Tης Mαριας Kατσουνακη
Ε, όχι και η πιο αληθινή Ελλάδα, η Ελλάδα του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Αυτό δεν το άντεξε ο βουλευτής του ΛΑΟΣ κ. Ηλίας Πολατίδης και εξανέστη. Εκανε υπομονή καθώς φαίνεται με τα υμνητικά σχόλια του διεθνούς Τύπου στον «σκηνοθέτη της ευρωπαϊκής μελαγχολίας», στον «μετριοπαθή και ασυμβίβαστο δημιουργό», στη «μεγάλη μορφή του παγκόσμιου πολιτισμού», στο «μεγάλο μαέστρο και ποιητή που ήξερε να ενσαρκώνει τη μνήμη της εποχής του», αλλά με την αναφορά «στην αληθινή Ελλάδα» το ποτήρι ξεχείλισε. Είχε προηγηθεί, καθώς φαίνεται και η επίσημη ανακοίνωση τού, συγκυβερνώντος, κόμματός του που τον είχε φέρει στο μη περαιτέρω: «Το “μετέωρο βήμα του Πλούτωνα” στη μέση της οδού, μας πήρε έναν άνθρωπο που μας είχε συγκλονίσει, συγκινήσει και προβληματίσει βαθιά». Ολα ήταν εναντίον του. Και ξεσπάθωσε: «Δεν ήταν η οπτική της Ελλάδος. Ηταν η οπτική ενός συγκεκριμένου ακραίου τμήματος της διεθνιστικής και κοσμοπολίτικης Αριστεράς, ειδικά μετά το 1990». Και για να μην σπαζοκεφαλιάζουμε με τη συγκεκριμένη χρονολογία - σταθμό, φροντίζει να διευκρινίσει αμέσως μετά ότι είδε αποσπάσματα από το «Μετέωρο βήμα του πελαργού» «που ήταν στην ουσία η κατάργηση των συνόρων».
Τη δουλειά του οφείλει να κάνει ο κ. Πολατίδης ως βουλευτής Σερρών, προασπίζοντας το συμφέρον (όπως το αντιλαμβάνεται φυσικά) της εκλογικής περιφέρειάς του. Η Φλώρινα μπορεί να μην έχει καμία σχέση με τις Σέρρες, από αυτήν την άποψη, αλλά το πολιτικό ζήτημα που είχε ανακύψει το 1990 με τα γυρίσματα της ταινίας ενεργοποιεί τα εξόχως ευαισθητοποιημένα εθνικά ανακλαστικά του κ. Πολατίδη. Εικοσιεξάχρονος τότε θα θυμάται τα όσα τραγελαφικά, αλλά καθόλου ανέξοδα διαδραματίζονταν υπό το μητροπολιτικό σκήπτρο και την καθοδήγηση του Αυγουστίνου Καντιώτη. Τα εμπόδια, τους προπηλακισμούς των πιστών προς όποιον είχε σχέση με την «αισχράν και αντεθνικήν» ταινία, τις πένθιμες καμπάνες, τους αφορισμούς. Λες και είναι προνόμιο ορισμένων μόνον η αγάπη για τον τόπο, εκείνων που βλέπουν πέρα από τα σύνορα μόνον εχθρούς. Οποιος τολμάει να αναρωτηθεί για τον κόσμο, για την πολιτική, για τους πρόσφυγες, για τα σύνορα, να σταθεί μετέωρος πάνω από διαχωριστικές γραμμές, καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερο. Προφανώς, στο υπαρξιακά βασανιστικό ερώτημα του πρωταγωνιστή της ταινίας (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) «πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να πάμε σπίτι μας», ο κ. Πολατίδης έχει έτοιμες απαντήσεις.
Ομως τα μόνα σύνορα που δεν διασχίζονται δεν είναι χαραγμένα σε κανένα χάρτη. Βρίσκονται μέσα μας.
http://www.kathimerini.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου