Ομολογώ πως αισθάνομαι αδύναμος. Και μάλλον ένοχος. Εκπρόσωπος και εγώ μιας γενιάς που εδώ και κάμποσο καιρό υποχρεώνεται συνεχώς, εδώ και πέντε έξι χρόνια, να κάνει τον απολογισμό της. Αρχίζω από δω, αρχίζω από εκεί, όπως και να μετρήσω ο απολογισμός είναι αρνητικός. Αυτές οι δεκαπέντε μέρες που πέρασαν ήταν και για μένα βασανιστικές μέρες. Μέρες θλίψης, όχι μόνο θλίψης αλλά κατάθλιψης.
Έφυγα και πάλι από την Αθήνα για το αγαπημένο κτήμα. Γύρω μου μόνο τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Με ένιωθαν απόμακρο. Απομονωμένο. Αυτοενοχοποιημένο. Ένοχο. Μακρυά τους αν και δίπλα τους.
Τις μέρες αυτές της δικής μου «αναχώρησης» από τη δράση και η παθητική στάση απέναντι στις εξελίξεις και στα γεγονότα δεν είναι αυτό που θα έλεγα δειλία. Ήταν μια βαθιά απογοήτευση από τον ίδιο μου τον εαυτό. Επίσης, μια ανάγκη έντονα αυτοκριτικής ενδοσκόπησης και αναγκαστικής αυτοαναίρεσης ιδανικών και οραμάτων.
Νιώθω να στέκομαι απέναντι στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου σαν ο εκπρόσωπος μιας γενιάς που πρόδωσε και προδόθηκε.
Το βράδυ του δημοψηφίσματος κατάλαβα πόσο μεγάλο ήταν το δικό μου λάθος. Μίλαγα πριν για την καταστροφή του ΟΧΙ και τη λύτρωση του ΝΑΙ. Μιλούσα για ΝΑΙ σε μια Ελλάδα όρθια στην Ευρώπη. Μιλούσαμε και εγώ και εκείνοι για αξιοπρέπεια και ταπείνωση.
Σκέφτηκα: Όταν η Κρήτη ψηφίζει ΟΧΙ πάνω από 70%, δεν μπορεί το δίκιο να είναι με το μέρος μου. Δεν ξέρω αν κάποιος το παραδέχθηκε. Ήταν μια οδυνηρή πολιτική ήττα των επιχειρημάτων του ΝΑΙ.
Στην πραγματικότητα των ιδανικών και οραμάτων μιας ολόκληρης γενιάς. Της δικής μου.
Νιώθω τώρα την ανάγκη, απέναντι στους φίλους και σε εκείνους που θα περίμεναν από μένα να είχα βγεί μπροστά, να εξηγήσω ότι οι μέρες αυτές του Ιουλίου 2015, είναι για μένα μέρες αυτοενοχοποίησης.
Ο Αλέξανδρος Μαλλιάς είναι πρέσβης επί τιμή.
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου