Η συζήτηση στην Βουλή για το "παράλληλο" πρόγραμμα και την “μεταρρύθμιση” του Δημοσίου αποτύπωσε την αποτυχία και το αδιέξοδο πολιτικής διαχείρισης, πλέον, του "σχεδίου εξόδου από την κρίση" με μνημονιακές συνταγές. Ο αναπροσανατολισμός της χώρας με "επανακυριαρχία" του ντόπιου κατεστημένου, που πιστεύει ότι ο "δικός του κόσμος" μένει αμετάβλητος ενώ γκρεμίζεται όλων των άλλων, καταρρέει.
Η "αποτυχία της κυβερνώσας αριστεράς" δεν συγκροτεί "νέο block" είτε με προσφυγή στις κάλπες, είτε με κυβέρνηση του γνωστού τύπου "οικουμενικότητας" για την λήψη των "αναγκαίων και επώδυνων μέτρων" που τόνισε ένας εκ των "μικρομετόχων" της συμπαράταξης σε πρόσφατη συνδιάσκεψη.
Μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού ζει στην ψευδαίσθηση της "νομοτελειακής πτώσης, συντήρησης ή αύξησης" των εκλογικών ποσοστών ή νέου δικομματισμού.
Στις ζοφερές συνθήκες της εποχής οι επιτήδειοι και τεχνικοί της πολιτικής συνεχίζουν με τους παλιούς τρόπους, "αγνοώντας" ότι η "πολυεπίπεδη" δεξιοτεχνία στην ίντριγκα εκμηδενίζει την αξία της πολιτικής και καθιστά ρηχό το "παιχνίδι", σε μια ώρα που οι δυσχέρειες εγείρουν σοβαρά ζητήματα για το ρόλο και την αποτελεσματικότητα της "τρόικας", την εθνική και ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Οι εξελίξεις στο σχήμα διακυβέρνησης (ευρύτερο ή οικουμενικό) πολύ λίγη αποδοτικότητα έχουν στην μέγγενη αυτής της "ποιότητας" και υποκρισίας.
Η χώρα με 3εκ. ενεργό πληθυσμό που "σηκώνει" άλλα 8 εκ. και με "άγνωστο" το τοπίο που διαμορφώνεται από τις μεταναστευτικές ροές (εάν δεν ανακοπούν ή διοχετευτούν) εισέρχεται ήδη σε ζώνη επικινδυνότητας.
Για τα σοβαρά θέματα: ύφεση, δημοσιονομικό κενό, κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια -που οδηγούν στην “ανάγκη” νέας ανακεφαλαιοποίησης- δεν ακούσαμε τίποτα. Ενώ για το προσφυγικό λέγονται πράγματα που ξεπερνιούνται την επόμενη ώρα.
Αν δούμε πέρα από μικροπολιτικές και μεγαλολαγνείες, για να σταθεί η χώρα απαιτείται ανάληψη ευθύνης και πρωτοβουλίες που υπερβαίνουν τα κομματικά όρια. Άλλως στις ασύμμετρες, πλέον, απειλές η παρακμή μπορεί να έχει «πάτο» αλλά με μεγαλύτερη -και εθνικών διαστάσεων- καταστροφή. Ζητούμενο είναι η εθνική και κοινωνική ενότητα για ανασυγκρότηση σε βάθος με στόχους προόδου.
Η "ηθική" της ρητορικής για "σωτηρία" της χώρας με τους πολίτες να είναι σε καταστάσεις "ολικής" ανασφάλειας είναι άνευ ουσίας και εμπαιγμός. Αποκτούν νόημα αν υπάρξει ενιαία και παράλληλη αντιμετώπιση του εθνικού, οικονομικού, κοινωνικού ζητήματος.
Η ανάγκη για αύξηση της ικανότητας διακυβέρνησης, αποφασιστική εθνική και ευρωπαϊκή γραμμή είναι πρόδηλη.
Πυρήνας πρέπει να είναι η άμεση φυγή από το δόγμα: δημοσιονομική πειθαρχία και λιτότητα και άμεση μετάβαση σε "νέο": δημοσιονομική υπευθυνότητα και μεταρρυθμίσεις με κατεύθυνση την ανάπτυξη (και όχι τα δημοσιονομικά) γιατί έτσι μόνο χτυπάμε την ύφεση, εξυπηρετείται το χρέος, διασώζεται το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική συνοχή.
Μπορούμε; Μόνο με σοβαρή ανασύνταξη και συμφωνία σε συγκροτημένη εθνική πορεία.
Εμείς και η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσουμε στις κατάλληλες κινήσεις, και όχι μόνο σε συσκέψεις κορυφής, αποδεχόμενοι ένα πρόγραμμα με γραμμή για τα σύνορα της χώρας και της Ευρώπης και για την επανεκκίνηση της οικονομίας.
Η ΕΕ είναι υποχρεωμένη στην αποδοχή ενός νέου σχεδίου -με βάση την σωστή ανάλυση των εξελίξεων, για λόγους πολιτικούς, πολιτισμικούς αλλά και νομικούς -με βάση τις συνθήκες.
Και ο νοών, νοείτω!
* Ο Σπύτος Παπασπύρος είναι Πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου