Συνταγματική Αναθεώρηση & εναρμόνιση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

   Του       Χρήστου Παπαδημητρίου.

                      Κοινωνιολόγου.

            Εκπροσώπου ΤΚ Πύργου Κόνιτσας.

                                         Συνταγματική Αναθεώρηση

                                                                                       &

                                                      εναρμόνιση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

            

                 ( Με αφορμή τον νέο τρόφιμο του κορυδαλλού  Παπαντωνίου της πολιτικής παρέας  κλοπής δημοσίου πλούτου. )

                                                                                                          

Αποτελεί κοινό τόπο ότι τίθενται σε νέα βάση και πάλι τα θεμελιώδη ερωτήματα περί του τι είναι δημοκρατία, τι είναι πολιτεία, τι είναι γενικό συμφέρον, τι σημαίνει λαός, τι είναι λαϊκή κυριαρχία πως παράγεται ο πολιτισμός.

Αποτελεί επίσης κοινή πεποίθηση ότι τον εννοιολογικό πυρήνα των παραπάνω διαχρονικών εννοιών και αξιών Έλληνες  επαγγελματίες της πολιτικής  στην  νεότερη Δημοκρατία της Ελλάδος απαξίωσαν πλήρως.

Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να βρίσκεται σε μια συνεχή, αέναη και αμφίδρομη σχέση με αυτό που στην πολιτική επιστήμη ορίζεται ως  πολιτικός χώρος.

Δυστυχώς η πολιτική αλητεία και αγυρτεία έχουν καταστεί όροι της πολιτικής διαδικασίας στην χώρα μας, και όχι βέβαια για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο, είναι τόσο ευδιάκριτες οι παραπάνω έννοιες, ούτως ώστε οι Έλληνες πολίτες να διακρίνουν καθαρά και χωρίς καμία προσπάθεια σε αυτή την συγκυρία το «πολιτικό ον» από τον «πολιτικό αλήτη», τους πολιτικά έντιμους από τους πολιτικούς αγύρτες.

Αναφέρομαι έτσι σε μια  διαλεκτική σχέση και σε μια συνεχή και αμφίδρομη διαπάλη ανάμεσα στο «ον και το κτήνος», και πράγματι χωρίς ποτέ στην ιστορική διαδρομή της νομιμοποιημένης άσκησης της εξουσίας να λείψει η «πολιτική προσωπικότητα και το πολιτικό κτήνος», έχουμε περιόδους που επικρατεί ενίοτε η πρώτη και άλλοτε το δεύτερο.

Το τι σημαίνει αγαπητέ αναγνώστη «πολιτικό ον» και «πολιτικό κτήνος» δεν χρειάζεται να ζητήσουμε την επιστημονική ανάλυση κανενός ειδικού, καθηγητή, δημοσιογράφου, δεσπότη η αξιωματούχου, και βεβαίως στο μεγαλύτερο τμήμα της περίπου η μεταπολιτευτική περίοδος  θα καταγραφεί με τα μελανότερα γράμματα  όσον αφορά την λεηλασία του δημόσιου πλούτου, με πρακτικές υπόκοσμου.

Η συγκεκριμένη αναφορά ενδιαφέρεται για την συμπεριφορά του προσώπου και όχι για το πρόσωπο, κατά συνέπεια ενδιαφέρεται για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του προσώπου που αποτελούν προωθητικό παράγοντα εξέλιξης της Δημοκρατίας, αλλά και για τα χαρακτηριστικά του «πολιτικού κτήνους» που αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα της παραπέρα εξέλιξης της.

Η ελληνική κοινωνία είχε και έχει την ευκαιρία να διακρίνει τέτοιες συμπεριφορές, και βεβαίως της δίνεται η ευκαιρία υπό προϋποθέσεις σήμερα να αναδείξει αλλά και να απομονώσει «πρόσωπα και κτήνη», να προωθήσει η να οπισθοδρομήσει την πολιτική εξέλιξη των πραγμάτων, να ανατάξει η να περιθωριοποιήσει την Δημοκρατία.

Όχι  βεβαίως έξω από πολιτικές διαδικασίες  όπως είναι οι εκλογές, αλλά μέσα από αυτές, και με την λογική ότι θα πρέπει να θέσει το εκλογικό σώμα στο περιθώριο όχι μόνο αυτούς που στην καθημερινότητα τους χαρακτηρίζονται ως αλήτες, κλέφτες και απατεώνες, και αποτελούν υποκείμενα του ποινικού δικαίου, και τροφίμους του κορυδαλλού, αλλά και όσους είτε δεν καταλάβαιναν τι διάβαζαν, οπότε είναι « πολιτικά ηλίθιοι» και άρα ακατάλληλοι για την πολιτική σκηνή, είτε καταλάβαιναν οπότε είναι επικίνδυνοι να αναπαραχθούν σε νέα «πολιτικά κτήνη».

Τέτοια θλιβερά και αναξιόπιστα πρόσωπα με περισσό θράσος όμως κατέγραψε πολλές φορές η πολιτική ιστορία της χώρας ,πολιτικούς αμοραλιστές εκποιητές της δημόσιας περιουσίας και ελληνικής αξιοπρέπειας, ελεεινούς υποθηκευτές της ζωής, και της ελπίδας των παιδιών μας.

Πολλές φορές η οικονομική μας κατάσταση  αποτέλεσε θέμα παρέμβασης εξωτερικών οικονομικών η άλλων παραγόντων, λίγες φορές  όμως η οικονομική προβληματική συνδυάσθηκε με τέτοιου τύπου πολιτική αδιαφάνεια, η οποία με την σειρά της προκάλεσε στην κοινωνία, μια αδιανόητη ανομία και εξαθλίωση, όχι γιατί δεν ενοχοποιούνται πολλά, αλλά γιατί κυρίως η μεταπολίτευση εξέθρεψε τους περισσότερους ερμαφρόδιτους πολιτικούς τύπους .

Η άσκηση της εξουσίας ακόμη και σήμερα  αγνόησε και αγνοεί την έννοια του πολιτικού σεβασμού σε πολιτικές αρχές και αξίες, πολύ περισσότερο δε αγνόησε ετσιθελικά και λειτούργησε πολλάκις έξω από το πολιτικό και πολιτειακό θεσμικό πλαίσιο.

Η Ανάταξη της πολιτικής συμπεριφοράς, προϋποθέτει δομική αναδιάρθρωση της πολιτικής κουλτούρας (γεγονός πράγματι δύσκολο) και εντελώς μακριά από εκείνες που οδήγησαν σε αυτήν την αχαρακτήριστη προσβολή του πολιτικού μας υπόβαθρου, από τους φορείς των θεσμών , οι οποίοι αλαζονικά υπέσκαψαν την θεμελιώδη αρχή της πολιτικής ορολογίας που πρεσβεύει ότι η «πολιτική» είναι διαδικασία παραγωγής πολιτικής σκέψης και πράξης ενώ ο «πολιτικός» πρόσωπο, η διαδικασία αποτελεί το μείζον το πρόσωπο το έλασσον, και με τις ενέργειές των οδήγησαν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και τους Έλληνες στην σημερινή κατάσταση, αυτή του πολιτικού αμοραλισμού, και της αδιαφορίας.

Είναι επιβεβλημένη η παρατήρηση ότι μια ευνομούμενη πολιτεία πρέπει να θέτει και να τηρεί όρια στην άσκηση της πολιτικής, είναι αναγκαίο λοιπόν να οριοθετηθεί το πλαίσιο και να επαναπροσδιορίζει με σύγχρονες θέσεις, το τι  επιτρέπεται και το τι απαγορεύεται στον πολιτικό, γιατί έως σήμερα δίνουν ακόμη την εντύπωση ότι επιτρέπεται όχι μόνο να λένε απερίγραπτες ανακολουθίες αλλά και να θεωρούν τον εαυτό τους εθνικό κεφάλαιο.

Είναι εθνικά ανεπίτρεπτο, και πολιτικά επιλήψιμο, μια σύγχρονη Δημοκρατία να μην συσχετίζει την παραπέρα εξέλιξή της αλλά και την προστασία της με τον απόλυτο σεβασμό των θεσμών, και να είναι έρμαιο των κάθε λογίς «τυχοδιωκτών», γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτόκλητα πρόσωπα από όλο το φάσμα της πολιτικής κοινωνικής θρησκευτικής και δικαστικής πραγματικότητας που ενεπλάκησαν στην διαχείριση της εξουσίας να συμπεριφέρονται ως οι «αλητάμπουρες» του ποδοσφαίρου, και οι «νταβατζήδες» του ημερήσιου και νυχτερινού υπόκοσμου.

Η Δημοκρατία είναι θεσμικά έωλη ακόμη σήμερα γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσαν οι διαχρονικά «τιποτένιοι» από όλους τους χώρους και δεν αναφέρομαι μόνο στον χώρο της πολιτικής αλλά και σε αυτόν της δικαιοσύνης η της εκκλησίας η άλλων κοινωνικών και μη φορέων άσκησης της  εξουσίας  να λεηλατούν την δημόσια περιουσία και να ασελγούν στην  αξιοπρέπεια της, χαρακτηρίζοντας το νόμιμο ως ηθικό, κατά Βουλγαράκη   και την κλοπή ως φροντίδα για τα γεράματα κατά τον ανεκδιήγητο εκείνο δεσπότη που η αλητεία του περίσσευε.

Εν κατακλείδι αγαπητέ μου συμπολίτη η πολιτική αλητεία και αγυρτεία και  σήμερα δημιουργούν  μέγιστο ανάχωμα στην πολιτική επανατοποθέτηση η οποία αποτελεί προϋπόθεση της όποιας οικονομική η άλλης  ανάταξης στην χώρα μας, αν δε, δεν επιχειρηθεί σοβαρά, με την επιχειρούμενη συνταγματική αναθεώρηση  τότε είναι πιθανή η μετάβαση σε μια κατάσταση που πλείστοι εξ αυτών θα παρεμβαίνουν δήθεν για την Ελληνική Δημοκρατία, ζώντας όμως στην «προσωπική τους δημοκρατία που έχτισαν κλέβοντας και γλείφοντας και συρόμενοι με τα κερατά τους».

Το κείμενο αναφέρεται στην «πολιτική αλητεία» και όχι στον «πολιτικό αλήτη», κατά συνέπεια  ο γράφων ζητά συγνώμη για την χρησιμοποιούμενη ορολογία  από τον πολιτικό  που δεν τον αγγίζουν οι όροι καθώς ο γράφων  διακρίνει με σαφήνεια το πολιτικό όν το οποίο θα πρέπει να διασφαλίσει η νέα συνταγματική αναθεώρηση  από το πολιτικό κτήνος του οποίου θα πρέπει να παραμερίσει την δράση.

Κείμενο ελεύθερο δημοσίευσης.

Γιάννενα 06/11/2018