Ο πιο πολυφορεμένος τίτλος σε
άρθρα και αναλύσεις του διεθνούς τύπου τα τελευταία χρόνια είναι
αναμφίβολα «Το φαινόμενο Αλέξης Τσίπρας». Από τον Economist στο Spiegel
και από τη Handelsblatt στους Financial Times ή τις αμερικανικές
εφημερίδες, ο κ. Τσίπρας προκαλεί το ενδιαφέρον και ερεθίζει την
επιχειρηματολογία για το πού οδηγεί την Ελλάδα σήμερα. Η αλήθεια είναι
ότι στην πολιτικά χειμαζόμενη Εσπερία, με ηγεσίες κατώτερες των
περιστάσεων, η διαδρομή του 40χρονου πρωθυπουργού εντυπωσιάζει, αποτελεί
σημείο αναφοράς.
Για πολλούς (και επωνύμους αναλυτές) θεωρείται εκπληκτικό ότι απολαμβάνει έκρηξη δημοτικότητας, την ώρα που η Ελλάδα φλερτάρει αγρίως με πιστωτικό γεγονός ή ατύχημα και ενδεχομένως να χάσει οριστικά το τρένο της ανταγωνιστικότητας στην ευρωζώνη.
Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε αναφερθεί στο (επικοινωνιακά τουλάχιστον) χάρισμά του. Μοιάζει να μην έχει αντίπαλο. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς, έτσι η αλλιώς, είναι μια κουρασμένη, παλιομοδίτικη εκδοχή, συνυφασμένη με τη χρεοκοπημένη πολιτική ελίτ και μια τραγική διακυβέρνηση στο βιογραφικό του. Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας είναι της νέας φουρνιάς πολιτικός, με φρεσκάδα, λαϊκότητα και κοντά στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Σε μια αριστερόστροφη κοινωνία, οι αλήθειες έχουν θέμα ισορροπίας. Μπορεί να είναι διάχυτη η αίσθηση ότι όρος επιβίωσής μας είναι η παραμονή στο ευρώ (αν και αμφισβητείται σοβαρά εσχάτως), αλλά με τον δικό μας ανυπότακτο τρόπο. Διαχρονικά έτσι ήμασταν. Ο μέγας μαέστρος Ανδρέας Παπανδρέου άνοιγε διάπλατα τον δρόμο του «ανήκομε εις την Δύση» με την πιο αντιδυτική ρητορική. Όπως, άλλωστε, κάνει ο κ. Τσίπρας εισπράττοντας ανέλπιστη συμπάθεια και αποδοχή. Έλληνας πρωθυπουργός που «τη λέει» στη Μέρκελ, κάνει διαβήματα κατά Σόιμπλε, τολμά μέσα στο Βερολίνο να ανοίγει θέμα κατοχικών αποζημιώσεων είναι φυσικό (σε αυτή τη χώρα) να προκαλεί εθνικούς οργασμικούς σπασμούς. Ακόμη και όταν οδηγεί σε οριακή δοκιμασία τις σχέσεις μας με τον βασικό δανειστή. Προσεκτική μελέτη των τελευταίων δημοσκοπήσεων, άλλωστε, δίνει το στίγμα μας. Στο όνομα της εθνικής διαπραγμάτευσης ας παίξουμε και με τη δραχμή. Ειδικά στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ για το 40% (τουλάχιστον) το νόμισμα ωχριά μπροστά σε μια περήφανη διαπραγμάτευση και την ουτοπία ότι μπορεί να τη βολέψουμε, χωρίς θυσίες.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Τσίπρας «το 'χει». Αν ο κ. Σαμαράς εκλιπαρούσε για ένα ραντεβού με την Άνγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο, ο πρωθυπουργός ζητά και υλοποιείται μέσα σε ένα 24ωρο μίνι Σύνοδος κορυφής με τη συμμετοχή των πιο σημαντικών ανθρώπων (6, ζωή να 'χουν) της ευρωζώνης. Τι να συγκρίνεις;
Ένα μεγάλο μέρος, πάντως, του ελληνικού λαού φαντασιώνεται τον ηγέτη του ως Σαμψών στο πάρτι των δυτικών Φιλισταίων. Αν μας οδηγήσουν σε απόγνωση, είναι ικανός να γκρεμίσει την κολόνα του γερμανικού δημοσιονομικού φονταμενταλισμού. Αυτό θέλαμε να πούμε στη σύσκεψη των Βρυξελλών και στη συνάντηση με τη Γερμανίδα καγκελάριο τη Δευτέρα. Ωστόσο, το πλεονέκτημά του ενδεχομένως να αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του. Στις Βρυξέλλες πήγαμε για πολιτική διαπραγμάτευση και οι άλλοι έφεραν τον λογιστή του Eurogroup. Μας γείωσαν στη συμφωνία, τις μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα. Το ίδιο θα συμβεί και στο Βερολίνο, μην γελιέστε. Η δύναμη του Σαμψών δεν έμεινε αλώβητη, υπέστη σοβαρό και γενναίο κούρεμα. Κι αυτό φέρνει απογοητεύσεις. Παρεμβάσεις στα εργασιακά, αποκρατικοποιήσεις, ενοποίηση ταμείων, στοπ σε πρόωρες συντάξεις, φόροι, άνοιγμα επαγγελμάτων, αυξήσεις στον ΦΠΑ, αυτονόμηση φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Όλα αυτά με αριστερή διακυβέρνηση...
Μέχρι σήμερα, δηλαδή, του κ. Τσίπρα (και με τη βοήθεια της δεξιάς) του πήγαιναν όλα δεξιά. Τώρα, του έρχονται τα αριστερά. Και το ερώτημα είναι αν μπορεί στη νέα πραγματικότητα να κινηθεί με την ίδια άνεση έχοντας πίσω του μια κυβέρνηση με ισχυρές δόσεις εθνολαϊκισμού και «επαναστατικού» μαξιμαλισμού. Πενήντα μέρες τώρα δεν πήρε ένα, έστω, μέτρο παρότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα ταμειακής ασφυξίας. Αντιθέτως, παρήγαγε περισσότερο ηρωισμό απ' όσο μπορούμε να καταναλώσουμε. Ήμασταν στο κλίμα των δοξαστικών. Αν παρακολουθήσει κανείς τις ομιλίες του κ. Πάνου Καμμένου, της κ. Ζωής Κωνσταντοπουλου, αλλά και αριστερών στελεχών της κυβέρνησης θυμίζουν τον ψαλμό του Τριωδίου: «Έφτασε καιρός, ἡ των πνευματικών αγώνων ἀρχή, ἡ κατά των δαιμόνων νίκη».
Πολλοί θα απογοητευθούν, αλλά ήδη αλλάξαμε τροπάριο. Έφτασε ήδη ο καιρός του δύσκολου ρεαλισμού, η μετά των «δαιμόνων» συνύπαρξη και συνεννόηση. Και το ερώτημα είναι αν ο λαοφιλής Έλληνας πρωθυπουργός, με αυτούς ειδικά τους ψάλτες, μπορεί να βγάλει τον νέο ήχο ή θα το ρίξουμε στον καλαματιανό μετά τις περήφανες παρελάσεις της 25ης Μαρτίου και τα δημώδη, που μας υπόσχεται στο τέλος ο κ. Καμμένος.
Για πολλούς (και επωνύμους αναλυτές) θεωρείται εκπληκτικό ότι απολαμβάνει έκρηξη δημοτικότητας, την ώρα που η Ελλάδα φλερτάρει αγρίως με πιστωτικό γεγονός ή ατύχημα και ενδεχομένως να χάσει οριστικά το τρένο της ανταγωνιστικότητας στην ευρωζώνη.
Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε αναφερθεί στο (επικοινωνιακά τουλάχιστον) χάρισμά του. Μοιάζει να μην έχει αντίπαλο. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς, έτσι η αλλιώς, είναι μια κουρασμένη, παλιομοδίτικη εκδοχή, συνυφασμένη με τη χρεοκοπημένη πολιτική ελίτ και μια τραγική διακυβέρνηση στο βιογραφικό του. Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας είναι της νέας φουρνιάς πολιτικός, με φρεσκάδα, λαϊκότητα και κοντά στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Σε μια αριστερόστροφη κοινωνία, οι αλήθειες έχουν θέμα ισορροπίας. Μπορεί να είναι διάχυτη η αίσθηση ότι όρος επιβίωσής μας είναι η παραμονή στο ευρώ (αν και αμφισβητείται σοβαρά εσχάτως), αλλά με τον δικό μας ανυπότακτο τρόπο. Διαχρονικά έτσι ήμασταν. Ο μέγας μαέστρος Ανδρέας Παπανδρέου άνοιγε διάπλατα τον δρόμο του «ανήκομε εις την Δύση» με την πιο αντιδυτική ρητορική. Όπως, άλλωστε, κάνει ο κ. Τσίπρας εισπράττοντας ανέλπιστη συμπάθεια και αποδοχή. Έλληνας πρωθυπουργός που «τη λέει» στη Μέρκελ, κάνει διαβήματα κατά Σόιμπλε, τολμά μέσα στο Βερολίνο να ανοίγει θέμα κατοχικών αποζημιώσεων είναι φυσικό (σε αυτή τη χώρα) να προκαλεί εθνικούς οργασμικούς σπασμούς. Ακόμη και όταν οδηγεί σε οριακή δοκιμασία τις σχέσεις μας με τον βασικό δανειστή. Προσεκτική μελέτη των τελευταίων δημοσκοπήσεων, άλλωστε, δίνει το στίγμα μας. Στο όνομα της εθνικής διαπραγμάτευσης ας παίξουμε και με τη δραχμή. Ειδικά στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ για το 40% (τουλάχιστον) το νόμισμα ωχριά μπροστά σε μια περήφανη διαπραγμάτευση και την ουτοπία ότι μπορεί να τη βολέψουμε, χωρίς θυσίες.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Τσίπρας «το 'χει». Αν ο κ. Σαμαράς εκλιπαρούσε για ένα ραντεβού με την Άνγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο, ο πρωθυπουργός ζητά και υλοποιείται μέσα σε ένα 24ωρο μίνι Σύνοδος κορυφής με τη συμμετοχή των πιο σημαντικών ανθρώπων (6, ζωή να 'χουν) της ευρωζώνης. Τι να συγκρίνεις;
Ένα μεγάλο μέρος, πάντως, του ελληνικού λαού φαντασιώνεται τον ηγέτη του ως Σαμψών στο πάρτι των δυτικών Φιλισταίων. Αν μας οδηγήσουν σε απόγνωση, είναι ικανός να γκρεμίσει την κολόνα του γερμανικού δημοσιονομικού φονταμενταλισμού. Αυτό θέλαμε να πούμε στη σύσκεψη των Βρυξελλών και στη συνάντηση με τη Γερμανίδα καγκελάριο τη Δευτέρα. Ωστόσο, το πλεονέκτημά του ενδεχομένως να αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του. Στις Βρυξέλλες πήγαμε για πολιτική διαπραγμάτευση και οι άλλοι έφεραν τον λογιστή του Eurogroup. Μας γείωσαν στη συμφωνία, τις μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα. Το ίδιο θα συμβεί και στο Βερολίνο, μην γελιέστε. Η δύναμη του Σαμψών δεν έμεινε αλώβητη, υπέστη σοβαρό και γενναίο κούρεμα. Κι αυτό φέρνει απογοητεύσεις. Παρεμβάσεις στα εργασιακά, αποκρατικοποιήσεις, ενοποίηση ταμείων, στοπ σε πρόωρες συντάξεις, φόροι, άνοιγμα επαγγελμάτων, αυξήσεις στον ΦΠΑ, αυτονόμηση φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Όλα αυτά με αριστερή διακυβέρνηση...
Μέχρι σήμερα, δηλαδή, του κ. Τσίπρα (και με τη βοήθεια της δεξιάς) του πήγαιναν όλα δεξιά. Τώρα, του έρχονται τα αριστερά. Και το ερώτημα είναι αν μπορεί στη νέα πραγματικότητα να κινηθεί με την ίδια άνεση έχοντας πίσω του μια κυβέρνηση με ισχυρές δόσεις εθνολαϊκισμού και «επαναστατικού» μαξιμαλισμού. Πενήντα μέρες τώρα δεν πήρε ένα, έστω, μέτρο παρότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα ταμειακής ασφυξίας. Αντιθέτως, παρήγαγε περισσότερο ηρωισμό απ' όσο μπορούμε να καταναλώσουμε. Ήμασταν στο κλίμα των δοξαστικών. Αν παρακολουθήσει κανείς τις ομιλίες του κ. Πάνου Καμμένου, της κ. Ζωής Κωνσταντοπουλου, αλλά και αριστερών στελεχών της κυβέρνησης θυμίζουν τον ψαλμό του Τριωδίου: «Έφτασε καιρός, ἡ των πνευματικών αγώνων ἀρχή, ἡ κατά των δαιμόνων νίκη».
Πολλοί θα απογοητευθούν, αλλά ήδη αλλάξαμε τροπάριο. Έφτασε ήδη ο καιρός του δύσκολου ρεαλισμού, η μετά των «δαιμόνων» συνύπαρξη και συνεννόηση. Και το ερώτημα είναι αν ο λαοφιλής Έλληνας πρωθυπουργός, με αυτούς ειδικά τους ψάλτες, μπορεί να βγάλει τον νέο ήχο ή θα το ρίξουμε στον καλαματιανό μετά τις περήφανες παρελάσεις της 25ης Μαρτίου και τα δημώδη, που μας υπόσχεται στο τέλος ο κ. Καμμένος.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου