Στου κορωνοϊού τους καιρούς

The Scream, 1895 – Edvard Munch

Στου κορωνοϊού τους καιρούς

Του Νίκου Τσούλια

     Καιροί πανδημίας, εποχές εγκλεισμού, πρωτόγνωρες συνθήκες ζωής. Το γνωστό δεν σε βοηθάει καθόλου να εκλογικεύσεις τα δεδομένα. Η εμπειρία σου ψάχνεται. Η σκέψη σου χάνεται, έχει χάσει τις βεβαιότητες.

     Η πόλη σε πολιορκία. Ο εχθρός πουθενά και παντού. Τυχεροί οι παλιοί που με τα τείχη τους τον είχαν απέξω και φυλούσαν πόρτες και φυλάκια, πύλες και πολεμίστρες. Ο κόσμος αλλάζει ή ανατρέπεται; Τόση τεχνολογική πανοπλία, τόση γνώση, τόσα όπλα και είμαστε ανοχύρωτοι; Δεν είμαστε κυρίαρχοι στη φύση; Μπορεί το αόρατο να καταδυναστεύει το ορατό;

     Πας έξω από την πόλη. Ευτυχώς ο Υμηττός είναι δίπλα. Οι παρυφές του πυκνόφυτες και φιλόξενες. Να στοχαστείς. Ίσως γιατί τα πρωτόλεια βιώματά σου μέσα στα χωράφια και στους λόγγους γεννήθηκαν και να θες από κάτι σταθερό και νοσταλγικό να ξεκινήσεις.

     Αγναντεύεις την πόλη που απλώνεται παντού. Αττικό τοπίο, φωτεινό, δοξασμένο, ιερό. Ήσυχη η πόλη. Ο γνωστός ουρανός μα βαριά η ατμόσφαιρα, στάζει μελαγχολία. Δεν φαίνονται τρεξίματα και φασαρίες. Θόρυβος κανένας. Τα σπίτια γίνανε λαγούμια. “Ζήστε με την εικονική πραγματικότητα, οι ψηφιακοί ιοί δεν θα αγγίξουν το σώμα σας”.

     Μα είναι και το άλλο.

Πού είναι ο εχθρός; Όπου και οι άνθρωποι εκεί θα τον συναντήσεις. Στην αναπνοή μας φωλιάζει. Μασκοφόροι γίναμε όλοι. Στρίβουμε σαν συναντάμε συνάνθρωπο. Δυστοπίας εικόνες. Διαλέγουν τους ασθενείς στα νοσοκομεία, οι ηλικίες σε πρώτο πλάνο. “Εσύ έζησες αρκετά, φορτωμένος με χρόνια ο κορμός σου, τα βλαστάρια να δούμε – δεν γίνεται αλλιώς”.

     Και δεν έχεις κάτι εναλλακτικό, να ρίξεις την ευθύνη, να βρεις καταφύγιο έστω και κίβδηλο. Στους Μεσαίωνες, στις αμαρτίες έριχναν την ευθύνη, στη θρησκεία κατέφευγαν για τη σωτηρία. Τώρα και η εκκλησία είναι μαζεμένη, δεν μπορεί να προσφέρει καμιά λύτρωση ούτε καν την βασική ιδέα της δεν περιφέρει απέναντι στην απειλή, οι λίγοι σκοταδιστές απομεινάρια και ξέφτια είναι. Οι ιοί, της φύσης δημιουργήματα είναι. Πώς να χωνέψουμε ότι η φύση δεν είναι φτιαγμένη για την αφεντιά μας; Πώς να δεχτούμε ότι δημιούργημά της και μέρος είμαστε, όταν πορευόμαστε ως αφεντικά της;

     Η ματιά μας μπορεί να γίνει πιο ταπεινή; Γιατί, αν δεν ερμηνεύεις σωστά την πραγματικότητα, το σκοτάδι και το κακό σε σένα.

     Τώρα δεν περνάνε αυτά. Ορθολογισμός και τεχνολογία παντού, η απάντηση στην Επιστήμη. Ναι η μόνη παγκόσμια και καθολική θρησκεία, η μόνη και κραταιή κοσμοθεωρία. Εδώ είναι το φως, στου ανθρώπου τη σοφία. Μα ζητάει το πιο δύσκολο, να μηδενίσουμε την κοινωνικότητά μας.

     Συμπαράσταση ζητάει από τους πολίτες. Ξέρει τον εχθρό, τις κινήσεις του, τις συμπεριφορές του. Θέλει ορθολογική τακτική από τον καθένα μας.

     Και στοχάζεσαι ξανά και ξανά, να βρεις αδοκίμαστα μονοπάτια. Σκληρή ζωή δεν είναι αυτή που ξεπηδάνε οι δυνάμεις σου, εκεί δεν αναρωτιέσαι για το πώς επινόησες τους δρόμος της υπέρβασης; Μια ζωή τρυφηλή, γεμάτη αγαθά υλικά, μια ζωή μόνο με ανέσεις δεν είναι ζωή μαρασμού, δεν δείχνει κοινωνία παρακμής;

     Μέσα από τις δυσκολίες δεν έγινε ο άνθρωπος άνθρωπος; Στα δικά τους αλώνια δεν γεννήθηκε η ιστορία μας, εκεί δεν καλλιεργείται κυρίως το πνεύμα μας; 

ΠΗΓΗ: https://anthologio.wordpress.com/2020/11/14/%ce%ad-%cf%8c-%ce%af-%ce%ad/#more-37438