Η κατάρρευση της Lehman Brothers πυροδότησε την κρίση, που έκτοτε πολλαπλασιάστηκε πολύμορφα. Η νευρικότητα στις αγορές για την Deutsche Bank μπορεί να επιτρέπει να κουνάμε το δάκτυλο εναντίον της Γερμανικής κυβέρνησης αλλά αυτό δεν αποτελεί ασπίδα στις επιπτώσεις, έξοδο από την κρίση, διόρθωση ή ενδυνάμωση σε άλλη κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής πολιτικής.
Η κρίση που ξεκίνησε από τη μητρόπολη του Καπιταλισμού και από τον χρηματοπιστωτικό τομέα κάνει ομόκεντρους κύκλους. Η παλίρροια είναι στοιχείο της εξέλιξής της με τον συγκεκριμένο τύπο ασκούμενων πολιτικών.
Η κρίση συνεχίζει να καταστρέφει ότι βρήκε ή έφερε στο όριο ή στο κόκκινο (κράτος, επιχείρηση, νοικοκυριό, άτομο, με ανοίγματα και υπερδανεισμό), δηλ. το πιο αδύναμο το εξοντώνει. Επομένως μία πτώση της Deutsche Bank, δηλαδή μεγαλύτερη ένταση της κρίσης, πρέπει να μας ικανοποιεί;
Φτάνει πια με τις “προσδοκίες”: για πετρέλαιο στο Αιγαίο, πολεμικές αποζημιώσεις, διάλυση του Ευρώ, για τους "τρείς μάγους" από την Ανατολή και την Ασία για επενδύσεις και αγορά του χρέους που όλο ξεκινούν αλλά ποτέ δεν φτάνουν.
Αρκετά με τους "σωτήρες" που σώζουν από το ’92 το ασφαλιστικό, τις τηλεπερσόνες με τα "άν και όταν" της μερικής λύσης Γιαννίτση, που καλλιεργούν ενοχικά σύνδρομα για τις κοινωνικές αντιδράσεις και κρύβουν οργανωμένα συμφέροντα.
Τα Ζάππεια, οι αγανακτισμένοι, τα σκισμένα μνημόνια, τα κλειστά επαγγέλματα που άνοιξαν, οι "μεταρρυθμίσεις που όλο μεταρρυθμίζονται" δεν αύξησαν το ΑΕΠ, τις θέσεις εργασίας, δεν σταμάτησαν τη μετανάστευση των νέων και των επιχειρήσεων. Η πλήρης φτωχοποίηση είναι προ των πυλών με ή άνευ παράταση της αξιολόγησης, το δε κλίμα το έφαγε -όπως λένε στα χωριά μας- ο γάιδαρος.
Να δούμε την αλήθεια δηλ. ότι η συρρίκνωση της εργασίας, με έναν εργαζόμενο σχεδόν για ένα συνταξιούχο, στερεύει την πηγή χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης, η οποία χρεοκοπεί μόνο όταν χρεοκοπούν τα κράτη και όχι το αντίθετο.
Αν για τη διάσωση της Deutche Bank σπάσει ο κανόνας (και η νομιμότητα) που δεν επιτρέπει η ΕΚΤ να αγοράζει τραπεζικά ομόλογα προκύπτει ένα ερώτημα και γεννιέται μία ευκαιρία. Το ερώτημα είναι «γιατί δεν έγινε αυτό το 2010 για τη χώρα μας και οδηγήθηκε σε χρεοκοπία». Για να σταματήσει το μαρτύριο της σταγόνας και ο βασανισμός του λαού μας χρειάζεται επιτέλους εθνικό μέτωπο και δικό μας σχέδιο με απαίτηση να γίνει σεβαστό.
Επομένως φυγή από την εργαλειακή προσέγγιση “Ευρώ ή όχι”, να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς γνώση, πρόγραμμα, μέθοδο, ικανότητα, αξιοποίηση του ανθρώπινου και άλλου δυναμικού της χώρας, με κομματικούς σεναριοφύλακες δεν πρόκειται να εκμεταλλευτούμε οποιαδήποτε συνθήκη!
Να σταματήσουμε να είμαστε ως πολίτες τα εύκολα θύματα της μισής αλήθειας, του αλχημισμού, ευκολόπιστοι και πάντα ηττημένοι!
Η Ισλανδία -ένα από τα πρώτα θύματα- που ακολούθησε διαφορετικό δρόμο (αφού άφησε τις χρεοκοπημένες τράπεζες να πέσουν) βγήκε από την κρίση και στην αποχώρησή τους οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ παραδέχθηκαν ότι "διδάχθηκαν πολλά από την ισλανδική εμπειρία". Εάν και για εμάς προκύψει δυνατότητα άλλου δρόμου είμαστε έτοιμοι να τον διεκδικήσουμε; Ή θα χορεύουμε "αιωρούμενοι" απτόητοι και αδιόρθωτοι ελπίζοντας στις σχοινοτενείς επιδεξιότητες ισορροπίας χωρίς να έχουμε αίσθηση αν ακόμη είμαστε στο σχοινί ή το κενό!
* Ο ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου