Συνδέθηκα με πολύ όμορφες στιγμές της εκπαίδευσης

Του Νίκου Τσούλια

Αναφέρομαι στην περίοδο 1993-2003, στην οποία για τα τρία πρώτα χρόνια ήμουν Ειδικός Γραμματέας της ΟΛΜΕ και για τα επόμενα επτά Πρόεδρός της - στην περίοδο που έχω δημόσια αναφορά, ευθύνη και συμβολή. Εκτιμώ, ότι ως έναν μικρό έστω βαθμό επηρέασα θετικά τα εκπαιδευτικά δρώμενα της χώρας ως Πρόεδρος της ΟΛΜΕ και με βάση το γεγονός ότι τότε το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν ενεργό και αρκετά αποτελεσματικό.
Θα κατατεθούν μόνο γεγονότα - και μάλιστα σε γενική αναφορά -, τα οποία είχε αναδείξει το εκπαιδευτικό κίνημα εκείνης της περιόδου! Ερμηνείες, απολογισμοί, αυτοκριτική έχουν ήδη γίνει κατ’ επανάληψη στο δικό μου ιστολόγιο αλλά και σε άλλες ιστοσελίδες με τις οποίες συνεργάζομαι.
 α) Εκπαίδευση - Σχολείο

Υπήρξε ριζική μαζικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (με άλμα στον αριθμό των εισαγόμενων στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, αφού ο αριθμός τους ανέβηκε από 40.000 σε πάνω από 80.000) καθώς επίσης και περαιτέρω μαζικοποίηση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Έγινε σημαντική ενίσχυση της ποιότητας της εκπαίδευσης με αναμόρφωση όλων των αναλυτικών προγραμμάτων και των σχολικών βιβλίων (ΓΕΛ, ΕΠΑΛ κλπ), με πολλά επιμορφωτικά προγράμματα των εκπαιδευτικών, με τη δημιουργία οργανωμένων για πρώτη φορά σχολικών βιβλιοθηκών, με ενθάρρυνση των πολιτιστικών πρωτοβουλιών των σχολείων και όλα αυτά είτε με κρατική χρηματοδότηση είτε με την αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων - και με την ενεργό συμμετοχή μας στο ΕΠΕΑΕΚ ως κοινωνικοί εταίροι.
β) Εκπαιδευτικός
Μαζικοί διορισμοί σχεδόν κάθε χρόνο. Αύξηση του αριθμού των καθηγητών κατά 50%, από τις περίπου 60.000 το 1993 σε πάνω από 90.000 το 2003!!Κλιμακωτή μείωση του ωραρίου των εκπαιδευτικών ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας, που ενίσχυσε αφενός την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και αφετέρου την ανανέωση του καθηγητικού πληθυσμού, όπως αναφέρθηκε πριν.
Δυνατότητα συνταξιοδότησης των εκπαιδευτικών με 30 χρόνια υπηρεσίας.
Σημαντικές βελτιώσεις στο εισόδημα των εκπαιδευτικών.
Με την κατάργηση της επετηρίδας διασφαλίσαμε σε σημαντικό βαθμό το διορισμό των τότε αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Το αίτημά μας ήταν για διορισμό όλων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών και αυτών που είχαν μία και μόνο σύμβαση, αλλά το Υπουργείο υλοποίησε μέχρι αυτούς που είχαν 16μηνη προϋπηρεσία. Στο επόμενο διάστημα φυσικά διορίστηκαν και οι επόμενοι αναπληρωτές της μιας και μόνης σύμβασης.
γ) ΟΛΜΕ – Συνδικαλιστικό κίνημα
Στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου υπήρξε κινηματικός και δημιουργικός συνδικαλισμός με μαζικές, κατά κανόνα, Γενικές Συνελεύσεις.
Διεξαγωγή πολλών θεματικών συνεδρίων, ημερίδων κλπ.
Ανάπτυξη του ΚΕΜΕΤΕ
Έκδοση ειδικών βιβλίων
Ανάπτυξη των σχέσεων με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς οργανώσεις των εκπαιδευτικών
Οικονομική ενίσχυση για την κατασκευή σχολείων στην Παλαιστίνη και στη Σερβία, που είχαν καταστραφεί από τους πολέμους.
Καθιέρωση για πρώτη φορά της «Παγκόσμιας Ημέρας Εκπαιδευτικών» με τη σύμπραξη όλων των εκπαιδευτικών φορέων και των τριών βαθμίδων Ελλάδας (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΟΙΕΛΕ, ΠΟΣΔΕΠ, Ομοσπονδία των καθηγητών των ΤΕΙ) και Κύπρου, στην οποία ως ομιλητής επιλέχθηκα ομόφωνα εγώ λόγω της έντονης δράσης της ΟΛΜΕ. Η εκδήλωση έγινε υπό την αιγίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας παρουσία του τότε Προέδρου κ. Κωστή Στεφανόπουλου.
Ενδεικτικό στοιχείο της δυναμικής της ΟΛΜΕ εκείνης της περιόδου είναι η παρουσία όλων των αρχηγών των κομμάτων της τότε αντιπολίτευσης (φυσικά με αναφορά στις σχετικές προσεγγίσεις των κομμάτων τους) σε εκδήλωση - συνέντευξη τύπου της ΟΛΜΕ με πρωτόγνωρη δημοσιότητα και με θέμα την παρουσίαση των θέσεών της για τη Δημόσια Εκπαίδευση και τον Εκπαιδευτικό. Τέτοια εκδήλωση με προφανή την πολιτική σημασία της αλλά και τον συμβολισμό της δεν έχει γίνει ποτέ άλλοτε όσον αφορά την ΟΛΜΕ αλλά και οποιοδήποτε άλλο συνδικαλιστικό χώρο στη διάρκεια της μεταπολίτευσης!
δ) Προσωπικά
Συμβάλλαμε, η παράταξή μου και εγώ, στις επεξεργασίες θέσεων σε όλα τα ζητήματα της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το 8^ο Συνέδριο (1997)· τις αποφάσεις του οποίου τις επικαλούνται ακόμα και μέχρι σήμερα 22 χρόνια μετά τα συλλογικά μας όργανα!
Ήμουν «επικεφαλής» της μεγαλύτερης απεργίας των καθηγητών στην ιστορία της ΟΛΜΕ. Αν και διαφώνησα με την παράτασή της από ένα σημείο και μετά, την υπηρέτησα θεσμικά και κινηματικά. Η συνολική στάση μου εκτιμήθηκε ως ορθή αφού α) η παράταξή μου (η ΠΑΣΚ) - αν και «φιλοκυβερνητική» και σε απεργία διάρκειας χωρίς τις επιδιωκόμενες υλοποιήσεις των αιτημάτων - αύξησε το ποσοστό της στο αμέσως επόμενο συνέδριο του κλάδου μας και β) επανεξελέγην άλλες τρεις φορές πρόεδρος της ΟΛΜΕ, και είμαι ο «μακροβιότερος» στη θέση αυτή στην ιστορία της. Σημειωτέον ότι μετά από απεργία διάρκειας πάντα υποχωρούσε εκλογικά κατά πολύ η παράταξη που είχε τον πρόεδρο και ποτέ δεν επανεκλέχτηκε ο ίδιος πρόεδρος – αυτά για όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο.
Αρθρογραφούσα σε όλες τις μεγάλες και έγκυρες εφημερίδες και σε εκπαιδευτικά περιοδικά αναδεικνύοντας τα ζητήματα της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού με μεγάλη συχνότητα – παίρνοντας και φραστική επιβράβευση από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο για το περιεχόμενο των άρθρων.
Επέστρεψα στο Λύκειό μου, στο οποίο δίδαξα, γιατί πάντα λάτρευα τη διδασκαλία, χωρίς να κάνω αίτηση ούτε για υποδιευθυντής και χωρίς να αποδεχτώ «φιλόδοξη» θέση εκτός σχολείου.
Συμμετείχα ως Πρόεδρος της ΟΛΜΕ στο Δ.Σ. του Σωματείου Αγώνα Συμπαράστασης της Κύπρου σε όλη την αναφερόμενη χρονική περίοδο με αρκετές πρωτοβουλίες.
Αυτά όλα είναι γεγονότα και μόνο….
Δύο σχόλια
α) Πάντα υπερασπιζόμουνα τις αποφάσεις του κλάδου μας με απόλυτο τρόπο διατηρώντας βέβαια το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και τη δυνατότητα να αγωνίζομαι να τις τροποποιώ όταν έκρινα κάτι ως καλύτερο, πάντα όμως στις εσωτερικές λειτουργίες του κλάδου μας. Αυτό σήμαινε, εκτός των άλλων, ότι έπαιρνα ευθύνη για τη θέση που υπηρετούσα.
β) Στήριζα πάντα και στηρίζω το χώρο της κεντροαριστεράς, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το ΚΙΝ.ΑΛ. (χωρίς να έχω καμιά κρατική ή διοικητική εξέλιξη – πέραν εκείνης της έμμισθης σχέσης μου ως εκπαιδευτικός). Και αισθάνομαι πολύ όμορφα γι’ αυτό. Η περίοδος της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ είναι συγκριτικά – κατά τη γνώμη μου – η πιο δημιουργική περίοδος για τη μεταπολεμική περίοδο της Ελλάδας. Αναζητώ δε κάποια αντάξιά της. Όσοι εμπνεόμενοι από τα ρεύματα του λαϊκισμού (ακροδεξιά, δεξιά ή αριστερά) θεωρούν ότι η κρίση είναι «συνάρτηση μιας μεταβλητής», του ΠΑΣΟΚ, εκτιμώ ότι απλά έχουν διάσταση από την πραγματικότητα!
Και κάτι σαν επίλογος…
Ήταν πολύ τιμητικό για μένα που εκπροσώπησα τους καθηγητές της χώρας, γιατί πάντα θεωρούσα και τόνιζα ότι οι εκπαιδευτικοί είναι το πιο ζωντανό μέρος των «οργανικών διανοούμενων», αφού διαπαιδαγωγούν και μορφώνουν τη νέα γενιά όχι μόνο με τη διδασκαλία αλλά και με την ευρεία πολιτιστική κινητικότητα στα σχολεία. Ήταν πολύ τιμητικό επίσης για μένα που συνδέθηκα με όμορφες και δημιουργικές στιγμές της εκπαίδευσης.
Αναρωτιέμαι. Αν εξαιρεθεί φυσικά η πρώτη περίοδος της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ με τον ιστορικό εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης με τους «Νόμους – σταθμούς» 1566/1985 και 1268/1982, υπήρξε άλλη καλύτερη περίοδος για την εκπαίδευση και για τον εκπαιδευτικό από τη δεκαετία 1993 – 2003, και ποια μπορεί να είναι αυτή; Και εκτιμώ ότι συνέβαλα και εγώ από τη κορυφαία θέση ευθύνης που είχα.

Από συνέντευξη τύπου της ΟΛΜΕ. Δεξιά το Δ.Σ., αριστερά οι αρχηγοί κομμάτων: κκ
Μπανιάς, Σαμαράς, Τσοβόλας, Κωνσταντόπουλος, Παπαρήγα, Έβερτ.  
ΠΗΓΗ: