Η άλλη όψη του φεγγαριού!

 ΤΟΥ  ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Το κλίμα στην καθημερινότητα, όπως τις μέρες αυτές το νοιώθουμε στις παρέες, τις συζητήσεις, τις διαδηλώσεις, το βλέμμα, είναι και πάλι στην αναζήτηση απαντήσεων.

Όσοι και όσες έχουν δουλειά φοβούνται μην την χάσουν. Και οι νέοι, οι νέες, οι άνεργοι, ότι δεν θα βρουν "ποτέ" αξιοπρεπή δουλειά.

Ο φόβος, για την μείωση πρωτίστως των συντάξεων και μετά των μισθών, στο αποκορύφωμα, παρά τις "επίσημες" δηλώσεις και «καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις».

Τα ζητήματα ασφάλειας (γεωπολιτικές ανακατατάξεις, προσφυγικό) και οι χειρισμοί της κυβέρνησης, της Ευρώπης, σε πρώτο πλάνο.

Η περιπέτεια της Ευρώπης στα καινούργια προβλήματα που, μαζί με την κρίση, συσσωρεύει ακόμη μεγαλύτερη πολυπλοκότητα καθιστά "αόρατο" το πότε η εμβάθυνση και η ολοκλήρωση, η επάνοδος σε δημιουργικές πολιτικές για την Ευρώπη της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της σύγκλισης και της αντιμετώπισης της ανεργίας και των ανισοτήτων θα πρυτανεύει στον δημόσιο διάλογο και χώρο.

Το ερώτημα είναι, τι αναγγέλλει αυτό το κλίμα; Τι αρχίζει να κυριαρχεί και πάλι, τι και πότε μπορεί να συντελεστεί. Η παρατεταμένη αβεβαιότητα και αστάθεια, για τις "νέες" διαπραγματεύσεις και την οικονομία, αντιστρέφει "βουβά", αλλά αισθητά πλέον, τα πράγματα για την κυβέρνηση.

Κα αναμφίβολα υποκρύπτει πολιτικά παίγνια εντός αλλά και από εκτός της χώρας.
Κρίσιμο ζήτημα είναι οι "νέες διαιρέσεις", ο έλεγχος των πεπραγμένων της κυβέρνησης, κυρίως απο την αξιωματική αντιπολίτευση, πόσο και με ποιά βάση θα ανοίξει θέματα παραπομπών και ειδικών δικαστηρίων χωρίς να μεταλλαχθούν οι αντιπαραθέσεις σε διχασμό.
Η επανεμφάνιση της ατμόσφαιρας αυτής λειτουργεί ως ο πιο επικίνδυνος και υπόγειος ιός φθοράς και κοινωνικής απονομιμοποίησης της εκάστοτε κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες (με άλλη μορφή και διάσταση, αφού δεν είναι ίδιες) έχει ήδη μπει στον δικό της κύκλο τραυματικών επεισοδίων, που δύσκολα είναι διαχειρίσιμα αφού οι ταχύτητές τους είναι πολύμορφων "μεταμορφώσεων και κατευθύνσεων".

Η αναζήτηση περασμάτων, από τον "ένα κόσμο" της οδύνης και της ανασφάλειας "στον άλλο" της ανάταξης και των πολιτικών πράξεων με αξία και θετικό αντίκτυπο στην ζωή, είναι ζητούμενο και πάλι του λαού και της κοινωνίας.

Η εναλλακτική, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί και δεν προκύπτει από τα σχήματα και τα πρόσωπα της υπάρχουσας σκηνής ή μόνο από αυτά, χωρίς σοβαρές αλλαγές, ουσιαστικές μεταμορφώσεις και νέες συνθέσεις σχημάτων, κυρίως με κοινωνικές δυνάμεις.

Αυτό δεν σημαίνει, ότι η πραγματικότητα αυτού του κόσμου (με τις δύο κύριες εκδοχές που εμπεριέχει: της παρακμιακής τροχιάς και των αδιεξόδων ή της δημιουργίας και της εξόδου) δεν θα "γεννήσει" την εναλλακτική. Το ερώτημα είναι πώς, πότε και ποιά θα είναι: Αν θα αποτελεί σοβαρή και αποτελεσματική εναλλακτική και όχι απλή εναλλαγή για ένα νέο κύκλο στο χρόνο με την ύφεση ή την ασταθή και "άνεργη ανάπτυξη" παρούσες!

Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα, εάν τα δεδομένα ειναι περίπου τα ίδια ή τα διαφαινόμενα, μπαίνει σιγά-σιγά σε νέα διεργασία. Το ζήτημα είναι τι και πόσο νέο θα είναι αυτό που θα προκύψει και άν θα προλάβει -έως τις επόμενες εκλογές- να εκφραστεί ή αν, για μια ακόμη φορά, και αυτή η μόχλευση θα καταγραφεί απο το: "ώδινεν όρος και έτεκεν μυν"! 
*Ο ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ Α.Δ.Ε.Δ.Υ.