Ρόδος, πανηγύρι των Μαριτσών, 5 Αυγούστου: κλιμάκιο εφοριακών διενεργεί ελέγχους σε τοπικό πανηγύρι, στο οποίο δεν έχει δοθεί άδεια να στήσουν τους πάγκους τους οι έμποροι και οι πλανόδιοι μικροπωλητές.
Εκείνοι, ωστόσο, το κάνουν, έστω και χωρίς κάτι εξόχως απαραίτητο: τις ταμειακές μηχανές. Οι ελεγκτές της εφορίας εντοπίζουν τις παραβάσεις και επιχειρούν να κόψουν πρόστιμα, όμως προπηλακίζονται από πολίτες και εμπόρους και χρειάζεται η συνδρομή της αστυνομίας, για να φυγαδευτούν.Φλώρινα, Αμύνταιο, 5 Οκτωβρίου: τρεις εφοριακοί διενεργούν ελέγχους σε μεγάλη εμποροπανήγυρη της περιοχής. Από τους πάγκους των εμπόρων... απουσιάζουν και πάλι οι ταμειακές μηχανές. Ο έλεγχος όμως και η επιβολή προστίμων δεν ολοκληρώνονται ποτέ, καθώς και πάλι το κλιμάκιο των ελεγκτών κινδυνεύει με... λιντσάρισμα και, σαν να μην έφτανε αυτό, βρίσκονται και με μια μήνυση να τους βαραίνει, με τις κατηγορίες της κατάχρησης εξουσίας και της υπέρβασης καθήκοντος! Για καλή τους τύχη, δεν πέρασαν τη νύχτα στα κρατητήρια...
Τα παραπάνω περιστατικά, όπως και πλείστα όσα δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αλλά συμβαίνουν σε καθημερινή βάση, καταδεικνύουν ότι το Μνημόνιο είναι εκ προοιμίου καταδικασμένο να αποτύχει. Και αυτό γιατί, έτσι όπως το υλοποιούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις την τελευταία πενταετία, είναι εστιασμένο και στοχοπροσηλωμένο στην ενίσχυση των ελεγκτικών και εισπρακτικών μηχανισμών και στη συνακόλουθη εισροή εσόδων, σχεδόν αποκλειστικά από τη φορολογία. Λογικό είναι, κάποια στιγμή, σε μια εξαντλημένη, εξουθενωμένη από το ανελέητο «φοροκυνηγητό» κοινωνία, να υπάρξει και αντίδραση. Άλλοι θα σταματήσουν να πληρώνουν τους φόρους τους, άλλοι δεν θα κόψουν αποδείξεις, άλλοι θα επιχειρήσουν να αποτρέψουν τους ελέγχους με νύχια και με δόντια... Και η κατάληξη θα είναι κοινή: η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή θα συνεχίσουν «να ζουν και να βασιλεύουν».
Το μεγαλύτερο εμπόδιο στα φιλόδοξα σχέδια του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Τρύφωνα Αλεξιάδη, που έχει αναλάβει να «τρέξει» τη φορολογική μεταρρύθμιση, είναι η έλλειψη φορολογικής συνείδησης στον Έλληνα. Ας το παραδεχτούμε: εάν μπορούσαμε να μην πληρώνουμε δεκάρα στην εφορία, θα το κάναμε όλοι. Θα το έκαναν ακόμα και εκείνοι οι συνεπείς φορολογούμενοι που, όταν ακούνε για ρυθμίσεις χρέων ή για παρατάσεις φορολογικών υποχρεώσεων, αντιδρούν με την ατάκα «καλά, εγώ που πλήρωνα κανονικά τόσο καιρό, είμαι μ@λ@κ@ς;».
Στην κοινωνία το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια άτυπη, «σιωπηρή» συμφωνία -συμμαχία, αν προτιμάτε. Κάθε πέντε-δέκα κούρσες, για παράδειγμα, ο ταξιτζής του φόρου 26% από το πρώτο ευρώ και του ΦΠΑ 23%, που έχει μετατραπεί σε φοροεισπράκτορα του κράτους, θα πει στον πελάτη: «Φιλαράκι, πόσο πληρώνεις συνήθως γι' αυτή τη διαδρομή; Δέκα ευρώ; Ωραία, θα μου δώσεις εννέα και δεν θα σου κόψω απόδειξη». Ή ο έμπορος, π.χ., θα πει στον άνθρωπο που θα... τολμήσει -γιατί η κατανάλωση είναι μόνο για γενναίους, τώρα πια- να πατήσει στο κατάστημά του: «Αυτό το πουκάμισο κάνει 50 ευρώ. Σας το αφήνω 40 χωρίς απόδειξη». Και, σχεδόν κάθε φορά, ο πελάτης, ο καταναλωτής, ο πολίτης θα συμφωνήσει. Γιατί; Γιατί καταλαβαίνει σε ποια κατάσταση έχουν περιέλθει οι επαγγελματίες, γιατί γνωρίζει πως με τη φοροαποφυγή θα βάλει κάτι στην άκρη κι αυτός. Και... πάλι καλά, εδώ που τα λέμε, γιατί είναι η παραοικονομία, το «μαύρο χρήμα» που συντηρεί την πραγματική οικονομία όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, και υπάρχουν ακόμα μαγαζιά ανοιχτά και άνθρωποι που έχουν εργασία. Διαφορετικά, τα περίφημα «λουκέτα» θα ήταν πολύ περισσότερα και οι αυτοκτονίες απεγνωσμένων επαγγελματιών θα είχαν λάβει διαστάσεις... γενοκτονίας.
Εκεί, λοιπόν, είναι η πραγματική «μάχη». Στο να πείσει η κεντρική εξουσία τον Έλληνα ότι οφείλει να είναι συνεπής στις φορολογικές του υποχρεώσεις. Μπορεί να το πετύχει; Πολύ φοβάμαι ότι είναι, ήδη, πολύ αργά. Όσο κι αν κάποιοι επιμένουν ότι υπάρχει ακόμα... ξύγκι, η αλήθεια είναι ότι η φοροδοτική ικανότητα ακόμα και ανθρώπων που υπήρξαν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και φειδωλοί στις δαπάνες τους όλα τα προηγούμενα χρόνια, καταφέρνοντας ακόμα και να βάλουν κάτι στην άκρη για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους ή για μια δύσκολη στιγμή, έχει πια εξαντληθεί. Πλέον ζουν, «τρώγοντας» από τα έτοιμα. Τους λούζει κρύος ιδρώτας, εάν ο μισθός τους αργήσει πέντε-δέκα μέρες να καταβληθεί κι ενώ οι υποχρεώσεις «τρέχουν». Και, αν απέναντί τους βρεθεί κάποιος άνθρωπος σε ανάλογη κατάσταση, που θα τους πει «κάνει δέκα, δώσε μου πέντε και ξέχνα την απόδειξη», θα γνέψουν συγκαταβατικά...
Ποιος θα τολμήσει, άλλωστε, να τους κατηγορήσει; Και ποιος θα μπορέσει να την εντοπίσει και να την κυνηγήσει αυτήν τη «διαρροή» εσόδων για το κράτος, κύριε Αλεξιάδη μου;
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου