Του Νίκου Τσούλια
Που να το φανταστώ, που να τα το φανταστούμε
ότι το φως θα μας αφηγείται την απαρχή των πάντων, θα μας ερμηνεύει τη
γέννηση του χωροχρόνου και της ύλης και το μακρύ ταξίδεμά τους! Ναι,
διαβάζουμε το πιο μακρινό μας παρελθόν παρατηρώντας και ερμηνεύοντας το
αρχέγονο φως – αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη! Μελετάμε το πιο μεγάλο
βιβλίο όλων των εποχών, τον ουρανό, κάθε στιγμή συλλαβίζοντας τα
φωτόνια…
Ό,τι υπάρχει στο σύμπαν είναι
παρελθόν – αυτό
αντιλαμβανόμαστε, αυτό θα γνωρίζουμε όλο και πιο πολύ. Πώς όμως να
συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει το «τώρα», ότι πλέουμε στις βάρκες
του χθες, όταν τριμερίζουμε το χρόνο – κάτι που δεν ισχύει στο σύμπαν
και στη φυσική πραγματικότητα -, όταν ταξιδεύουμε σε μια χωροχρονική
κάψουλα, σε μια απείρως μικρή γωνιά του Σύμπαντος, όταν είμαστε
παγιδευμένοι στη σχετικότητα και στα σύνορα των δημιουργημάτων μας;
Θέλουμε φως. Δεν υπάρχουμε χωρίς αυτό ούτε και
ζωή! Άπειρα παράθυρα – τα μικρά θαύματα, οι χλωροπλάστες των φυτικών
κυρίως κυττάρων – συλλέγουν τους γλυκούς βομβαρδισμούς των ηλιακών
φωτονίων και μετασχηματίζουν το φως σε χημική ενέργεια, σε πνοή ζωής.
Και ο μέγας ευεργέτης των ανθρώπου, ο Προμηθέας,
το φως μας έδωσε, το φως της φωτιάς, το φως της γνώσης. Και πήρε η
εξέλιξή μας τον ανηφορικό, τον όμορφο δρόμο της σε δυο παράλληλα
μονοπάτια: της βιολογικής μας ανέλιξης (της ανθρωποποίησής μας) και της
πολιτισμικής / κοινωνικής μας ανάδυσης (του εξανθρωπισμού μας). Και
έγινε το φως του Ήλιου κυριολεκτικά και συμβολικά ο πρωτόλειος μα και ο
διαρκής και αιώνιος δημιουργός μας. Αυτό σμιλεύει καθετί στο μικρό μας
πλανήτη. Τα πάντα, καθετί που υπάρχει στο δικό μας κόσμο είναι
γεννήματα, αρχέγονα ή φρέσκα από του φωτός τα παιχνιδίσματα. Το φως
είναι η κιβωτός μας.
Να είμαστε εκεί όταν ο Νεύτωνας ανακάλυψε του
χρωματισμούς του, να δούμε πώς ξεπετάχτηκαν από τη λευκότητα του φωτός
οι τόσο όμορφες χρώσεις και αποχρώσεις του, να παρακολουθήσουμε στη
συνέχεια της επιστήμης τους αναβαθμούς με τα τόσα πεδία του: τις
περιθλάσεις, τις διαθλάσεις, τις συμβολές, το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο,
τους ιριδισμούς, τα φωτόνια, τα κύματά του…
Να προσπαθούμε να βρούμε της ημέρας το φανέρωμα –
το πώς οι μορφές και τα σχήματα ξαναγεννιούνται στο ροδοχάραμα με την
έλευση των πρώτων προάγγελων των ηλιαχτίδων, να πέφτουμε σε συλλογισμούς
το πώς χάνονται τα σχήματα της φύσης με την απόσυρση του Αστεριού της
ημέρας εκεί στο απόβραδο αλλά να μην τολμούμε ποτέ να φανταστούμε το πώς
θα ήταν να μην έβγαινε ο άρχοντας εκεί στης ανατολής τα μέρη, γιατί για
λίγο άμα βιώνουμε το χάσιμό του στις συμπτωματικές τροχιές του ήλιου
και του φεγγαριού, των εκλείψεων, μας πιάνει δέος και φόβος.
Και όταν μας πιάνει πανικός μη «χάσουμε το φως
μας», τότε το λογίζουμε δικό μας, της ύπαρξής μας οδηγητικό μίτο, της
ζωής μας δρόμο ομορφιάς.
Και αν φως είναι το φάσμα του ορατού, οι
συχνότητες που διεγείρουν τον αμφιβληστροειδή μας και τα άπειρα άυλα
φωτονιακά σωματίδια της μέγιστης και (συν)οριακής ταχύτητας στο σύμπαν,
είναι φως στον πολιτισμό μας οι λέξεις και οι έννοιες, οι εξισώσεις και
τα πειράματά μας, οι στοχασμοί μας και οι έρευνές μας, η συνεχής
αναζήτηση και η ακόρεστη δημιουργικότητά μας – όχι μόνο γιατί γέννησε
και γεννάει κάθε στιγμή τα πάντα, μα και γιατί είναι η γνώση μας φως στη
σκέψη μας και στην ψυχή μας, καινούργιο φανέρωμα του κόσμου και του
εαυτού μας.
Όταν ερχόμαστε στον κόσμο, το φως μας κάνει το
πρώτο μας γλυκό σοκ – το κλάμα μας είναι σκίρτημα ζωής για το φωτεινό
καλωσόρισμά μας. Και όταν φεύγουμε από τον κόσμο, το θόλωμα των εικόνων
είναι το τελευταίο δράμα μας. «Φως μας» είναι της αγάπης μας το είδωλο.
Δύο κορυφαίες «στιγμές» μας λούζονται στο φως – η γέννησή μας και η όλη
διάρκεια της ζωής μας – και τέλος σα σβήνουν τα φώτα και της ζωής η
αυλαία πέφτει.
Φως, θέλουμε φως, περισσότερο φως, όλο και
περισσότερο φως. Και του ανθρώπου το μοναδικό, το απόλυτα δικό του
δημιούργημα, μετά από εκείνο το κοινό με το φως δημιούργημά του, της
Γνώσης, η Αγάπη είναι που φωτίζει τη ζωή μας, που γλυκαίνει την ύπαρξή
μας, που ανακαλύπτει την ομορφιά του κόσμου, την ομορφιά τη δική μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου