Επί ενός σχολίου!

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Ο φίλος Γιάννης Κ., άνθρωπος «φτασμένος» που θα έλεγαν οι παλιοί (δηλαδή πετυχημένος και αυτοδημιούργητος), για το άρθρο «Στους καιρούς των βαρελιών» και με αφορμή μία έρευνα για 1 εκ. αναποφάσιστους μου έγραψε: «Αντί να δουν πόσος δρόμος απαιτείται και με ποιο τρόπο θα καλύψουν τη διαδρομή από το πάτο του βαρελιού στην επιφάνεια, αυτοί κοιτάνε τον αντικατοπτρισμό του περιεχομένου του βαρελιού για να αποφασίσουν αν θα βγούν ή θα βουλιάξουν πιο βαθειά ...!».

Μαζί με την ανάγνωση έτρεχα ένα αρχείο σε
κάποια στοιχεία για τον αγροτο-διατροφικό τομέα και άκουγα ένα ρεπορτάζ για τους τόνους των πλαστικών. Έτσι τα «συνδύασα» και είπα να δούμε τι «φροντίζουμε», τι «τρώμε» από το πιάτο μέχρι την πλαστική (πολιτική ή άλλη) σακούλα που «διχάζει» η «κατάργησή» της ενώ θα ‘πρεπε το αντίθετο, τι επιλέγουμε να «είμαστε».

Έστησα ένα «καθρέπτη» στη διεθνή πραγματικότητα με την αύξηση του πληθυσμού (35% τα τελευταία 25 χρόνια) και της κατανάλωσης τροφίμων (37% κατά κεφαλή) για να φέρω την «έκρηξη» των μελλοντικών αναγκών. Το 2050 η ζήτηση τροφίμων θα αυξηθεί (πάνω από 55%) αλλά εδώ κατέβηκε η παραγωγή, ανέβηκε το κόστος 50% (2008-2015) και κατηφόρισε 1 δις το αγροτικό εισόδημα. Τα χρόνια της κρίσης μειώθηκαν: 22,5% στο σκληρό σιτάρι, 16% ο αραβόσιτος, 30% οι πατάτες, 24% το ελαιόλαδο κά. Φαίνεται να «αγνοούνται» στην πράξη τα πολύτιμα της υπαίθρου για την ασφάλεια των πολιτών δηλαδή του φυσικού περιβάλλοντος ζωής σε χρόνια σοβαρών (φυσικές καταστροφές, κλιματική αλλαγή κλπ) απειλών. Η φροντίδα των φυσικών πόρων του εδάφους, των υδάτων, του αέρα και της βιοποικιλότητας της γής που αποτελούν την προϋπόθεση για διατροφικά προϊόντα.

Η «κοινή» πολιτική δεν είναι ο «αυτόματος» για αυτά (θέσεις εργασίας για νέους, επιστήμονες, φυσικούς πόρους κά) αν δεν υπάρξουν βήματα εισαγωγής των νέων τεχνολογιών και ανάπτυξη της «έξυπνης» γεωργίας και αναζωογόνηση της υπαίθρου. Εδώ προβληματίστηκα για ένα μείζον ζήτημα για το οποίο ποτέ δεν προσδιορίστηκε «στόχος βάσης» πχ: συμφωνούμε να γίνει η περιφέρεια-ύπαιθρος το σπίτι του 55 % των πολιτών της χώρας και όχι μόνο να λειτουργεί ως προορισμός για αναψυχή και τουρισμό; Αν ναι, το «πόθεν, πώς και πότε» μπορεί να «βρεθεί».

Ο Γιάννης στο εκτενές σχόλιό του θέτει ένα μέρος για τα θεμελιώδη, την φιλοσοφία ζωής, την νοοτροπία, τον πολιτισμό: «...Με άλλα λόγια κοιτούν το βαρέλι όχι ως μονάδα όγκου αλλά ως μαγικό καθρέπτη του πολιτικού τους ναρκισσισμού. Που περιμένουν να τους μιλήσει για να τους ψιθυρίσει πόσο σοφοί είναι στην ψήφο τους. Μου θυμίζουν ένα τσιτάτο στο Πανεπιστήμιο, ένα προβοκατόρικο σύνθημα που αναφερόταν σε κομματική νεολαία: ‘όταν ο άνθρωπος έδειχνε με το δάχτυλο το φεγγάρι, κοιτάζατε το δάχτυλο…' έτσι εγώ θα ευχηθώ να έχουμε περισσότερο μαθηματική σκέψη. Οι "πνευματικοί ταγοί του τόπου" πελαγοδρομούν ανάμεσα σε μνημόνια, προγράμματα και προστασία του ατσαλάκωτου προφίλ τους , για να το έχουν παρακαταθήκη ...όπου και αν κάτσει η μπίλια στη «ρουλέτα» που λέγεται Ελλάδα. Ελάχιστοι ... εκφράζουν τις απόψεις, κρατούν τον εγκέφαλο ζωντανό μπάς και δώσει εντολή να ανακάμψει το «πτωματοποιημένο» κορμί και ξανασταθεί στα πόδια του...»!

Αγαπητέ Γιάννη, δεν ξέρω αν και πόσο τα κατάφερα με τα «μαθηματικά» και αν γράψαμε μαζί ένα άρθρο ή δύο. Ελπίζω να ετοιμαστούμε ως πολίτες να απαντήσουμε με πράξεις στα ερωτήματα και να αναμερίσουμε τα δάκτυλα που έχουν συνηθίσει να μας δείχνουν «αξιωματικά» και θέλουν να ακολουθούμε «άκριτα και αδρανείς»!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ