"Δρόμοι και διλήμματα χωρίς ευκαιρίες"

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ*

Με την "ειδυλλιακή" εκδοχή της συμφωνίας σε τεχνικό επίπεδο και αναμένοντας την τελική έκβαση της αξιολόγησης ο τελευταίος μήνας του χρόνου είναι καμπή για την κυβέρνηση, ίσως και σοβαρότερη από το αυτήν του καλοκαίρι  του '15, που κλείδωσε ο δρόμος προσαρμογής στην μνημονιακή συνθήκη.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά: πρώτον η  κυβέρνηση δεν είναι σε χρόνο καλλιέργειας προσδοκιών αλλά συγκομιδής, καλής, κακής ή μέτριας σοδειάς για να στήσει πάγκο στην λαϊκή δηλ. στις εκλογές, και δεύτερον: είναι στο "πηγάδι σκοπιμοτήτων" του ευρωπαϊκού "ιερατείου", και όχι μόνο των Βρυξελλών, το οποίο είναι κάτι άλλο αφού ορίζει, εκτός των άλλων, και την συμπεριφορά των αγορών που κρίνουν και την είσοδο σε αυτές και την  έξοδο από τα μνημόνια.

Έτσι πέρα από την υποσχετική για το χρέος και μια, έστω, και συμβολική κίνηση προσπαθεί να διασώσει, δηλαδή να μη βάλει, νεοφιλελεύθερο αποτύπωμα στο εργασιακό. Και αυτό αν δεν καταφέρει το "αριστερό", δηλαδή την εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων και την ρύθμιση του συνδικαλιστικού -ειδικά στο θέμα των απεργιών με τρόπο που να μην εκτεθεί μόνιμα και ιστορικά, αφού η απλή αναλογική δεν αρκεί ως πολιτικό αποτύπωμα για τις εκλογές και μετά!

Ωστόσο η κατάσταση με τις ελαστικές μορφές εργασίας -ωριαία, μερική, σπαστή, ενοικιαζόμενη κ.α. εργασία- καθώς και με την αμοιβή από 100 έως 400 € - συνδυασμένες και με τις επιπτώσεις στο συνταξιοδοτικό συνιστά μία "υπόγεια" πλήν όμως ούτε καν μεσαιωνική συνθήκη, αφού ή απειλή της ανεργίας αλλάζει τους όρους μάλλον δουλοκτητικά.

Οι δρόμοι και τα διλήμματα όσο είναι στο μουντό γκρίζο κάθε άλλο παρά πρόκειται να βρούν ισορροπία στην ρήση του Ο. Τσωρτσιλ : "Ένας αισιόδοξος βλέπει μια ευκαιρία σε κάθε καταστροφή. Ένας απαισιόδοξος βλέπει μια καταστροφή σε κάθε ευκαιρία".

Επειδή οι καιροί "ου μενετοί" και με την κλιμακούμενη ρητορική Ερντογάν -που πολλοί φοβούνται ότι εκτός από την απώλεια κυριαρχίας μπορεί να έχουμε και επεισόδια με στόχο την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας- απαραίτητο, και όχι απλώς καλό, είναι να προστατευτεί η εσωτερική συνοχή παρά το δυσβάσταχο αρνητικό φορτίο.

Εδώ η εντιμότητα του όποιου συμβιβασμού προσλαμβάνει άλλο χαρακτήρα και σε καμμιά περίπτωση δεν μπορεί να εξαντλείται στα επικοινωνιακά περιτυλίγματα, αφού το διακύβευμα των ισορροπιών στην Ευρώπη αλλά και εντός της χώρας είναι τελείως άλλο σε σχέση με δυο ή ένα χρόνο πριν.

Επομένως άλλο οι πληγές και η επούλωσή τους και άλλο τα πολιτικά αποτυπώματα να γίνονται σημάδια στο σώμα των ανθρώπων ή της χώρας.

Είναι ώρα νέων αποφάσεων με στρατηγική και εθνική διάσταση, με ήπιο και ενωτικό κλίμα στο εσωτερικό, και δεν υπάρχει χώρος για μικρο-παιχνίδια ή μέτρα αναζωπύρωσης μόνιμων εντάσεων στην μνημονιακή  διαδρομή, απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τους συνταξιούχους. Γιατί όλα δείχνουν ότι έχουμε πορεία ακόμη με πολλά διλήμματα αλλά, δυστυχώς, χωρίς ευκαιρίες αφού ή ανοίγουμε μόνοι μας δρόμους διεξόδου ή συνεχίζουμε να μοιρολογούμε την τύχη και το ριζικό μας, που φταίνε όλοι οι άλλοι πλήν ημών, οι απόντες πάντα και ποτέ οι παρόντες.

*Σπύρος Παπασπύρος,πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ