Ο Γαβρόγλου, η «αδιάβαστη» πρόεδρος και η αξιολόγηση

Ο υπουργός Παιδείας συμπεριφέρεται στους συνομιλητές του σαν να είναι φοιτητές του. Και εμφανίζει μία μόνιμη δυσανεξία σε ό,τι έχει να κάνει με το «ανεξάρτητη» και την «αξιολόγηση». Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνάντηση με τους εκπροσώπους της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση

Μάρνυ Παπαματθαίου 

Έχω συχνά την εντύπωση, ότι ο υπουργός Παιδείας απευθύνεται στους συνομιλητές του σαν να τους θεωρεί αδιάβαστους φοιτητές του. Που ήρθαν στο μάθημα χωρίς να έχουν μελετήσει το (δικό του) σύγγραμμα και τώρα δεν μπορεί παρά να υποστούν τις συνέπειες.
Στο ρόλο του… αδιάβαστου φοιτητή, είδαμε την Πέμπτη στην Βουλή τους εκπροσώπους της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ), της ανεξάρτητης Αρχής δηλαδή που αξιολογεί τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας μας.

Και ξέρουμε, ότι η «αξιολόγηση» στην εκπαίδευση είναι ένας εχθρός που αργά ή γρήγορα θα «βάζαμε στη θέση του».
Ακόμη και εκεί που έχει λειτουργήσει.
Η ΑΔΙΠ δια των εκπροσώπων της, είχε προχθές το ρόλο του φοιτητή που όχι μόνο δεν διάβασε το προτεινόμενο σύγγραμμα, αλλά έφερε στο μάθημα και το δικό του…
Η πρόεδρος της ΑΔΙΠ, Νικολέτα Παϊσίδου, κλήθηκε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής να παρουσιάσει μια έκθεση αξιολόγησης των ΑΕΙ γνωστή από το καλοκαίρι (άρα ποιος ο λόγος;) και εκεί δέχτηκε μια απίστευτη επίθεση από τον υπουργό Παιδείας, σχεδόν για όλα: της ανακοίνωσε ότι είναι απογοητευμένος, την κατηγόρησε ότι ήρθε απροετοίμαστη (αφού την ρωτούσε πράγματα «εκτός ατζέντας») και κατέληξε στο εξαιρετικό συμπέρασμα:
«Τίθεται ένα σοβαρό θέμα, ποιες πρέπει να είναι οι λειτουργίες των ανεξάρτητων Αρχών, ποιες πρέπει να είναι οι συνεργασίες τους με την πολιτεία και πόσο συνθετικά πρέπει να παρουσιάζονται τα αποτελέσματα. Υπάρχουν, λοιπόν, ορισμένα προβλήματα, που πρέπει να απαντηθούν»…

Η Νικολέτα Παϊσίδου (αριστερά) πρόεδρος της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση, την Πέμπτη στη Βουλή, πριν από την «εξέταση» του Κώστα Γαβρόγλου… (φωτό: INTIMEnews)

Μήπως αυτός είναι ο πρόλογος πριν από ένα νέο νομοσχέδιο που θα «ψαλιδίζει» τις αρμοδιότητες της Αρχής αξιολόγησης στα πανεπιστήμια, θα επανακαθορίζει τις «λειτουργίες» της, και την «συνεργασία» της με την Πολιτεία;
Πάντως ακούσαμε ότι ο υπουργός Παιδείας συνέδεσε την αξιολόγηση των ΑΕΙ με τον… νεοφιλελεύθερο τρόπο σκέψης. Και αναρωτήθηκε εάν όλη αυτή «η αριθμολαγνεία και η ποσοτικοποίηση των πάντων βοηθάει στην κατανόηση της πραγματικότητας;».
Αφού ακυρώθηκαν λοιπόν ιδεολογικά όλες οι εκθέσεις αξιολόγησης των ελληνικών πανεπιστημίων δεν μπορούσαμε να μην προσβάλουμε, μία ακόμη φορά, και τους ξένους αξιολογητές που συμμετείχαν στην διαδικασία με το επιχείρημα ότι δεν ξέρουν τα ελληνικά δεδομένα.
«Για παράδειγμα, γνωρίζουμε όλοι ότι οι συνάδελφοι, που ήρθαν από το εξωτερικό για να τα αξιολογήσουν, δεν γνώριζαν τις διαδικασίες, με τις οποίες εισάγονται οι φοιτητές, δεν γνώριζαν λεπτομέρειες των νόμων, που διέπουν τη λειτουργία των ΑΕΙ και δεν γνώριζαν επίσης τίποτα από το ιστορικό του κάθε πανεπιστημίου» είπε ο κ. Γαβρόγλου.
Μήπως τελικά το πρόβλημα είναι ότι ο υπουργός Παιδείας δεν ανέχεται τις ανεξάρτητες Αρχές, γιατί είναι… ανεξάρτητες;
Σε περίοδο μάλιστα που έχει μεγάλα σχέδια για τα ανώτατα Ιδρύματα της χώρας; «Σκοπός μας δεν είναι η πανεπιστημιοποίηση των ΤΕΙ, η λογική της κυβέρνησης είναι η αναβάθμιση των ανωτάτων εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων μας μέσα στον νέο χώρο έρευνας και εκπαίδευσης» είπε στη Βουλή ο υπουργός Παιδείας.
Αφού δεν θέλει να «πανεπιστημιοποιήσει» τα ΤΕΙ γιατί ονόμασε τον Αύγουστο με τον τελευταίο του νόμο όλους τους προέδρους των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων «πρυτάνεις» και τους έδωσε Σύγκλητο, Σύνοδο, όργανα που διαχώριζαν διοικητικά τους δυο (ισότιμους) πυλώνες της ανώτατης εκπαίδευσης; Γιατί ένωσε δύο ΤΕΙ (Αθήνας και Πειραιά) και τα ονόμασε Πανεπιστήμιο;
Συμπέρασμα: Η αξιολόγηση των ΑΕΙ είναι μέθοδος νεοφιλελεύθερη. Η Πολιτεία δεν χρειάζεται τις ανεξάρτητες Αρχές, ειδικά δε όταν οι εκθέσεις τους δεν υποστηρίζουν και την πολιτική της.
Από τη μια πλευρά σκέφτομαι τους ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να παραδίδουν καθημερινά πορίσματα που θα δυσαρεστήσουν, σε μια κοινωνία που βγάζει σιγά σιγά το ένα πόδι της από τα κοινά συστήματα του λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου.
Από την άλλη, σκέφτομαι τους ανθρώπους που ήρθαν από τις χώρες τους και κατανάλωσαν ώρες επί ωρών για να μελετήσουν τα προβλήματα μας και να προτείνουν λύσεις.
Και στις δυο περιπτώσεις οι σκέψεις είναι απογοητευτικές. Απογοητευτικές για την επιβίωση μας. Απογοητευτικές για την αλαζονεία μας

ΠΗΓΗ: