Στο φώς της «κληρονομιάς» σπασμένων ιστοριών!

Του Σπύρου Παπασπύρου*

Εκεί, δυό βήματα από το 20ο Γυμν., στην Στοά Μπρόντγουεη, που από τα μαθητικά χρόνια συναντιόμασταν, συνδέεται η ακμή και η παρακμή της πόλης και της σύγχρονης ζωής. Διάβασα ότι στολίστηκε και φωτίστηκε τα Χριστούγεννα και έσπευσα. Λιγοστή η κίνηση και εκτός από την ταμπέλα το φώς της τότε «νέας γενιάς» χάθηκε στην διαδρομή του χρόνου. Η προσπάθεια αναβίωσης είναι δυνατή και συμβολική για μια κοινωνία, δημοκρατία και χώρα που προσδοκούν να βγούν από το τέλμα, να πάρουν και πάλι την πάνω την βόλτα. Δηλαδή να μαζέψουμε κομμάτι - κομμάτι τα κομμάτια μας, όσα έχουν απομείνει.

Η «σταθερότητα» στο χαμηλό σημείο ισορροπίας μπορεί να μας πάει καλύτερα αλλά και χειρότερα. Από την προστασία της πρώτης ή κύριας κατοικίας έως τον φαύλο κύκλο του ασφαλιστικού η «καθαρή» έξοδος από το μνημόνιο είναι

το ζητούμενο, δηλαδή έξοδος από την κρίση. Αυτό σημαίνει ουσιαστική αντιμετώπιση των σοβαρών και μεγάλων προβλημάτων: επενδύσεις ιδιαίτερα στην ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του κεφαλαιακού εξοπλισμού, την αύξηση του εργατικού δυναμικού και ειδικά στην αντιστροφή της μετανάστευσης των νέων, της υπογεννητικότητας και την γενική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Επομένως χρειάζεται πολιτική και προοπτική πέρα από την ελάφρυνση του χρέους -που ίσως- το αφήγημα της κυβέρνησης περί «καθαρής» εξόδου να την «υπονομεύσει», αφού αν «μπορείς γιατί να ελαφρυνθείς;»

Το τι φταίει για τον κατήφορο; ας το ρίξουμε στο «ίσως το κρασί» που «έκανε» την πολιτική μηχανιστική ή ίσως η κουλτούρα της τραγωδίας ή ο Ζαρατούστρα που κάτι δεν είπε ή ο Αντίχριστος της αλαζονείας και του κυνισμού. Μπορεί οι συνοικίες και τα χωριά να έχουν εικόνα ερήμωσης ακόμη και τις γιορτές και η βουή της ορμής ανάταξης να μην ακούγεται ακόμη. Το ξέγνοιαστο γέλιο, η ανάσα ή η κραυγή του αδικημένου, τα κηρύγματα στα καφενεία, το βρίσιμο για πολιτικά πάθη ή οι «υπεράνθρωποι του αγώνα για τα δίκαια του λαού» φαίνεται να απουσιάζουν για να μετατοπίσουν τα μελλούμενα. Και ο Νίτσε να μην ζαλίζει με την «μυστική» γοητεία, ούτε αντάρτες ή πεταχτές κοπέλες να  συναντάς στην Στοά Αγίου Μελετίου και Κεφαλληνίας για να σε μεθούν. Μια ατμόσφαιρα και πραγματικότητα που μοιάζει «ανέλπιδη» αλλά είναι έντονη η αίσθηση ότι επιζητά μια «πονηρή θρησκεία» για να γεννήσει ελπίδα και όραμα. Ήδη τρέχει μια κομβική χρονιά με πολλές καμπές.

Τα βιβλία και η γνώση, η ιστορία πρέπει να ανοίγουν ορίζοντες και όχι να πυργώνουν σε τραπέζια ή βιβλιοθήκες. Έτσι και οι άνθρωποι χρειάζονται ορισμένες στιγμές με «αναίδεια» στο περιβάλλον να γίνονται απροσκύνητοι και να τολμούν σε κάθε Κυψέλη την ρωγμή στην ασχήμια.

Με την αισιοδοξία ότι δεν θάχουμε άλλα αυτογκόλ, (Σκοπιανό κα, δεδομένου ότι είναι πολλά τα ανοιχτά μέτωπα), μπορεί έστω με την αδύναμη αφετηρία να γίνουν βήματα ανόδου και όχι λίμνασης ή νέας πτώσης. Απαιτείται μάχη, μυαλό και θαρρετός λόγος και ακόμη και «θρασσεμένη» πράξη από τους πολίτες, γιατί όπως δείχνει και η προσπάθεια στην Στοά Μπρόντγουεη τίποτα δεν είναι παράτολμο στην δημιουργία. Η πρόοδος θεμελιώνεται με ενεργούς και παρόντες πολίτες όπως ο χρόνος δείχνει, διδάσκει και κρίνει!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ