Το αριθμητικό και συγκυριακό στοίχημα της κεντροαριστεράς!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

 Παρατηρώντας το εγχείρημα ενοποίησης του χώρου που ονομάζουμε «κεντροαριστερά» από τότε που εμφανίστηκε επίσημα στον ορίζοντα αλλά και πρίν, όταν ξεκίνησαν οι διεργασίες, δύσκολα μπορώ να διακρίνω αν ξεδιάλυνε βασικές αρχές και γρίφους.

Ιδέες, οργάνωση, στρατηγική : σύγχυση. Πόσο κοντά σε σύγχρονες αντιλήψεις για τους πολιτικούς θεσμούς είναι οι προσεγγίσεις όχι μόνο των υποψήφιων προέδρων αλλά και της βάσης του: θολό τοπίο. Πόσο εκπαιδευμένη πολιτικά είναι να σταθεί καθαρά απέναντι σε νοοτροπίες νεποτισμού, ικανοποίησης ατομικών επιδιώξεων, ρουσφετολογίας, παροχών και αντιπαροχών δηλ όλα αυτά που στηλιτεύουν οι προοδευτικοί πολίτες και ενοχοποιούνται για τα αδιέξοδα και όχι μόνο τα οικονομικά.

Εκτός από δύο υποψηφίους και έναν των μισών λόγων, δεν διευκρινίστηκαν τα κρίσιμα, όπως: πως θα συμπεριφερθούν στις σειρήνες της «κυβερνησιμότητας» αν η κάλπη -όπως τώρα διαφαίνεται- δεν βγάλει αυτοδυναμία ή τι πιστεύουν για τον εκλογικό νόμο κά. Και το κυριότερο ζήτημα: η ομογενοποίηση του εν δυνάμει «ενιαίου» φορέα ή των αυριανών μελών και φίλων ή των κοινοβουλευτικών, δεν φαίνεται να έχουν απασχολήσει. Έτσι τα σημερινά διακυβεύματα για ανάδειξη επικεφαλής «έγιναν» αριθμητικά και συγκυριακά. Τα ντιμπέιτ δεν ξέφυγαν του προεπιλεγμένου ρόλου από κάθε υποψήφιο και αν πάλι εξαιρέσουμε τρείς -από τους εννέα που επιχείρησαν να αναδείξουν διαφορές- εκείνο που επικράτησε ήταν αυτό που ο λαός μας αποκαλεί «σούπα». Η ουσία είναι ότι για να πάει μπροστά ο φορέας οφείλει μελλοντοστροφή της σκέψης, της νοοτροπίας, της κίνησης απαιτείται και χρώμα. Ωστόσο αν δούμε τα πράγματα ως έχουν  -γυμνά από περιεχόμενα και «βαρύ» προβληματισμό- μένει ο αριθμός των συμμετεχόντων.

Αξιοπρεπής επιβίωση με ανοιχτή προοπτική είναι οι 150 χιλ. τουλάχιστον. Επομένως όσο κι αν έως τώρα πολλά και μείζονα δεν συζητήθηκαν σε βάθος, το κίνητρο για συμμετοχή είναι απλό: αυτή δημιουργεί την αφετηρία για πολιτική συγκρότηση με δυναμική και ορμή για «νέα τάξη πραγμάτων» με φιλοδοξία να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στην χώρα. Διαφορετικά μπορεί να πιστοποιηθεί ως ιστορικό μεταπολιτευτικό σχήμα οριακής ύπαρξης.

Αν οι αιτίες της κρίσης βρίσκονται στο ότι δεν «αλλάξαμε μυαλά» μετά την ένταξη στο ευρώ και παρκάραμε στην «καθεστωτικοποίηση» των μνημονίων, το ύστερο ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε δυσανάλογα των ευθυνών του. Η «φροντίδα» μηχανισμών -να φέρνουν στην επιφάνεια σε κρίσιμες καμπές το αμαρτωλό παρελθόν τρωκτικών και τυχοδιωκτών - απαντιέται με την συμμετοχή γιατί αποδεικνύει αν, πόσο ή όχι απεγκλωβίζεται το σχήμα από τέτοια άγκιστρα και πρόσωπα. Από την οπτική αυτή η επιλογή προσώπου έχει βαρύτητα δηλ. αν παραμένει στην διαχείριση και τις ισορροπίες που καθηλώνουν ή τολμά στο παρόν την δημιουργία του μέλλοντος. Κάτι που εξαιτίας του «φορτίου» που κουβαλά ο χώρος δεν αυξάνει πολιτικά ποσοστά στην κοινωνία από γενικές ή ευχολογικές ή αποσπασματικές ή αβαθείς προτάσεις περι ανάπτυξης ή από τα απλοποιημένα: «γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι;». Ο βαθμός συμμετοχής είναι σημαντικός αφού όσο μεγαλύτερος είναι τόσο πιο δραστικά «μπορεί» να κόψει τον ομφάλιο λώρο με ότι σάπιο υπήρξε ή φυτοζωεί και πρωτίστως είναι το μόνο ευδιάκριτο στοίχημα που έμεινε και μπορεί να σταλεί μήνυμα δουλειάς με δύναμη απο τους απλούς ανθρώπους που προσδοκούν απο την πρωτοβουλία.

Άλλωστε η αποφασιστική κρίση είναι στους πολίτες στις επερχόμενες εκλογές. Αυτή προσδιορίζει την τελική μορφοποίηση του χώρου, την ευρύτητα, τις δυνάμεις που θα την απαρτίζουν. Τότε και από εκεί έρχεται όλη η κεντροαριστερά μπροστά στα πραγματικά νέα και μεγάλα, ιστορικά διλήμματα. Ας ελπίσουμε έως τότε να βγεί, κυρίως όμως η χώρα, από την παρακμή αλλά και το συνακόλουθο στάδιο: την επιρροή της!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ