Ο πολιτικός που κάθε μέρα αλλάζει εαυτό

 Σπύρος Βλέτσας*

Υπάρχει ένας πολιτικός που τη μία μέρα ξεσπαθώνει στη Bουλή υπέρ των επιδομάτων που μοιράζει η κυβέρνησή του –με χρήματα που προήλθαν από την περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων– και την άλλη, απάντησε μιλώντας σε πυρόπληκτο στο Μάτι η οποία διαμαρτυρήθηκε για το επίδομα που δεν έλαβε: «Και να σου πω και κάτι άλλο; Και να ’παιρνες 2.000 ευρώ, έτσι ως... Δε θα γινόταν τίποτα. Θα τά ’χανες αυτά τα χρήματα, θα τα σκόρπαγες, θα τα σπατάλαγες».
Ο ίδιος πολιτικός είναι εναντίον της ιδιωτικής εκπαίδευσης, αλλά έχει αποφασίσει να φοιτούν τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο.
Ο πολιτικός αυτός ενώ έχει
δηλώσει δημόσια ότι δεν είναι θρησκευόμενος, ζήτησε σε επίσκεψή του στο Άγιο Όρος το καλοκαίρι του 2014 να μείνει για δεκαπέντε λεπτά μόνος με την εικόνα της Παναγίας.
Ο ίδιος πολιτικός είναι από μικρός οπαδός του Παναθηναϊκού, αλλά στη Θεσσαλονίκη εμφανίζεται πολύ φιλικός προς τον ΠΑΟΚ.

Ο πολιτικός αυτός στις 21 Μαΐου του 2018 είπε, μεταξύ άλλων, αναφερόμενος στην επίθεση εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη: «Ποιοι την προετοίμασαν με βίαιες λεκτικές επιθέσεις εναντίον του; Ποιοι εξαπολύουν διαρκώς, κάθε μέρα, ακραίες κατηγορίες για προδότες, και μειωμένης εθνικής συνειδήσεως Έλληνες; Ποιοι έχουν ανακηρύξει τον εαυτό τους εργολάβο του έθνους, και επικηρύσσουν εκείνους που σκέφτονται και πράττουν διαφορετικά; Ποιοι, με δυο λόγια, με τον πιο επίσημο τρόπο, ανοίγουν το δρόμο στη βία; Ξέρουμε όλοι, ποιοι».
Ο ίδιος στις 20 Φεβρουαρίου του 2012 είχε δηλώσει: «Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν».
Ο πολιτικός αυτός κατηγορούσε για χρόνια τους αντιπάλους του ότι είναι μερκελιστές, αλλά αργότερα έγινε ο καλύτερος φίλος της Μερκελ.

Ο πολιτικός αυτός έχει δηλώσει (3/4/2013): «Εγώ...πιστεύω ότι πάνω απ’ όλα είναι η πολιτική. Κι ότι όλα τα σενάρια, όλες οι μελέτες, όλες οι αναλύσεις, τα papers που μπορεί να μας κάνουν οι καλύτεροι οικονομολόγοι, μπορεί να τα πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων, γιατί αυτό που επιβάλλει τη στάση των πραγμάτων είναι οι συσχετισμοί δύναμης και η πολιτική βούληση».
Όταν το πράγμα στράβωσε, ο ατρόμητος ηγέτης έτρεμε για την τύχη του και στις 30/7/2015 είχε πει αναφερόμενος στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούσαν με τη συμφωνία που μόλις είχε υπογράψει: «Με ορισμένους συντρόφους, με πολλούς από αυτούς τους συντρόφους, δίναμε μάχες και καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με την ίδια αγωνία λίγες μέρες πριν. Με την αγωνία που εξέφραζαν και αυτοί, ότι αν κλείσει μια τράπεζα θα καταστραφούμε πολιτικά και ηθικά απέναντι στο λαϊκό κίνημα, στους εργαζόμενους και στην ιστορία της Αριστεράς».
Ο πολιτικός αυτός υπερηφανεύεται για τα αποτελέσματα της οικονομικής του πολιτικής, όταν ο ίδιος ισχυριζόταν ότι η πολιτική αυτή του επιβλήθηκε με πραξικόπημα και η γυναίκα του κλαίει κάθε χρόνο στην επέτειο του υποτιθέμενου πραξικοπήματος.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πολλά. Για τη στάση απέναντι στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους, για το μνημόνιο που θα καταργούσε με ένα νόμο και ένα άρθρο, για τον ΕΝΦΙΑ που θα ακύρωνε, για τις 100.000 προσλήψεις στο δημόσιο που έπρεπε να γίνουν για να αντιμετωπιστεί η κρίση.
Έχουμε συνηθίσει οι πολιτικοί άλλα να λένε προεκλογικά και άλλα να κάνουν μετεκλογικά. Ο Αλέξης Τσίπρας περιέχει αυτούς τους πολιτικούς, αλλά και τους υπερβαίνει. Η δημαγωγία του δεν στηρίχτηκε απλώς σε απατηλές υποσχέσεις. Στηρίχτηκε σε έναν άνευ προηγουμένου διχασμό και σε μια πρωτοφανή ρητορική μίσους.
 ο «ή εμείς ή αυτοί» και το «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» δημιούργησαν κλίμα εμφυλίου πολέμου. Κοιτάζοντάς τα σήμερα όλοι διαπιστώνουν ότι ήταν εργαλεία ψυχρά μεθοδευμένης επιθετικότητας με σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας. Τώρα που τα συνθήματα έχουν αδειάσει από περιεχόμενο, φαίνεται ξεκάθαρα η ανηθικότητα εκείνων που τα χρησιμοποίησαν για να διαχωρίσουν ηθικολογικά την κοινωνία σε καλούς και κακούς.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αντιμνημονιακός όταν τον συνέφερε και έγινε μημονιακός όταν το συμφέρον του, δηλαδή η διατήρηση της εξουσίας, το απαιτούσε. Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να υποστηρίξει κάτι και αμέσως μετά να υποστηρίξει το αντίθετό του.
Χωρίς συναίσθηση της ευθύνης μιλούσε για ανθρωπιστική κρίση και με την ίδια έλλειψη συναίσθησης αντιμετώπισε τους πυρόπληκτους στο Μάτι αφ’ υψηλού σνομπάροντας τα 2.000 ευρώ. Είναι ο ίδιος που ρωτούσε «τι ώρα θα πετάξουν τα αεροπλάνα» στην ανεκδιήγητη σύσκεψη των υπουργών του το βράδυ της μεγάλης καταστροφής.
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον Αλέξη Τσίπρα με ηθοποιό που αλλάζει ρόλους. Όμως οι ηθοποιοί όταν τελειώσουν την ερμηνεία του ρόλου τους επιστρέφουν στον εαυτό τους. Για τον Αλέξη Τσίπρα είναι αμφίβολο αν επιστρέφει σε κάποιον εαυτό γιατί εαυτός και ρόλος δείχνουν να έχουν γίνει ένα. Γιατί ποιος άλλος θα έλεγε με τόση έμφαση ότι δεν υπάρχουν κλούβες των ΜΑΤ έξω από το γραφείο του, όταν όλοι βλέπουν κάθε μέρα τις τρεις κλούβες στη γωνία Ηρώδου του Αττικού και Βασιλήσσης Σοφίας;

*Ο Σπύρος Βλέτσας είναι κινηματογραφιστής και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο "Βολικοί μύθοι, καταστροφικές απάτες-10 όψεις του εγκλωβισμού στην κρίση" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκεντρο.