Του Νίκου Τσούλια*
Σημειολογικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως
χριστουγεννιάτικη εικόνα – είναι άλλωστε θέμα σχετικής κάρτας. Μα είναι η
ιερότητα της εικόνας, που απλώνεται σε όλο το απείκασμα του καλλιτέχνη,
ένα ψυχανέμισμα φευγάτο που για μια και μόνο στιγμή μας αγγίζει, μια
πρόσληψη του πρωτόλειου συναισθήματός μας που ξαφνικά μας πλημμυρίζει,
και τα οποία εύκολα αποκαλύπτουν την έμπνευση και το σκίρτημα της ιδέας
και την αυθεντική έμπνευση του ποιήματος.
Γιατί είναι μια εικόνα ποίημα.
Το χιόνι σε κάθε γωνίτσα δίνει την τόσο ξεχωριστή παρουσία του μαγεύοντας κάθε όψη της φύσης, αιχμαλωτίζοντας την ονειροπόλησή μας, υποσχόμενο τη μετουσίωση καθενός απλού πράγματος σε πηγή φαντασίωσης. Όχι, το χιόνι δεν είναι σκηνικό· είναι συστατικό στοιχείο που απλώνεται στα έμψυχα όντα για να νιώσουν την εγγύτητα των άψυχων στοιχείων. Χωρίς το χιόνι δεν θα ήταν τόσο απορημένο και τόσο στοχαστικό το γλυκύτατο αθώο παιδικό πρόσωπο, το πουλί δεν θα είχε προσηλωθεί σε ό,τι ζεστό και φιλόξενο ονειρεύεται, το γατάκι δεν θα στεκόταν αμήχανο και έκπληκτο σε κάτι που σε αλλοτινούς καιρούς θα μπορούσε να ήταν το θήραμά του.
Το χιόνι σε κάθε γωνίτσα δίνει την τόσο ξεχωριστή παρουσία του μαγεύοντας κάθε όψη της φύσης, αιχμαλωτίζοντας την ονειροπόλησή μας, υποσχόμενο τη μετουσίωση καθενός απλού πράγματος σε πηγή φαντασίωσης. Όχι, το χιόνι δεν είναι σκηνικό· είναι συστατικό στοιχείο που απλώνεται στα έμψυχα όντα για να νιώσουν την εγγύτητα των άψυχων στοιχείων. Χωρίς το χιόνι δεν θα ήταν τόσο απορημένο και τόσο στοχαστικό το γλυκύτατο αθώο παιδικό πρόσωπο, το πουλί δεν θα είχε προσηλωθεί σε ό,τι ζεστό και φιλόξενο ονειρεύεται, το γατάκι δεν θα στεκόταν αμήχανο και έκπληκτο σε κάτι που σε αλλοτινούς καιρούς θα μπορούσε να ήταν το θήραμά του.
Μα είναι το παιδικό βλέμμα που απλώνεται σε όλο
το σύμπαν της εικόνας και που
μετατρέπει την ύλη σε Μορφή. Με αυτό το
βλέμμα προσπαθούμε να δούμε αυτό που παρατηρούμε. Θέλουμε να γίνουμε
παρατηρητές στη θέση του παρατηρούμενου, να νιώσουμε έστω για λίγο το
συναίσθημα του μικρού κοριτσιού για να γευθούμε το μεγαλείο όχι της
εικόνας μα του ίδιου του κοριτσιού που λίγο βλέπει και πολύ ονειρεύεται
για ό,τι το έχει συνεπάρει… Λαχταράμε την παιδική ματιά, γιατί δεν έχει
μέσα της τα ερμηνευτικά εργαλεία του δικού μας ορθολογισμού ούτε και τις
τόσες και τόσες σκιές των προκαταλήψεων που έχουν επικαθήσει στη σκέψη
μας μαζί με τη σκιά του χρόνου.
Η ομορφιά της εικόνας είναι ακριβώς στην
απόπειρά μας να σπάσουμε τα δεσμά του χρόνου που μας περιορίζουν τους
ορίζοντες της ελευθερίας, να στείλουμε στους πέντε ανέμους τις
συμβατικότητες που μας αιχμαλωτίζουν σε περίκλειστο σχήμα της σκέψης.
Ναι να αμφισβητήσουμε τις γνώσεις που έχουν γίνει βεβαιότητες και
δόγματα για να μπορούμε να βρούμε το πραγματικά αυθεντικό, το απόλυτα
πνευματικό, την ουσία των πραγμάτων.
Η ομορφιά είναι στην εικόνα και στη φαντασίωσή μας, ότι εδώ ήταν
το σκίρτημα της αγάπης που δημιούργησε τη γυναίκα – έρωτα, το
ονειρεμένο – όνειρο, ότι εδώ από μια τέτοια στιγμή κατέκτησε η αγαπημένη
μας το γλυκό χαμόγελό της που βαστάει χρόνους και καιρούς και σε όλη
τη ζωή της και μας μαγεύει παντοτινά…
Η ομορφιά δεν είναι μόνο στην εικόνα. Είναι στην
καρδιά μας που επιθυμεί τα όνειρά μας που δεν μας επισκέφτηκαν, που
νοσταλγεί τους δρόμους που δεν πήραμε, που τώρα λατρεύει τους ανθρώπους
που δεν αγαπήσαμε, που ερωτεύεται αδιαφορώντας για τις ατέλειωτες
δεσμεύσεις, που γεννάει όλο και πιο νέα και πιο τρελά όνειρα και έτσι
γευόμαστε το μεγαλείο του εαυτού μας, την ιερότητα της ζωής…
*Ο Νίκος Τσούλιας είναι πρώην Προεδρος της ΟΛΜΕ
ΠΗΓΗ: https://www.blogger.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου