Η φθορά και η ελπίδα στην αλλαγή του χρόνου!

TOY ΣΠΥΡΟY ΠΑΠΑΣΠΥΡΟY*

Ένας φίλος δημοσιογράφος σε μια ανταλλαγή απόψεων  για την εφάπαξ "13η σύνταξη" ανέφερε ένα περιστατικό: "μου τηλεφώνησε ένας μόνιμος συνομιλητής  -συνταξιούχος αγρότης από την Μακεδονία- και είπε ότι δεν του έβαλαν την "13η" και δεν ξέρει πότε θα καταφέρει να ανανεώσει την κάρτα για να συνεχιστεί  η επικοινωνία μας. Του είπα ότι μπαίνει παραμονές Χριστουγέννων και, αφού ξεπέρασε την καχυποψία του για τους κυβερνώντες, μου εξήγησε τον προγραμματισμό κάλυψης υποχρεώσεων του με τα λίγα  Ευρώ..."

Η συζήτηση στην παρέα πήρε άλλη τροπή αφού
κάτω από την "μηνυματική διαδικτυακή δικτύωση"  τα ενεργά προβλήματα και άγχη, οι αγωνίες και οι ανάγκες των ανθρώπων συμβαίνει να κρύβονται. Ένα απλό τηλέφωνο, δηλαδή μια ολιγόλεπτη "ζωντανή" επαφή, έφθανε για να "ακουμπήσουμε από κοινού" την άσχημη πραγματικότητα, τα συναισθήματα στην εποχή που η ανέχεια δεν έχει  σύνορα, αλλά δυστυχώς και ούτε και η φθορά αξιών, σχέσεων, συνθηκών ζωής και επιβίωσης.

Με την οικονομική κρίση να επιμένει, την κοινωνική να βαθαίνει, τους πολέμους, την αιματηρή βία να ρίχνουν  βαρειά σκιά στο χάραμα του νέου χρόνου η ελπίδα είναι χωρίς "μαγεία διαφυγής". Έχει κι αυτή δεχτεί μεγάλη φθορά κυρίως από την πυκνότητα αρνητικών γεγονότων και την ταχύτητα εξαθλίωσης σε σύντομο χρόνο και όχι από τον χρόνο. 

Και ήρθαν οι "θεσμοί" με τις απαιτήσεις για ισοδύναμα και όρους για την "13η" και το ΦΠΑ στα νησιά για να προσθέσουν στην "εθνική μελαγχολία", να καλλιεργήσουν διαίρεση και πάλι, να δείξουν ότι είμαστε σε αδύναμη και δεινή θέση, να απειλήσουν κάθε καλύτερο βηματισμό επιβίωσης !

Εδώ με την αλλαγή του χρόνου να καταφέρουμε τη βιώσιμη δόση ελπίδας, δηλαδή να δημιουργήσουμε μια "κοινωνία κοινοτήτων" με κύτταρο μια πραγματικά κοινωνική αυτοδιοίκηση, με ρόδες που να γυρίζουν, ζωντανές σχέσεις και επικοινωνία, να σπάσουμε τείχη, να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον/η,να επανασυγκροτήσουμε δεσμούς. Ακολουθώντας το "συν Αθηνά και χείρα κίνει" μόνο μπορούμε να αναλάβουμε ως πολίτες, χώρα και λαός, την τύχη και την ζωή μας.

Επειδή δεν πρόκειται για το μυθιστόρημα του Αλ. Καμύ "Ο Ξένος" για να ζούμε στο όνειρο, αλλά ως Σίσσυφοι βιώνουμε σκληρά τις καταστάσεις, αποτέλεσμα επιλογών μας ή αδράνειας δηλαδή πράξεων όχι μόνο των άλλων αλλά και δικών μας, η νέα χρονιά φέρνει ευκαιρίες και προκλήσεις που μπορούμε με νέο επίπεδο συνειδητοποίησης και κοινωνικής οργάνωσης να αξιοποιήσουμε. Το αισιόδοξο είναι ότι η αυτο-υπέρβαση -από την συσσώρευση εμπειριών στον καθένα/μία, και σε σχέση με το Όλον που μας περιβάλλει- φαίνεται να συντελείται σε ένα μέρος των πολιτών, ως κοινή πεποίθηση των περισσότερων και όχι ως ουτοπία. Το ζητούμενο είναι να προχωρήσει και στην κορυφή, τις "ηγεσίες"!

Μπορούμε να δώσουμε νόημα και αυθεντικότητα στην πορεία. Περάσαμε δύσκολα χρόνια και συνειδητοποιούμε (όλο και πιο πολύ και πολλοί) ότι τίποτε δεν είναι εύκολο πλέον, ότι πρέπει να επανακτήσουμε τα αυτονόητα με δύναμη και νέα υπευθυνότητα. 

Ο νέος χρόνος εξαρτάται κι από εμάς για να δουλέψει και να φέρει χαμόγελο, νέα ελπίδα!

Αν με θάρρος από το 2017 προσπαθήσουμε, ως αφετηρία τελικής φυγής από τα χαμηλά, τα κατώτερα, τα αδύναμα και αναλώσιμα, να κλείσουμε τον επώδυνο και παρακμιακό κύκλο της κρίσης και της απομόνωσης, είναι κατορθωτό με ορίζοντα το 2020 να βγούμε από την περιδίνηση!

*Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ