτης Κουβέλης στο Ναυτιλίας, ψιθυρίζουν εκστασιασμένοι επιχειρώντας να αποκωδικοποιήσουν τη μετακίνησή του. Μηδέν συν μηδέν, ό,τι και να κάνεις, ισούται με μηδέν. Πώς να το κάνουμε. Τουλάχιστον στην Πολιτική. Και όχι μόνον. Άλλωστε η παραίνεση - εντολή προήλθε από τη γνωστή βίλα της Εκάλης. «Δώσ’ του ένα υπουργείο του δόλιου….!»
Γλιτώσαμε παρά τρίχα εκείνο το καλοκαίρι του 2015. Πρόσφυγες στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, το φαντάζεσαι; Και στην Τουρκία. Ναι, λοιπόν. Οι συνομιλητές των δανειστών κράτησαν τα υπουργεία τους. Γιατί αυτοί έμαθαν το ποίημα. Όταν χρωστάς, πρέπει να πληρώσεις.Οι συνομιλητές των δανειστών παρέμειναν αγέρωχοι στη θέση τους. Παρακολουθούν το θλιβερό χρηματοπιστωτικό Τάνγκο που χορεύεται στο Μπουένος Άιρες εδώ και αρκετά εικοσιτετράωρα. Το ΔΝΤ παίζει το μικρό ακορντεόν. Στα δρομάκια της Μπογκοτά πουτάνες από τη Βενεζουέλα τσακώνονται με τις ντόπιες Κολομβιάνες για τον έλεγχο της πιάτσας. Στο Καράκας κάποτε είχαν μία δουλίτσα και κρέας για τα παιδιά τους. Τώρα, πρόσφυγες, ξαπλώνουν στα βρώμικα σεντόνια των λεπριασμένων ξενοδοχείων. Γλιτώσαμε παρά τρίχα εκείνο το καλοκαίρι του 2015. Πρόσφυγες στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, το φαντάζεσαι; Και στην Τουρκία. Ναι, λοιπόν. Οι συνομιλητές των δανειστών κράτησαν τα υπουργεία τους. Γιατί αυτοί έμαθαν το ποίημα. Όταν χρωστάς, πρέπει να πληρώσεις.
Οι Βρυξέλλες, μέσω Γιώργου Κύρτσου, μέσα στο κατακαλόκαιρο, προειδοποίησαν και με το δίκιο τους. Κυβέρνηση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν εκεί πάνω στον Βορρά. Πώς το λένε να δεις; «Grosse Koalition». Η διαχείριση της εξουσίας βασίζεται σε κανόνες οι οποίοι δεν έχουν αλλάξει από την εποχή του Αλκιβιάδη. Δεν υπάρχει ιδεολογικό πρόσημο, παρά μόνο το «σεντούκι». Οι Διαχειριστές έρχονται και παρέρχονται ανάλογα με τα χρωστούμενα και τις επιταγές. Άντε και τις υποσχετικές. Υπάρχουν πάντα κάποιοι καλύτεροι manager από τους τωρινούς. Θα υπάρξουν στο μέλλον κάποιο καλύτεροι από τους επόμενους. Είναι ζήτημα «μόχλευσης» των «Ανθρωπίνων Πόρων». Σε μία χώρα που καίγεται και πνίγεται γιατί οι πολίτες-ψηφοφόροι της φρόντισαν γι’ αυτό με την απόλυτη συνδρομή των κρατικών θεσμών και των πολιτικών ηγεσιών, δεν υπάρχει πια θέση για Αριστερούς, Δεξιούς ή Κεντρώους. Όλοι μαζί τα κάναμε. Όλοι μαζί τα κάνουμε. Όλοι μαζί θα τα κάνουμε. Ο Θίασος. Ποιος ανασχηματισμός;
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου