Η μείωση του αριθμού των βουλευτών στους διακόσιους είναι ώριμο αίτημα της κοινής γνώμης και πρέπει να αποτολμηθεί με την πρώτη τροποποίηση του εκλογικού νόμου. Η Βουλή μπορεί να επιτελέσει τον θεσμικό της ρόλο - χωρίς τάσεις γιγαντισμού και γενικότερης επιβολής στο Πολίτευμα - και με διακόσιους βουλευτές, υποβοηθούμενη καταλλήλως από ειδικές επιτροπές. Και φυσικά, το οικονομικό όφελος δεν είναι το κύριο θετικό στοιχείο εν προκειμένω.
Οι μεγάλες ευεργετικές συνέπειες μιας παρόμοιας τομής είναι:
Πρώτον, η σχετική απόφαση σημαίνει ότι έχει ωριμάσει και στον πολιτικό κόσμο η ιδέα της περιστολής του Κράτους και του Δημόσιου γενικότερα τομέα. Η μείωση δηλαδή του αριθμού των βουλευτών δεν μπορεί να νοηθεί παρά μόνο αν συμπληρωθεί με μετέπειτα επί μέρους αποφάσεις για την περιστολή του Κράτους/Δημοσίου.
Δεύτερον, και μόνο η μείωση του αριθμού των βουλευτών δίνει στο εσωτερικό - και κυρίως στο εξωτερικό - ένα εναργέστατο δείγμα της αποφασιστικότητας της Ελλάδας να θέσει σε εφαρμογή συντεταγμένο και κλιμακούμενο σε εύλογο χρόνο (ενδεχομένως μιας τριετίας) πρόγραμμα παρέμβασης στο Κράτος/Δημόσιο για την ποσοτική μείωση και την ποιοτική αναβάθμισή του.
Τρίτον, ένα τέτοιο πρόγραμμα, με εγγύηση για τη σωστή κατάρτιση και πιστή τήρησή του την διακομματική κυβερνητική συνεργασία, μπορεί να έχει μετρημένο όφελος από χρόνο σε χρόνο. Όφελος, που μπορεί να διατίθεται κατά ένα μέρος στην ποιοτική αναβάθμιση του δημοσίου με αυστηρά συστήματα αξιολόγησης, και κατά το άλλο μέρος στη μείωση, χρόνο με τον χρόνο, των «ισοδυνάμων μέτρων» που από το 2010 επωμίζεται ο συνήθης φορολογούμενος πολίτης και ο ιδιωτικός τομέας, για να μη θιγεί ο δημόσιος.
Η σταδιακή μείωση του Κράτους/Δημοσίου θα έχει έτσι διπλή ευεργετική επίδραση στην οικονομία: Και με την σταδιακή ενδυνάμωση της αγοραστικής δύναμης του πολίτη, με επακόλουθο την αναθέρμανση της αγοράς, πρώτον. Και, δεύτερον, με την εκλογίκευση και τελικά τη σταθεροποίηση του φορολογικού καθεστώτος, η σημερινή αστάθεια του οποίου αποτελεί πρώτιστο παράγοντα αποτροπής επενδύσεων.
Αυτές οι σκέψεις μπορεί να φαντάζουν ουτοπικές μέσα στο σημερινό πολιτικό πλαίσιο που εξακολουθεί να υπάρχει, παρά το γεγονός ότι από παντού διαπιστώνεται το αδιέξοδο στο οποίο μας έχει οδηγήσει. Όσο όμως ουτοπικά φαίνονται αυτά, τόσο εφιαλτική είναι η πραγματικότητα που μας επιβάλλει η εμμονή στις πολιτικές του «πολιτικού κόστους» ή του ισοδυνάμου ανομολόγητου, αλλά εξόφθαλμου, «κομματικού οφέλους». Και δεν είναι μόνο το απόλυτο αδιέξοδο της μέχρι τώρα πολιτικής - ειδικά κατά την περίοδο της κρίσης - το μόνο στοιχείο που μπορεί να ωθήσει στην πραγμάτωση αυτής της «ουτοπίας». Είναι και ένα δεύτερο, αποφασιστικής σημασίας στοιχείο, αυτό του κατακερματισμού των κομματικών δυνάμεων σε βαθμό που λογικά να αποκλείεται η αυτοδυναμία οποιουδήποτε κόμματος, οποτεδήποτε κι αν γίνουν οι εκλογές. Οι οποίες κάθε άλλο παρά αναγκαίες είναι και συνεπάγονται και το οξύμωρο: Όσο ισχυρότερο βγει από τις εκλογές το πρώτο κόμμα, πριμοδοτούμενο με 50 έδρες, τόσο περισσότερο θα υπολογίζει το «πολιτικό κόστος» και θα αποφεύγει να κινήσει τις διαδικασίες προς τη σωστή κατεύθυνση.
Για τους λόγους αυτούς η κυβερνητική πλατφόρμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α πρέπει να εύχεται να διασπαστεί το κόμμα αυτό με την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας, όχι για να προχωρήσει σε εκλογές, αλλά για να ηγηθεί μιας πολυκομματικής κυβέρνησης, που μόνο αυτή μπορεί να κάνει τις απαραίτητες τομές. Κι αν τελικά, υποχρεωτικά οδηγηθεί η χώρα σε άμεσες εκλογές για να έχουμε αποτελεσματική κυβέρνηση, αυτή πρέπει να είναι πολυκομματική και να συγκροτηθεί από γνησίως «ευρωπαϊκές» πολιτικές δυνάμεις. Που θα θέλουν και θα μπορούν να κάνουν πράξη αυτό που έχει αντιληφθεί η κοινωνία μας: Όσες συμφωνίες και αν συνάψουμε με τους εταίρους μας, οι συνεπαγόμενες από την εφαρμογή τους θυσίες θα αποβαίνουν μάταιες αν δεν αποφασίσουμε να μειώσουμε δραστικά το Κράτος. Αρχίζοντας από τη μείωση του αριθμού των βουλευτών.
Γι' αυτό, πρέπει με σχετική τροποποίηση του εκλογικού νόμου να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από τριακόσιους σε διακόσιους και να καταργηθεί η πριμοδότηση του πρώτου κόμματος με πενήντα έδρες.
*Ο Ανδρέας Χ. Ζούλας ήταν αρχισυντάκτης στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων την περίοδο 1981 - 2001
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Ιδέες και Απόψεις» του ΑΠΕ- ΜΠΕ δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του πρακτορείου.
ΠΗΓΗ: 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου