Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Η συζήτηση για την ανάπτυξη έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι κανένα «περιοριστικό σχέδιο» σωτηρίας της χώρας δεν μπορεί να ευδοκιμήσει χωρίς παραγωγική ανάπτυξη, επενδύσεις αντιμετώπισης της ανεργίας κ.λπ. Σ' όλα, μάλιστα, τα σχέδια, η παράμετρος αυτή προσμετράται και είναι συστατικό στοιχείο μιας βιώσιμης λύσης. Για παράδειγμα, ο στόχος της αποκλιμάκωσης του χρέους το 2020 στο 120% ΑΕΠ (που εξακολουθεί να είναι υψηλό) προϋποθέτει μέση ανάπτυξη 3% από το 2014 έως το 2020 και πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, μαζί με τις αποκρατικοποιήσεις, της τάξης των 5-10 δισ.
Το πλάνο όμως αυτό, με συνολική ύφεση (αρνητική ανάπτυξη) 20% τα τελευταία τέσσερα χρόνια και με πρόβλεψη για 6%-7% το 2012, δύσκολα υλοποιείται. Ακόμα και η σχετική έκθεση της τρόικας χαρακτηρίζει τους στόχους εξαιρετικά φιλόδοξους και εξαρτώμενους από πολλούς ανεξέλεγκτους παράγοντες (διεθνείς και εσωτερικούς), λ.χ. ευρωπαϊκή ύφεση. Αρα πριν μιλήσουμε για ανάπτυξη, πρέπει να δούμε τις ακραίες πολιτικές λιτότητας που έχουν επιβληθεί στη χώρα και ακυρώνουν τη συγκρότηση οποιουδήποτε σοβαρού αναπτυξιακού περιβάλλοντος.
Τα μέτρα λιτότητας, τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου Μνημονίου, πέραν της κοινωνικής σκληρότητας και αδικίας, δημιούργησαν συνθήκες ανεξέλεγκτης ύφεσης, που «αποτεφρώνει» την υπάρχουσα οικονομία και την αποστερεί ακόμα και από ένα ελάχιστο και αναγκαίο «μέγεθος πόρων», που αποτελεί προϋπόθεση για να δημιουργηθούν στοιχειώδεις συνθήκες ανάπτυξης.
Ετσι τι ανάπτυξη να γίνει; Ποιος επενδυτής θα βάλει τα λεφτά του; Πώς θα βρει τα αναγκαία επενδυτικά κεφάλαια;
Ασε που υπάρχει μια λογική -τη βλέπουμε σε πολλούς Γερμανούς αξιωματούχους- που πιστεύει ότι με τη μείωση μισθών και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, μέσω της αυστηρής λιτότητας, «αυτομάτως» θα πάρει μπρος η οικονομία, ανεξαρτήτως μάλιστα των αντοχών της κοινωνίας.Από ένα «μοντέλο παραγωγής» για να πάμε στο άλλο, δεν μπορεί να γίνει μέσω ολικής καταστροφής του πρώτου και χωρίς να έχει συγκροτηθεί επαρκώς το δεύτερο.
Πρέπει επειγόντως να μπει «φρένο» στα συνεχώς επεκτεινόμενα υφεσιακά μέτρα λιτότητας. Να προχωρήσουμε πιο γρήγορα σε διαρθρωτικές αλλαγές και να υπάρξει σοβαρά οργανωμένη και γρήγορη μεταφορά ευρωπαϊκών πόρων, με βάση ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό - επενδυτικό πρόγραμμα. Η ελληνική οικονομία χρειάζεται γρήγορα ένα συντονισμένο «σοκ ανάκαμψης», αλλιώς θα «βουλιάξει»...
Το «ξεπάγωμα» των ήδη υπαρχόντων για την Ελλάδα ευρωπαϊκών πόρων, που παλεύει ο κ. Παπαδήμος, είναι σημαντική κίνηση. Δεν αρκεί όμως. Χρειάζεται συντονισμός περισσότερων δράσεων και πιο «ώριμες πολιτικές»...
panpan@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/
Το πλάνο όμως αυτό, με συνολική ύφεση (αρνητική ανάπτυξη) 20% τα τελευταία τέσσερα χρόνια και με πρόβλεψη για 6%-7% το 2012, δύσκολα υλοποιείται. Ακόμα και η σχετική έκθεση της τρόικας χαρακτηρίζει τους στόχους εξαιρετικά φιλόδοξους και εξαρτώμενους από πολλούς ανεξέλεγκτους παράγοντες (διεθνείς και εσωτερικούς), λ.χ. ευρωπαϊκή ύφεση. Αρα πριν μιλήσουμε για ανάπτυξη, πρέπει να δούμε τις ακραίες πολιτικές λιτότητας που έχουν επιβληθεί στη χώρα και ακυρώνουν τη συγκρότηση οποιουδήποτε σοβαρού αναπτυξιακού περιβάλλοντος.
Τα μέτρα λιτότητας, τόσο του πρώτου όσο και του δεύτερου Μνημονίου, πέραν της κοινωνικής σκληρότητας και αδικίας, δημιούργησαν συνθήκες ανεξέλεγκτης ύφεσης, που «αποτεφρώνει» την υπάρχουσα οικονομία και την αποστερεί ακόμα και από ένα ελάχιστο και αναγκαίο «μέγεθος πόρων», που αποτελεί προϋπόθεση για να δημιουργηθούν στοιχειώδεις συνθήκες ανάπτυξης.
Ετσι τι ανάπτυξη να γίνει; Ποιος επενδυτής θα βάλει τα λεφτά του; Πώς θα βρει τα αναγκαία επενδυτικά κεφάλαια;
Ασε που υπάρχει μια λογική -τη βλέπουμε σε πολλούς Γερμανούς αξιωματούχους- που πιστεύει ότι με τη μείωση μισθών και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, μέσω της αυστηρής λιτότητας, «αυτομάτως» θα πάρει μπρος η οικονομία, ανεξαρτήτως μάλιστα των αντοχών της κοινωνίας.Από ένα «μοντέλο παραγωγής» για να πάμε στο άλλο, δεν μπορεί να γίνει μέσω ολικής καταστροφής του πρώτου και χωρίς να έχει συγκροτηθεί επαρκώς το δεύτερο.
Πρέπει επειγόντως να μπει «φρένο» στα συνεχώς επεκτεινόμενα υφεσιακά μέτρα λιτότητας. Να προχωρήσουμε πιο γρήγορα σε διαρθρωτικές αλλαγές και να υπάρξει σοβαρά οργανωμένη και γρήγορη μεταφορά ευρωπαϊκών πόρων, με βάση ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό - επενδυτικό πρόγραμμα. Η ελληνική οικονομία χρειάζεται γρήγορα ένα συντονισμένο «σοκ ανάκαμψης», αλλιώς θα «βουλιάξει»...
Το «ξεπάγωμα» των ήδη υπαρχόντων για την Ελλάδα ευρωπαϊκών πόρων, που παλεύει ο κ. Παπαδήμος, είναι σημαντική κίνηση. Δεν αρκεί όμως. Χρειάζεται συντονισμός περισσότερων δράσεων και πιο «ώριμες πολιτικές»...
panpan@pegasus.gr
http://www.ethnos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου