Σοσιαλδημοκρατία : νέα ευκαιρία για παράσταση με νήμα!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Η έξοδος απο την κρίση έχει-για να μην "ξεχνιόμαστε" στην κινηματογραφική εξέλιξη των επεισοδίων-και μια αλλη θεμελιακή προυπόθεση : την επίλυση της πολιτικής κρίσης.

Σήμερα
ανάμεσα σε μια πελαγοδρομούσα "αριστερά" και μια παρωχημένα δογματική δεξια επιχειρείται να στηθεί πόλωση ως το όχημα στερεοποίησης ενός νέου διπολισμού.

Άραγε θεραπεύει αυτό τις ανισσοροπίες ή υπερβαίνει τα πολιτικά αδιέξοδα αναζήτησης,αμφισβήτησης, εκπροσώπησης στην χέρι πολιτών και πολιτικής ή ανοίγει λύσεις για τα ασφυκτικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα;

Σήμερα ένας μεγάλος χώρος, του δημοκρατικού σοσιαλισμού ειναι κατακερματισμένος σε δυο κατηγορίες: η μία-και μικρή- τα κόμματα και οι κινήσεις και η άλλη-η συντριπτικά μεγάλη-οι ανενεργές και αποστασιοποιημένες δυνάμεις της προόδου χωρίς ανοχή στον παρασιτισμό και την διαμεσολάβηση.

Η επαναδημιουργία του έχει χρησιμότητα ; Αναμφίβολα ναι, γιατι εκτος των άλλων αυτό το "διπολικό" σκηνικό αν κρίνει τις εξελίξεις μπορεί να καταλήξουν πιο ολέθρια τα πράγματα αφού η διαίρεση είναι για την κατοχή και νομή της εξουσίας-και όχι μόνο πιο χειρότερα.

Ωστόσο το εγχείρημα-παρά τα τελευταίο βήματα-έχει δρόμο και χρειάζεται ρυθμό, μεθοδολογία και πρωτίστως κοινωνική δυναμική δηλ.την επανενεργοποίηση της δεύτερης κατηγορίας.

Όλα αυτά σε ένα τοπίο ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας όχι και αισιόδοξο.Ένας νέος φορέας έχει, εκ των πραγμάτων, δύο συν μία προυπόθεση : πρώτον κοινό πρόγραμμα, δεύτερον σαφές πλαίσιο συμμαχιών με μίνιμουμ πρόγραμμα και μετά δομή και οργάνωση που ανταποκρίνεται στα πολιτικά περιεχόμενα που θα προκριθούν. Το οργανωτικό καθορίζεται απο το αξιακό, την πολιτική περιεκτικότητα που πρέπει να υποστηρίξει και να κατακτηθεί και επομένως έπεται και δεν προηγείται. Το ελληνικό επινέ έχει δύο σταθμούς : συνέδριο για τα πρώτα και δεύτερο για τα οργανωτικά, εκλογή ηγεσίας κλπ.

Άλλωστε και στην Γαλλία-με την οποία έχουμε αρκετά κοινά γνωρίσματα-το ´69 στο Issy-les-Moulineaux το SFIO, το κόμμα του Ζαν Ζορές και του Λεόν Μπλουμ,  αποφάσισε και τη μετονομασία του σε PSF. Η διαδικασία αυτή αναγέννησης συνεχίστηκε και κορυφώθηκε με ένα άλλο συνέδριο, στο Épinay-sur-Seine. Εκεί ο Μιτεράν εκλέχτηκε γραμματέας. Απαιτείται στην διαδρομή αυτή πολλοί να "σκοτώσουν/με πολλά που αγαπούν/σανε" αλλά εμπόδια ή αχρείαστα και να αποδείξουν στην πράξη οτι μπορούν σε διαφορετική πραγματικότητα και γεγονότα να είναι ωφέλιμοι. Το άνοιγμα και η ολοκλήρωση του πρώτου μέρους της διαδρομής μπορεί ως το φθινόπωρο όπου και η συνταγματική αναθεώρηση είναι πρόκληση για το άν κατακτιούνται ενιαία προτάγματα. Το άλλο αντικειμενικά μετά τις εκλογείς -που είναι ορατές στο χρόνο-όπου στην πράξη και μετεκλογικά μπορεί να αποδειχτεί η ακεραιότητα των πριν.Σήμερα δεν πρέπει να υπάρχει βιασύνη γιατί όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας: "η βιάση ψήνει το ψωμί μα δεν το καλοψήνει" και σε σχέση με το οργανωτικό ή το πολιτικό πρώτα ή με μία "εκ του μηδενός" που προβάλλεται συμπληρώνει : "σίγουρο ψωμί σε τρύπιο σακούλι" ή απλά : οι βιαστικές ενέργειες δεν έχουν καλά αποτελέσματα και τα καλά και χρήσιμα χρειάζονται ανάλογη προσοχή και διαφύλαξη !

Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ