Κλοιός για τέταρτο μνημόνιο;

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Τις μέρες της εσωτερικής "έντασης" που διανύουμε οι τίτλοι: η χώρα σε κλοιό, έμφραγμα, εξέγερση κλπ και η αποσπασματική παρουσίαση δηλώσεων, "ειδήσεων", αναλύσεων αποκαλύπτουν την προβληματική λειτουργία ποικιλώνυμων παραγόντων της "δημόσιας" ζωής και επικοινωνιακών μηχανισμών.

Ο λαϊκισμός των "αντι- λαϊκιστών "  και η ρητορική των λαϊκιστών της "άλλης όχθης" ανταγωνίζονται σε πομπώδεις "μικρό-μεγαλοστομίες"  στον δακτύλιο του φόβου τους για ολόκληρη την αλήθεια στο λαό.

Τελικά το τι έρχεται για τους απλούς ανθρώπους άλλη μια φορά είναι "άγνωστο". Το ζήτημα είναι (μόνο;) αν φεύγει η κυβέρνηση και ανεβαίνει η ΝΔ, με μεταβατικό  κυβερνητικό σχήμα ή όχι, ή αν τούτες και τις επόμενες εβδομάδες στρώνεται το χαλί για 4ο μνημόνιο;

Οι διαβεβαιώσεις περί "εξόδου" με τα τωρινά δεδομένα και όταν η χώρα έχει προσδεθεί (με ευθύνη των κύριων πολιτικών δυνάμεων) στην μνημονιακή διαχείριση είναι κάλπικες χαραμάδες ελπίδας, " πολιτικό εμπόριο αισιοδοξίας".
Άλλο η παράδοση της μνημονιακής σκυτάλης και διαφορετικό η λύση της κρίσης.

Το λάθος του προγράμματος ή της εφαρμογής του με τις κυλιόμενες ευθύνες, τους αλληλόχρεους λογαριασμούς σκοπιμοτήτων και την χειραγώγηση της πληροφόρησης ή παραπληροφόρησης υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα του όποιου, έστω και κακού κυβερνητικού σχεδίου, κυρίως όμως την ανάδειξη από το λαό πιο ευέλικτων, σωστών πολιτικών προτάσεων, σοβαρών θέσεων και προσώπων.  

Τελικά ο κλοιός είναι στην υγιή παραγωγική μηχανή του τόπου και τον λαό δηλ. στην ατμομηχανή όταν η πατρίδα είναι ανοιχτή, χωρίς οριογραμμή στις νέες θύελλες -οικονομικές, μεταναστευτικές, γεωπολιτικές - που έρχονται από παντού, από το διεθνές, ευρωπαϊκό συντηρητικό κατεστημένο, το μεσογειακό, μεσανατολικό περιβάλλον.

Ο αφελληνισμός επιχειρήσεων, υποδομών, δικτύων, αξιοποίησης των φυσικών πόρων, δανείων, ακινήτων και οτιδήποτε έχει "αξία" στους αγοραίους πλειστηριασμούς επιτείνει τον κύκλο φθοράς.

Αρκετοί με επιλεκτική μνήμη ή ανάγνωση πλευρών της ιστορίας, των εξελίξεων, είναι έτοιμοι να υψώσουν και πάλι την κραυγή: 
 Και τι μπορεί να γίνει αφού είμαστε υπερχρεωμένοι;

Αν αντιστρέψουμε το ερώτημα: 
Δηλ. αν καταστραφεί η κοινωνική ασφάλιση, γίνει πιο βαριά η φορολογία, συρρικνωθούν ως κρατική φιλανθρωπίας οι ιατροφαρμακευτικές παροχές, τα σχολεία περιοριστούν στα όρια του κέντρου κάθε δήμου κ.ά., δηλαδή γίνουν οι "τέλειες" εξισώσεις για "οικονομίες κλίματος" θα υπάρξει ανάκαμψη;
Οι κορώνες με συγκρούσεις άνευ στρατηγικής κάποιοι "εκτιμούν" ότι "βολεύει" πρόσκαιρους κομματικούς ανταγωνισμούς. Όμως είναι πολλά τα χρόνια της κρίσης για να επιτρέπουν την ανυπαρξία στοιχειώδους διορατικότητας!

Ο χρόνος - γέφυρα ανάμεσα στα τωρινά και το μεσόπροθεσμο κρύβει πολλά: ένα ή δύο βήματα για το ασφαλιστικό ή φορολογικό; Τακτικές της κυβέρνησης, με ποιο βάθος; 

Η αποφυγή ενός 4ου μνημονίου έχει ζωτικό, παραγωγικό χρόνο εικοσιπέντε εβδομάδων.

Αν δεν τα καταφέρουμε μπορεί να αναλογιστεί κανείς τι σημαίνει σε προϋποθέσεις, όρους και στο χρόνο η επιμήκυνση της περιπέτειας.

Τότε η απογοήτευση μπορεί να μετατραπεί σε συλλογική (όχι ατομική ) απόγνωση και να εκδηλωθεί ως "τραυματική και χαώδης"!

Η διέξοδος είναι στην σύνεση, ευθύνη, στην άφθαρτη σχέση, συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και την κοινωνία.

Είναι επείγον δηλαδή  ο κλοιός να ανοίξει προς τα έξω και όχι να "γίνεται" σύνορο διαίρεσης  εντός της χώρας.
*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι Πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.