ΡΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Συντομογραφικά, την ανεκτικότητα θα την λένε Πάολα, την ανδρεία Πολλάκη και τη Δημοκρατία Λεβεντόπαιδο Αρίστο μπες στο μαγαζί και κλείσ ’το
Από
το 2012 είχε αρχίσει να φαίνεται το πράγμα. Είναι η τετραετία που
διέλυσε τους γραφιάδες, ενώ τους σκιτσογράφους τους ανέβασε στα ουράνια.
Γιατί το σκίτσο θέλει ισχυρή τυπολογία και μια κοινωνία σμπαράλια για
να απογειωθεί και να αστράψει, ενώ η μονοθεματική πραγματικότητα στην
οποία έχουμε περιέλθει, ρίχνει τα κείμενα στα τάρταρα και κάνει το
διάβασμα βραχνά. Τι μου τη χάρισες αυτή την ταμπακιέρα αφού ξέρεις ότι
το έχω ρίξει στο ηλεκτρονικό; Όχι πως και το ηλεκτρονικό γράψιμο δεν
έχει κι αυτό τις αντενδείξεις του. Γιατί μπορεί να μην έχει την πίσσα
και τα αέρια του χαρτιού, έχει όμως κάτι αρωματικούς δακτύλιους που σε
πιάνουν στο λαιμό και σε καρυδώνουν.
Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι. Φόρεσαν τις μπιτζάμες τους και ταμπουρώθηκαν ξανά στα παλιά τους πολυθεϊστικά δωμάτια με τις αφίσες. Πολλοί έβαλαν σακιά με άμμο στα παράθυρα και επέστρεψαν σε μια εφηβεία ανάρμοστη, εκτός τόπου και χρόνου, χωρίς ορμόνες ει μη μόνον ματαιώσεις κι ένα θυμό που δεν υποστηρίζεται οργανικά.
Ζορίζεται ο υποθάλαμος και τα επινεφρίδια τσιτώνουν. Πώς ο άνθρωπος έχασε, με τα χρόνια, το τρίχωμά του, του έπεσε η ουρά, εξαφανίστηκε και το κοκαλάκι που είχε στο πέος; Σε μια τέτοια ανθρωπολογική καμπή αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε και σήμερα. Μόνο που τώρα, ό,τι είναι να χάσουμε δεν θα είναι σε είδος. Οι έννοιες. Αυτές είναι που θα πάθουν το μεγαλύτερο πατατράκ.
Συντομογραφικά, την ανεκτικότητα θα την λένε Πάολα, την ανδρεία Πολλάκη και τη Δημοκρατία Λεβεντόπαιδο Αρίστο μπες στο μαγαζί και κλείσ ’το.
Κι όμως, θα μπορούσαμε να το σώσουμε το κατάστημα. Αν δεν είχαμε ρίξει τις ορμόνες μας στο πιθάρι των Δαναΐδων. Αν μαζί με την κουλτούρα της χαράς είχαμε κρατήσει μια μικρή καβάντζα και για την κουλτούρα του πένθους. Just in case. Γιατί πόσο κρατάει ένα πένθος; Έναν ενιαυτό, λένε αυτοί που ξέρουν. Κι εμείς κλείσαμε τέσσερις και πάμε για τον πέμπτο. Χρόνια πολλά!
ΠΗΓΗ:
Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι. Φόρεσαν τις μπιτζάμες τους και ταμπουρώθηκαν ξανά στα παλιά τους πολυθεϊστικά δωμάτια με τις αφίσες. Πολλοί έβαλαν σακιά με άμμο στα παράθυρα και επέστρεψαν σε μια εφηβεία ανάρμοστη, εκτός τόπου και χρόνου, χωρίς ορμόνες ει μη μόνον ματαιώσεις κι ένα θυμό που δεν υποστηρίζεται οργανικά.
Ζορίζεται ο υποθάλαμος και τα επινεφρίδια τσιτώνουν. Πώς ο άνθρωπος έχασε, με τα χρόνια, το τρίχωμά του, του έπεσε η ουρά, εξαφανίστηκε και το κοκαλάκι που είχε στο πέος; Σε μια τέτοια ανθρωπολογική καμπή αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε και σήμερα. Μόνο που τώρα, ό,τι είναι να χάσουμε δεν θα είναι σε είδος. Οι έννοιες. Αυτές είναι που θα πάθουν το μεγαλύτερο πατατράκ.
Συντομογραφικά, την ανεκτικότητα θα την λένε Πάολα, την ανδρεία Πολλάκη και τη Δημοκρατία Λεβεντόπαιδο Αρίστο μπες στο μαγαζί και κλείσ ’το.
Κι όμως, θα μπορούσαμε να το σώσουμε το κατάστημα. Αν δεν είχαμε ρίξει τις ορμόνες μας στο πιθάρι των Δαναΐδων. Αν μαζί με την κουλτούρα της χαράς είχαμε κρατήσει μια μικρή καβάντζα και για την κουλτούρα του πένθους. Just in case. Γιατί πόσο κρατάει ένα πένθος; Έναν ενιαυτό, λένε αυτοί που ξέρουν. Κι εμείς κλείσαμε τέσσερις και πάμε για τον πέμπτο. Χρόνια πολλά!
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου