Του Νίκου Τσούλια*
Να λατρεύεις το σχολείο. Η διδασκαλία είναι
ομορφιά ζωής, είναι υπόθεση ιερή. Οι δύο μεγάλες μορφές του δυτικού
πολιτισμού, ο Σωκράτης και ο Ιησούς, δημιούργησαν το φωτεινό τους
στερέωμα με τη διδασκαλία τους, με την ιερή σχέση τους με τους μαθητές
τους. Έριξαν σπόρους για τον βαθύ εξανθρωπισμό του ανθρώπου.
Καλλιέργησαν την ομορφιά, την αγάπη, τη γνώση ως υπέρτατες αξίες της
ζωής. Το έργο τους συνεχίζεις, γιατί το σχολείο θέλει αγάπη και γνώση,
ομορφιά και παιδεία.
Η διδασκαλία είναι το πιο σταθερό αφηγητικό και
διαπαιδαγωγικό νήμα συνέχισης του πολιτισμού και του βίου του ανθρώπου.
Όλες οι άλλες αφηγήσεις, προσωπικές και συλλογικές, περιστρέφονται γύρω
από αυτήν. Το μέλλον εδώ έχει προαναγγελθεί. Αν δεν υπάρξει διδασκαλία,
δεν μπορεί να
υπάρξει άνθρωπος και ζωή, πολιτισμός και κοινωνία. Όχι,
δεν μαθαίνεις απλά και μόνο Γράμματα στο σχολείο. Διαπαιδαγωγείς για την
αρετή, για το νόημα της ζωής, για την αγάπη και την ομορφιά. Γιατί
«παιδεία είναι μια πράξη αγάπης και κατά συνέπεια μια πράξη θάρρους» (Θ.
Γέρου). Γι’ αυτό να λατρεύεις το σχολείο.
Το σχολείο ανοίγει τη μεγάλη πόρτα που οδηγεί
στον πάντα ανοιχτό ορίζοντα της Γνώσης και στην Κοινότητα, στη συνύπαρξη
και στη φιλία. Εδώ αρχίζει και εδραιώνεται το πανηγύρι των λέξεων και
των εννοιών. Εδώ κάθε μέρα γίνονται θαύματα – και κάθε παιδί
μεταρσιώνεται σε πνευματική οντότητα – και είναι αυτές οι φλόγες της
ζωής που θαυμάζουν και καμαρώνουν οι γονείς. Και ένα και μόνο ζητούν τα
παιδιά από τους δασκάλους: αγάπη. Γι’ αυτό να λατρεύεις το σχολείο.
Ναι, ο εκπαιδευτικός ασκεί ένα επάγγελμα. Αλλά
αυτό είναι το «θεσμικό ντύσιμό του», η επιφάνεια του γεγονότος. Το σώμα
του και η ψυχή του, ο Λόγος του και η Πράξη του υπηρετούν την μόνη ιερή
λειτουργία – και ας λένε οι θρησκείες άλλα για τις δικές τους τυπικές
τελετουργίες -, την πράξη της διδασκαλίας. Στην σχολική αίθουσα τα πάντα
μετασχηματίζονται. Το μαγικό ραβδί της διδασκαλίας μεταμορφώνει την
εξωσχολική εικόνα. Και είναι εδώ το εργαστήρι της πιο δημιουργικής
δημιουργίας!
Οι πρώτες ζωγραφιές αγκαλιά με τις πρώτες
λέξεις, το ξεκίνημα του αλφαβητισμού και η ομαδικότητα του παιχνιδιού, η
αγωγή του αλληλοσεβασμού και της ελευθερίας και η διαπαιδαγώγηση στην
αρετή, η φοβερή αξία του διαλόγου (ο διάλογος δεν μπορεί να υπάρξει όταν
λείπει μια βαθιά αγάπη για τον κόσμο και για τους ανθρώπους, Π. Φρέιρε)
και της συνεννόησης, η καλλιέργεια του πνεύματος και του συναισθήματος,
οι φιλίες και τα ερωτικά σκιρτήματα, η προαγωγή του ορθολογισμού, οι
εγκύκλιες γνώσεις και η ορθογραφία, τα τόσα και τόσα γνωστικά
αντικείμενα και η εμβάθυνση σε μερικά από αυτά, η πολιτιστική ζωή και οι
ποικίλες πρωτοβουλίες, το πέρασμα από την παιδικότητα στην εφηβεία και
από εκεί στη νεότητα, η κλωστή από την εξιστόρηση των παραμυθιών μέχρι
την εξύφανση των ονείρων και των φιλοδοξιών – όλος ο κόσμος του
μέλλοντος και της προόδου είναι εδώ! Γι’ αυτό να λατρεύεις το σχολείο.
Αλλά αυτό το φως της αγάπης, της ομορφιάς, της
γνώσης επιστρέφει σε σένα πιο λαμπερό. Σου κάνει ιερή την ίδια τη ζωή
σου. Τα παιδιά αγάπη θέλουν! Γι’ αυτό να λατρεύεις το σχολείο.
«Αγαπώ πολύ τη δουλειά μου… Ζω κι αναπνέω μέσα από αυτήν. Δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με τίποτε άλλο. Νιώθω ευλογημένη. Κι αυτό αρκεί…» (Δέσποινα).
Υ.Γ.
Το άρθρο γράφτηκε ανάποδα. Η εξαίρετη συνάδελφος
Δέσποινα μου έστειλε την παραπάνω απάντηση στην ερώτησή μου: πώς βλέπει
το σχολείο; Και η απάντησή της με οδήγησε να γράψω το άρθρο με βάση την
απάντησή της, να της ευχηθώ αυτό που ήδη κάνει!
*Ο Νίκος Τσούλιας είναι πρώην Πρόεδρος της ΟΛΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου