Πριν προβεί στην περίφημη δήλωσή του, περί
ιδιωτικών σχολείων και κομματικής πελατείας, ο κ. Δημήτρης Σεβαστάκης
–βουλευτής, ακαδημαϊκός και, από σατανικό lapsus, ζωγράφος των
«Κτισμένων σχολίων» (Συλλογή ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, 2006)– είχε μια μικρή
μιντιακή καριέρα που κακώς δεν αξιολογήθηκε όπως της έπρεπε. Ήταν τότε
που, ανίκανοι να εκλαϊκεύσουν την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος, οι
στελεχάρες του ΣΥΡΙΖΑ είχαν εξαφανιστεί από την πιάτσα, αφήνοντάς τον να
βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ολομόναχος.
Είναι αλήθεια ότι ο κ. Σεβαστάκης, σαν να είχε κάνει μεσοθωράκιο εμφύτευση ψείρας (ασύρματο μικρόφωνο), έτρεχε παντού όπου το χρέος τον καλούσε. Εγώ, επειδή έχω και τις αδυναμίες μου, τον πετύχαινα σφήνα ακόμη και ανάμεσα σε ραδιοφωνικές αθλητικές εκπομπές. Με εκείνο το υπνωτιστικό ηχόχρωμα που έχουν συνήθως οι ακαδημαϊκοί, ήταν σαν να μου ψιθύριζε γλυκά στο αυτί για τη μεταγραφή του Καμπιάσο από τη Λέστερ στον Ολυμπιακό και για κάτι μυστικές συναντήσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον πρόεδρο της Μπεσίκτας – πάλι καλά που δεν μας ήρθε καλοκαιριάτικα κανά τούρκικο «παλτό»…
Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω και πως θα αρχίσω να τα λαλώ σαν τον Φλαμπουράρη υπό την επήρεια καφεΐνης με δεκαεννέα ζάχαρες. Διότι ως γνωστόν, τα καθεστώτα πέφτουνε, αλλά το αποτύπωμά τους στη γλώσσα μένει.
Ας με ενημερώσει κάποιος, παρακαλώ. Έχω άραγε το δικαίωμα, ανάμεσα στα τόσα συριζαϊκά ιδιώματα, να διαλέξω την συριζαϊκήν της αρεσκείας μου; Διότι, μη νομίζεις. Είμαι κι ελόγου μου μέγα ψώνιο, όθεν ελπίζω μια μέρα να τα λέω κι εγώ σαν τον κ. Σεβαστάκη. Άκου πτώμα να μαθαίνεις. (Ακολουθεί μικρό απόσπασμα, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/5/2012 )
- Όχι, από Νέα Σμύρνη. Κατάστημα «Το παλουκάκι».
- Δεν το ξέρω.
- Καθ’ όσον δεν συχνάζουν φιόγκοι…
(Γιώργος Γαβριηλίδης, Αθηνόδωρος Προύσαλης. Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη. Φίνος Φιλμ, 1968)
ΠΗΓΗ:
Είναι αλήθεια ότι ο κ. Σεβαστάκης, σαν να είχε κάνει μεσοθωράκιο εμφύτευση ψείρας (ασύρματο μικρόφωνο), έτρεχε παντού όπου το χρέος τον καλούσε. Εγώ, επειδή έχω και τις αδυναμίες μου, τον πετύχαινα σφήνα ακόμη και ανάμεσα σε ραδιοφωνικές αθλητικές εκπομπές. Με εκείνο το υπνωτιστικό ηχόχρωμα που έχουν συνήθως οι ακαδημαϊκοί, ήταν σαν να μου ψιθύριζε γλυκά στο αυτί για τη μεταγραφή του Καμπιάσο από τη Λέστερ στον Ολυμπιακό και για κάτι μυστικές συναντήσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον πρόεδρο της Μπεσίκτας – πάλι καλά που δεν μας ήρθε καλοκαιριάτικα κανά τούρκικο «παλτό»…
Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω και πως θα αρχίσω να τα λαλώ σαν τον Φλαμπουράρη υπό την επήρεια καφεΐνης με δεκαεννέα ζάχαρες. Διότι ως γνωστόν, τα καθεστώτα πέφτουνε, αλλά το αποτύπωμά τους στη γλώσσα μένει.
Ας με ενημερώσει κάποιος, παρακαλώ. Έχω άραγε το δικαίωμα, ανάμεσα στα τόσα συριζαϊκά ιδιώματα, να διαλέξω την συριζαϊκήν της αρεσκείας μου; Διότι, μη νομίζεις. Είμαι κι ελόγου μου μέγα ψώνιο, όθεν ελπίζω μια μέρα να τα λέω κι εγώ σαν τον κ. Σεβαστάκη. Άκου πτώμα να μαθαίνεις. (Ακολουθεί μικρό απόσπασμα, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/5/2012 )
«Ο ΣΥΡΙΖΑ εισηγείται ένα επώδυνο και ανέμελο είδος αστικοδημοκρατικής κανονικότητας, μια ανεστραμμένη αρχή Μικόμπερ – μια αρχή της αθεράπευτης αισιοδοξίας ως προς το αυτόνομο της παραγωγής πολιτικό εποικοδόμημα. Προσπαθεί να συγκλίνει, να συνδέσει ποικίλα, ιζηματογενή ηθικά και πολιτικά προτάγματα, τις νέες ρευστές εργασιακές ζώνες, τους διάσπαρτους μικροπομπούς υπόρρητων ισχυρισμών, μερικοτήτων, κοινωνικών θραυσμάτων».- Excuse me, μήπως είσαστε από την Αφρική;
- Όχι, από Νέα Σμύρνη. Κατάστημα «Το παλουκάκι».
- Δεν το ξέρω.
- Καθ’ όσον δεν συχνάζουν φιόγκοι…
(Γιώργος Γαβριηλίδης, Αθηνόδωρος Προύσαλης. Μια Ιταλίδα απ’ την Κυψέλη. Φίνος Φιλμ, 1968)
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου